Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 30

'Oké,' antwoordde hij, en hij schoof de deur meer open en stapte aan de kant, zodat ze naar binnen kon. 'Waarmee kan ik helpen?' Hij trok de deur weer achter zich dicht met een flinke klap.

Rue trok haar schoenen uit voor ze antwoord gaf: 'Ik moet weer iemands Google-account hacken. En zelf heb ik geen idee hoe je dat doet en de vorige keer was het je gelukt dus ...'

Zaid lachte. Ze hoopte dat dat positief was. 'Je mag best wel zeggen dat je niemand anders kent,' en hij begeleidde haar naar zijn kleine kantoortje. Hier was slechts een enkele computer die al aanstond, en er zaten lichtjes onder de toetsen van het toetsenbord, waarvan Asher altijd vertelde dat hij dat ook wilde. Waarschijnlijk had hij dat dan van Zaid. Rue zag overal kleren op de grond liggen en dat was ook te ruiken. Zaid zijn kamer rook namelijk naar zweet. 'Oh, wil je wat drinken?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee hoeft niet, dank je.'

'Zeker?'

Ze knikte.

Hij nam plaats in zijn stoel en opende een software, waarvan Rue geen idee had wat het precies was. Waarschijnlijk hacker dingen, waarvan zij nooit iets van zou begrijpen. 'Weet je het e-mailadres?'

Rue knikte: 'hoel@stanislascollege.net.' Ze keek toe hoe hij het over typte.

'Er zijn twee dingen die ik nu kan doen,' en hij draaide met zijn bureaustoel naar haar toe, zodat hij haar aan kon kijken, 'ik kan een Dictionary Attack proberen. Dat wil zeggen dat ik een soort lijst maak met verschillende wachtwoord combinaties, die gebaseerd zijn op de persoon wiens account we gaan hacken. Ik kan dan zo duizenden wachtwoorden proberen. Als dat niet lukt kan ik overgaan naar een Brute Force Attack. Daarbij worden alle mogelijke combinaties geprobeerd tot een bepaald formaat, bijvoorbeeld wachtwoorden van alle mogelijke letters en cijfers tot bijvoorbeeld zeven karakters, als je begrijpt wat ik bedoel. Het punt is alleen dat het wat tijd kost, het is niet gelijk klaar. Een paar uur als je geluk hebt, desnoods één tot twee dagen.'

'En je weet zeker dat het gaat werken?' vroeg ze voor de zekerheid en ze keek Zaid recht in zijn ogen aan.

Zaid knikte. 'Ik verwacht niet dat diegene zo'n moeilijk wachtwoord heeft dat ik het niet kan kraken. Het is me elke keer gelukt,' en hij schonk haar een glimlach.

'Ok​é is goed, doe maar,' zei ze vastbesloten en ze plakte ook een glimlach op haar gezicht.

Na een paar minuten was hij klaar. 'Nu nog wachten. Ik kan je wel op de hoogte houden hoor, ik ga niet kijken.'

'Zullen we nummers uitwisselen dan? Als je me kan bellen wanneer het gelukt is,' stelde ze een beetje ongemakkelijk voor.

Zaid lachte. 'Zo zo,' zei hij lachend.

Rue voelde haar wangen rood worden. Waarom moest hij dit nou weer zeggen?

Zaid zag dat. 'Sorry, ik wilde je niet ongemakkelijk laten voelen,' zei hij verontschuldigend.

Rue toverde een glimlach op haar gezicht. 'Dus zullen we ze dan uitwisselen?'

Hij knikte, en reikte haar z'n telefoon aan zodat ze haar nummer aan z'n contacten kon toevoegen.

'Bedankt,' en ze gaf het hem terug. 'Dat je wilt helpen.'

'Geen probleem. Ik vertel niks hoor, aan de politie, voor als je het me weer zou vragen. Ik bel je wel, als het gelukt is.'

'Top, nogmaals bedankt.' Waarom voelde ze zich eigenlijk zo ongemakkelijk? Het is en blijft maar een jongen die nog steeds saaie spelletjes speelt met een veertienjarige nog wel, dacht ze lachend.

~❅~

​Ze was verbaasd dat ze al zo ver in het document was gekomen. Normaal had ze altijd moeite om bij documenten erbij te blijven de tekst niet alleen lezen, maar ook op te slaan in haar geheugen en er ook echt iets mee doen. Rue zat volledig in het donker met warme wollen deken om zich heen geslagen en haar telefoon stevig vastgeklemd in haar hand. Ze scrolde door het document, zoekend naar de plek waar ze voor het laatst gebleven was.

ᴍᴀᴀʀ ᴅɪᴛ ꜱᴏᴏʀᴛ ᴅɪɴɢᴇɴ ᴋᴏꜱᴛᴇɴ ᴛɪᴊᴅ, ᴅᴀᴛ ᴡᴇᴇᴛ ɪᴋ ᴏᴏᴋ ᴡᴇʟ, ᴅᴜꜱ ᴍᴏᴇᴛ ɪᴋ ɢᴇᴡᴏᴏɴ ᴡᴀᴄʜᴛᴇɴ. ᴍᴀᴀʀ ÉÉɴ ᴅɪɴɢ ɪꜱ ᴢᴇᴋᴇʀ; ᴠʀᴏᴇɢ ᴏꜰ ʟᴀᴀᴛ ᴋᴏᴍᴛ ᴅᴇ ᴡᴀᴀʀʜᴇɪᴅ ʙᴏᴠᴇɴ ᴡᴀᴛᴇʀ ᴅʀɪᴊᴠᴇɴ. ᴅᴇ ᴡᴀᴀʀʜᴇɪᴅ ɪꜱ ɴᴀᴍᴇʟɪᴊᴋ ɴɪᴇᴛ ᴢᴏᴀʟꜱ ᴅᴇ ᴛɪᴛᴀɴɪᴄ.

ᴜᴘᴅᴀᴛᴇ: ᴏ. ᴍɪᴊɴ. ɢᴏᴅ. ᴏᴋÉ, ᴛᴇɴ ᴇᴇʀꜱᴛᴇ, ʜᴇᴛ ꜱᴘɪᴊᴛ ᴍᴇ ᴅᴀᴛ ɪᴋ ᴢᴏ ʟᴀɴɢ ɴɪᴇᴛ ʜᴇʙ ᴋᴜɴɴᴇɴ ᴜᴘᴅᴀᴛᴇɴ. ᴍᴀᴀʀ ʜᴇᴛ ᴋᴡᴀᴍ ᴅᴏᴏʀ ʜᴇᴛ ꜱᴛᴏᴍᴍᴇ, ɪʀʀɪᴛᴀɴᴛᴇ ɪᴇᴛꜱ ᴡᴀᴛ ᴛᴏᴇᴛꜱᴡᴇᴇᴋ ʜᴇᴇᴛ, ᴇɴ ᴇɪɢᴇɴʟɪᴊᴋ ʜᴏᴇꜰ ɪᴋ ᴅᴇ ɪɴꜰᴏʀᴍᴀᴛɪᴇ ᴅɪᴇ ɪᴋ ʜᴇʙ ɢᴇᴋʀᴇɢᴇɴ ɴɪᴇᴛ ʜɪᴇʀɪɴ ᴛᴇ ᴛʏᴘᴇɴ ᴢᴏᴅᴀᴛ ɪᴋ ʜᴇᴛ ɢᴀ ᴏɴᴛʜᴏᴜᴅᴇɴ. ʜᴇᴛ ɪꜱ ꜱᴄʜᴏᴋᴋᴇɴᴅ ɢᴇɴᴏᴇɢ ᴏᴍ ʜᴇᴛ ᴛᴇ ᴏɴᴛʜᴏᴜᴅᴇɴ. ᴡᴀɴᴛ ᴊᴀ, ɪᴋ ᴡᴇᴇᴛ ʜᴇᴛ. ᴅᴇ ɪɴꜰᴏʀᴍᴀᴛɪᴇ ᴡᴀᴀʀ ɪᴋ ᴀᴄʜᴛᴇʀ ʙᴇɴ ɢᴇᴋᴏᴍᴇɴ, ᴢᴀʟ ɪᴋ ɴᴏᴏɪᴛ ᴍᴇᴇʀ ɪɴ ᴍɪᴊɴ ʜᴇʟᴇ ʟᴇᴠᴇɴ ᴠᴇʀɢᴇᴛᴇɴ. ʜᴇᴛ ᴢᴀʟ ɴᴏᴏɪᴛ ᴍᴇᴇʀ ᴜɪᴛ ᴍɪᴊɴ ɢᴇʜᴇᴜɢᴇɴ ᴠᴇʀᴅᴡɪᴊɴᴇɴ.

ɪᴋ ᴡᴇᴇᴛ ᴅᴇ ᴡᴀᴀʀʜᴇɪᴅ. ɪᴋ ᴡᴇᴇᴛ ᴀʟʟᴇꜱ, ʙɪᴊɴᴀ ᴀʟʟᴇꜱ ᴅᴇɴᴋ ɪᴋ ᴅᴀɴ, ᴍᴀᴀʀ ɪᴋ ᴋᴀɴ ᴢᴏ ɴᴀᴀʀ ᴅᴇ ᴘᴇʀꜱ ꜱᴛᴀᴘᴘᴇɴ, ᴀʟꜱ ɪᴋ ᴅᴀᴛ ᴢᴏᴜ ᴡɪʟʟᴇɴ. ᴅɪᴇ ᴢᴜʟʟᴇɴ ᴠᴀꜱᴛ ɢᴇɴɪᴇᴛᴇɴ ᴠᴀɴ ᴇᴇɴ ᴢᴏᴇᴛꜱᴀᴘᴘɪɢ ᴠᴇʀʜᴀᴀʟ ᴢᴏᴀʟꜱ ᴅᴇ ᴍᴏᴏʀᴅ ᴏᴘ ᴍɪᴊɴ ᴠᴀᴅᴇʀ ᴇɴ ʜᴏᴇ ᴍɪᴊɴ ꜱᴛɪᴇꜰᴠᴀᴅᴇʀ ᴏᴘᴇᴇɴꜱ ɪɴ ᴍɪᴊɴ ʟᴇᴠᴇɴ ᴋᴡᴀᴍ ᴀʟꜱᴏꜰ ʜᴇᴛ ɴɪᴇᴛꜱ ᴡᴀꜱ.

ᴍᴀᴀʀ ᴅᴀᴛ ʙᴏᴇɪᴛ ɴᴜ ᴛᴏᴄʜ ɴɪᴇᴛ ᴍᴇᴇʀ. ɪᴋ ᴋᴇɴ ʜᴇᴛ ᴍᴏᴛɪᴇꜰ. ɪᴋ ᴋᴇɴ ᴅᴇ ɢᴇʜᴇɪᴍᴇɴ. ɪᴋ ᴡᴇᴇᴛ ᴡɪᴇ ᴅᴇ ᴍᴏᴏʀᴅᴇɴᴀᴀʀ ɪꜱ.

ᴇɴ ᴇɪɢᴇɴʟɪᴊᴋ ʙᴇɴ ɪᴋ ᴢᴇʟꜰ ᴏᴏᴋ ᴠᴇʀʙᴀᴀꜱᴅ.