Kara Mamba: Lacrima

S2/2. Bölüm

Çerez niyetine atıyorum bunu birinci bölümle birleştiricektim görmezsiniz diye ayrı attım. Eski kitle uyumuş lan? Hani ilk sezon bölüm atınca eski okurlar hemen doluyordu. Eeeyyyy kara mamba okurları, geri gelin.

Şaka maka bölümün birikmesini bekleyenleri gördüm. Haklısınız. Ben de şahsen yazarken beklemekten sıkılıyorum ama hemen sona ulaşmak için koşuşturmanın kitaba ne kadar zarar vereceğini emin olun çok iyi biliyorum. O yüzden ben yazayım, siz de her yeni bölümde benden daha çok nefret edin :( CFVHNYJMUKÖJNBGVFGBYJMUIÖLKJNHG

HADİ İYİ OKUMALAR

***

Lorenz tekrardan gelip beni usulca uyandırana kadar kendimi yatağa bırakıp uyudum. Son beş aydır olması gerektiğinden çok daha fazla uyuyordum. Sürekli renk ve mekân değiştiren rüyalar bende uykuya karşı bir korku yaratsa da kendime engel olamıyordum. Ya onlara alışacaktım, ya da tekrardan ilaçlara başlayacaktım.

"Sen böyle savunmasız ve güçsüzken, seni alt etmesi çok kolay oluyor."

Tanıdık ses beni bütün dikkatimle kendine çektiğinde rüyada olduğumu anladım. Rüyada olduğumu bildiğimde istediğim her şeyi yapabilir, hatta kendimi uyandırabilirdim. Ama sanki bu sesi her duyduğumda o rüyaya takılı kalıyordum. Bu ses her uyandığımda unuttuğum, her rüyada da tekrar tekrar hatırladığım sesti. Kimden geldiğini göremeyecek kadar bulanık zihnimin bana oyun oynadığı bu sırada ben yine, bir merdivenin ucunda öylece oturuyordum.

"Ama bu sefer seni affedeceğim."

Ben affedilecek bir şey yapmamıştım. Yanıma gelip eğildiğinde bunu ona söylemek istedim ama yapamadım. Hareketsiz bir şekilde öylece başımı kapıya yaslayıp bekledim. "Çünkü kolay kazanılan galibiyetleri sevmem." Sonra beni tuttu ve dokunuşlarından kaçmama kalmadan beni kucağına aldı. Başım göğsüne düştü, benden nefret ettiğini bir şekilde hissetsem de bu durumdan rahatsız olmadım. Nedendir bilinmez, nefretini hissediyor olmama rağmen kendimi huzurlu hissettim.

Her bir basamağı indiğinde midemin daha çok bulandığını hissettim. Bu tıpkı uyuşturucudan ölmek üzere olduğum günü hatırlatmıştı bana. Gerçek hayatta artık huzurla içemiyor olsam da, rüyalarımda aşırı dozu tadacak kadar hevesimi alıyor olmalıydım.

"Fazla dozdan komaya girmek üzere," diye bir ses duyduğumda, öylesine söylediğim şeyin gerçek olabileceğini anladım. Belki de gerçekten çok içmiştim ve bunlar bir rüya değildi. Belki de asıl rüya benim hamile oluşum, Grey ve diğer her şeydi. "Girmiş bile olabilir. Bir ambulans çağıracağım."

"Sarah!" Sarsılmak uyanmam için yetersiz kaldığında daha çok bağırdı sesini Lorenz'ın sesine benzettiğim adam. "Yalvarırım uyan. Bunu kendine neden yaptın!"

"O ölmeyecek, sakin ol."

"Hayır! Onun astımı var. Bünyesi de ilaç kaldıramaz zaten. Onu kaybedeceğiz!"

Ölüm korkusunu iliklerime kadar hissederken gözlerim yaşardı. Sonra rüyada olduğumu hatırlattım tekrardan kendime. Rüyadaydım. Ölmemiştim ve intikamımı alana kadar da beni hiçbir şey öldüremeyecekti.

"Sarah. Uyan hadi."

Ter ve gözyaşı içerisinde uyandığımda yüzümü görünemeyecek kadar gömdüğümü fark ettim. Böylece Lorenz ağladığımı görmemiş, usulca beni uyandırmaya çalışmaya devam etmişti. "Seni bekliyoruz. Gel de yemeğini ye."

Örtünün altından gözyaşlarımı hızla silerken başımı kaldırdım. "Tamam, geliyorum şimdi." Bu onun gitmesine sebep olamasa da sustu ve ayağa kalkarak beni beklemeye başladı. Örtüyü üstümden kaldırdım, bacaklarımı yataktan sarkıtıp doğrulmaya çalışırken uzattığı elinden destek aldım. "Sanırım gerçekten de büyümüş." Sırıttım. Giyindiğim kalın elbiselerin ardında çok belli olmasa da, karnım gerçekten de büyümüştü. Bir dizinin üstüne çöküp elini kaldırdığında karnımdaki elimi indirdim. "Dokunabilir miyim," diye sordu, başımı kaldırdığımda da elini karnıma götürdü. Bunun ona ne düşündürdüğünü bilmiyordum ama bende bir şok etkisi yaratıyordu her seferinde. Karnımın bu kadar büyük olduğunu görmek tuhaftı. Yıllar sonra tekrardan kendimin bu halini görüyordum ve iğrenmiyordum. İğrenecek bir şey yoktu bu sefer.