Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 8

Rue wist niet of school nou wel de beste plek was om te praten, maar ze had niet veel keus. Ze parkeerde haar autootje en liep ongezien de oprijlaan op. Ze duwde de deuren open, net als ze een aantal jaren geleden had gedaan. Ook nu waren de gangen gevuld met leerlingen, die genoten van hun pauze. Goede herinneringen kwamen op dat moment weer naar boven. Ze nam de dichtstbijzijnde trap naar boven en sloeg daarna rechtsaf weer de klapdeuren door. Ze had vaak les gehad in deze lokalen hier. Ze hoopte maar dat ze in het lokaal aanwezig was, om de les voor te bereiden. Ze trof een vrouw aan die op haar laptop aan het tikken was, maar aangezien ze Larissa nog nooit ontmoet had, wist ze nou niet of zij het was. Al kwam ze wel overeen met Ashers beschrijvingen: blond haar tot net over haar schouders, groene ogen en een vriendelijke glimlach. Maar misschien was dat iets te vaag. 'Bent u Larissa?' vroeg Rue nerveus.

De vrouw keek op, en begroette haar met een glimlach. 'Ja, dat klopt,' antwoordde ze, 'waarmee kan ik helpen?'

'Ik wilde graag met u spreken, zodat ik alvast verder kan gaan met de zaak,' antwoordde ze. 'Is dat goed? Dan komt er nog wel een officieel verhoor op het politiebureau.'

Larissa knikte. 'Dat is goed hoor,' zei ze. 'Maar waar is Harvey?'

Ze verstijfde. 'Ehm, hij is een beetje chagrijnig, dus ik kom het maar doen.'

'Oh, geen probleem. Dan blijft dit maar onder ons.'

Rue wist niet zeker of Larissa haar nou doorhad of niet. Ze liet het los en ging tegenover haar zitten op de eerste rij tafels van het klaslokaal.

'Oh, vind je het goed als ik het gesprek opneem via mijn telefoon?' vroeg ze beleefd aan Larissa. 'Dan kan ik het nog later terugluisteren.'

'Dat is ook goed hoor,' antwoordde Larissa, die gelukkig instemde dat Rue het gesprek opnam.

Rue pakte haar telefoon en plaatste die tussen hen in, zodat het beide hun stemmen goed kon opvangen. 'Deze ondervraging begint op dinsdag 16 mei 2023 om één voor half elf. Dit is Rue. Voor de opname, wat is uw volledige naam?'

'Larissa Goedhart.'

'En wie bent u van Bethany Brown?'

'Ik ben één van haar twee mentoren.'

'Dank u wel. Ik ga u een paar vragen stellen. Mag ik vragen waar u op 15 mei om half acht was?'

Ze dacht even na. 'Ik denk dat ik toen op de fiets was, richting school, ik moest nog wat toetsen nakijken. Alleen kan niemand dat bevestigen.'

'Heeft u misschien een friendslocater-app?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, sorry.'

Geen alibi dus, flitste door haar hoofd. Dat maakte de zaak altijd een stuk moeilijker als mensen geen alibi hadden. Ze schakelde over naar een ander onderwerp: 'Hoe was Bethany in de klas?'

Larissa dacht even na. Dat snapte Rue ook wel, ze had begrepen dat Larissa erg veel klassen les gaf en moet je dit soort dingen van heel veel leerlingen onthouden. 'Ze was een meisje die niet zoveel vrienden had en een beetje op zichzelf was. Geen enkele docent had echt een hekel aan haar. Behalve mevrouw Slotenhaar dan,' voegde ze er na enige twijfel aan toe. Interessant, dacht Rue. Enna Slotenhaar, de andere mentor, mocht Bethany niet. Zij moest nodig in de gaten gehouden worden, dacht ze.

'Waarom had ze niet zoveel vrienden en waarom haatte mevrouw Slotenhaar haar als enige als ik vragen mag?' vroeg ze kalm aan Larissa en ze deed een pluk haar achter haar oor.

'Ze had weinig vrienden, omdat ze altijd een koptelefoon ophad. Daardoor was ze een beetje van de klas afgezonderd, maar dat scheen ze niet zo erg te vinden. Ze was een slim meisje, het is vreselijk dat ze zo snel al is heengegaan, ze verdiende dit niet, Bethany had een erg goede toekomst gehad, nou ja, als ze nog leefde dan.' Ze pauzeerde even. 'Mevrouw Slotenhaar mocht haar niet omdat zij een keer een discussie kregen en Bethany was niet zo sterk in Grieks,' antwoordde ze zacht.

'U vertelde dat ze weinig vrienden had, maar ze had er dus wel een paar. Wie zijn dat of weet u dat niet?' vroeg Rue.

'Ik weet dat ze goed overweg kon met Catherine Hofman, zij zit wel in een andere klas, G2a,' antwoordde Larissa gelijk. 'Nog anderen?' vroeg ze. Larissa schudde haar hoofd. 'Misschien wel, maar die ken ik dan niet.'

Bethany klonk eigenlijk als een best gewoon meisje, dacht Rue op dat moment. Maar toch was er iemand die haar dood wilde hebben, en die iemand had diens missie ook volbracht.

'Dank u wel, dat helpt heel erg. Zijn er verder klasgenoten die haar niet mogen, of zelfs leerlingen buiten de klas zover u weet?'

Ze dacht even na. 'Ik had het gevoel van niet. Bethany was het meisje waarvan iedereen wel wist dat ze bestond, maar bijna niemand nam de moeite om met haar te praten. Je hebt groepjes in de klas. Je hebt de populaire groep, een andere vriendengroep, een beetje een gekke groep, de jongens en dan heb je Bethany. Zij hoorde een beetje nergens bij, maar zoals ik al zei, ze vond het niet erg. Ze had Catherine, ze vertelde me weleens over haar.' Bij die woorden lichtten haar ogen op. 'Ik had wel vaak gesprekken met haar, omdat ze nog worstelde met haar stiefvader.'

'Wat was er met hem?'

'Ze vertelde dat haar biologische vader was overleden voor ze was geboren. Dat was ook al een moord.' Ze keek haar even aan, en aan de blik in haar ogen kon ze zien dat ze misschien een verband had gelegd. 'Een paar jaar geleden is haar moeder hertrouwd met een nieuwe man. Maar Bethany en die man konden niet zo goed met elkaar overweg. Hoe dan ook, omdat ze niet altijd haar frustraties bij iemand kwijt kon, raadde ik haar aan om een dagboek bij te houden. Voor zover ik weet heeft ze m'n advies opgevolgd.'

'Bedankt, daar zullen we later nog zeker naar gaan kijken.'

'Nog iets, Bethany had me laatst een appje gestuurd. Ze vertelde dat ze iets had ontdekt, over haar vader, maar veel zei ze er niet over. We zouden vandaag een gesprek hebben. Ze wilde eigenlijk eerder al, maar ik moest veel toetsen nakijken ... Als ik nou eerder met haar gesproken had ...'

'Dat is niet uw schuld mevrouw,' stelde Rue haar gerust. 'We komen er heus wel achter, geheimen blijven niet lang geheimen. Ze komen wel weer boven water drijven, of je het nou wil of niet, het gebeurt gewoon.' Ze schraapte haar keel. 'Ik heb dan nog één laatste vraag.'

Larissa slaakte een opgeluchte zucht.

Rue aarzelde even. 'Zouden mevrouw Slotenhaar en haar stiefvader in de ergste situaties degenen kunnen zijn die haar het leven hebben ontnomen?'

Ook zij kreeg een twijfelende uitdrukking op haar gezicht. Larissa had deze vraag waarschijnlijk niet zien aankomen. 'Eigenlijk kan ik zo'n vraag niet helemaal beantwoorden. Enna en ik zijn niet heel close. Zij regelt meestal de noodzakelijke dingen, en ik zorg een beetje voor de leerlingen. Haar stiefvader ken ik al helemaal niet. Maar Bethany heeft me veel verteld over hoe ze zich tegenover haar gedroegen. Dus, als ik het van die kant bekijk hebben ze redenen zat.'

~❅~

Alleen doordat Rue niet veel te doen had, kwam ze op tijd in het restaurant aan. Normaal was ze altijd te laat. Ze keek om zich heen. Op het eerste oog zag ze Nila niet, tot ze opeens iemand haar naam hoorde roepen.

'Ik ben hier,' riep Nila met een lachje, wat de woorden minder hard over lieten komen.

Rue zag toen Nila in het hoekje van het restaurant zitten. 'Hey,' en ze ging tegenover haar zitten.

'Je bent bezweet.'

'Sorry, ik heb het ook een beetje druk met werk.'

Nila keek haar met een glimlach aan. 'Nou, dat is toch wat je wilde?' vroeg ze met die ene glimlach op haar gezicht wat Rues slechte humeur deed smelten.

Ze zuchtte. Zonder dat haar vriendin het doorhad was ze op dit moment in een groot dilemma verstrikt geraakt. Ze slikte de brok in haar keel door. 'Kan ik je wat vertellen?'