Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 37

Er leek maar geen einde te komen aan verhoringen. Dit was nu al hun vierde die dag, en Celeste die pal tegenover Rue zat leek er net zo van te balen als hen. De lunchpauze van drie kwartier was voor haar eigenlijk veel te weinig, en aan Harvey's gezicht te zien deelde hij dezelfde mening met haar.

Helaas was er niet veel dat ze eraan konden doen, dus startte Harvey de ondervraging: 'Dit is Harvey Jones met collega Rue, tegenover ons zit Celeste Hoover met haar advocaat. Het is drie voor één 's middags. Dus,' begon hij, en hij zakte een beetje onderuit in zijn stoel, 'we hebben al een eerste gesprek gehad, maar ik wil je graag nog een keer spreken.'

Celeste trok haar wenkbrauw op. 'Hoezo?' vroeg ze ongeïnteresseerd. 'Moeten jullie niet bezig zijn met Bethany's dader opsporen? Ik heb een alibi, voor het geval je dat vergeten bent, en die arme Beth wordt bedreigd. Dus ik denk dat je beter je werk kan doen dan kletsen met een familielid.'

Die meid had geen idee wat haar te wachten stond, drong tot Rue door, en dus nam ze maar het woord: 'Dus, Celeste,' vroeg ze zo nonchalant mogelijk, 'ben je in een relatie?'

'Pardon?' De vijandigheid van daarnet was verdwenen; het was vervangen door irritatie. Ze lachte, maar het klonk nep. Waarschijnlijk kwam ze tot die conclusie omdat ze al wist wat er gaande was. Iets klopte er niet, ook al wist Rue natuurlijk al wat dat was. 'Waarom wil je dat weten?'

'Waarom probeer je het te verbergen?' kaatste ze terug en ze glimlachte onschuldig. 'Het is een simpele vraag,' en ze glimlachte weer maar dit keer gemaakt. Rue voelde zich erg zeker. Ze stond sterk in haar schoenen. Ze zou Celeste dwingen om de waarheid te vertellen.

'Ja, toevallig wel,' antwoordde ze twijfelend, en ze keek weg van Harvey, die haar een priemende blik schonk, 'maar dat gaat jullie niets aan.'

'Wel als het te maken heeft met de zaak,' en Rue boog wat naar voren. 'Dus, ik hoor dat je bekend bent met Nick Brown.' Op de een of andere manier genoot Rue ervan toen de angst in Celestes blik steeds zichtbaarder werd. Het gaf een machtig gevoel; een gevoel dat ze niet vaker voelde, daarom voelde het waarschijnlijk zo ontzettend goed. 'Zo goed zelfs, dat jullie iets meer zijn dan gewoon vrienden.'

'Dat is niet –'

Harvey onderbrak haar: 'Probeer het maar niet te verbergen, Nick heeft het ons al verteld.'

'Wat heeft hij verteld?'

'Oh, dus er is nog meer Een heel verhaal dat hij kan vertellen? Besef dit heel even,' en hij ging verzitten, 'Nick gaat vreemd met jou, terwijl jij vroeger familie was met zijn vrouw, en nu haar dochter overleden is – hun dochter eigenlijk – zal ze ook dit moeten gaan verwerken.'

Celeste snoof. Deze vrouw, dacht Rue en ze rolde met haar ogen onopmerkelijk zodat niemand het zag. 'Ik kan er ook niks aan doen. Het was Nick zelf die me benaderde, dus het is niet helemaal mijn bedoeling geweest,' zei ze en ze zette haar zieligste gezicht op. 'En hij is wel aardig, dus we kletsten even.'

'Hoe heeft hij je benaderd?' vroeg Harvey, en hij friemelde aan zijn snor. Rue kon aan zijn blik zien dat het stoom uit zijn oren kwam, alsof hij geïrriteerd was, wat waarschijnlijk ook het geval was. Zij was dat ook. Celeste had echt het IQ van een pak droge rijst die al jaren over de datum is.

'Gewoon,' en ze speelde met een pluk haar, 'hij zag me tijdens de begrafenis van Andy en toen vroeg hij naar m'n nummer, voor als ik het moeilijk had met Andy's dood.'

'En toen?' vroeg Rue en ze leunde naar achter om Celeste duidelijk te maken dat ze het maar een raar verhaal vond. Celeste leek het alleen niet te zien, dus ze deinsde niet terug.

'Nou, toen appten we wat met z'n tweeën, en nodigde hij me uit voor een feestje bij hem thuis. Beth was er toen niet en we waren dronken ... En, ehm ... toen zagen we elkaar wat vaker.'

Harvey fronste zijn wenkbrauwen, waardoor het leek alsof hij haar wantrouwig aankeek. 'Wat versta je onder "elkaar zien" dan?'

Celeste werd rood, nog roder dan het bloed dat in haar aderen stroomde. 'Nou ja, we zagen elkaar gewoon, bij de bioscoop, of in het park. Hij ging vaak op zakenreis naar Frankrijk, en toen ... tja ... verbleven we in dezelfde hotelkamer.'

Rue probeerde haar lach met al het leven dat nog in haar zat te onderdrukken, anders was het nogal dodelijk. Ze vroeg zichzelf af waarom ze juist altijd moest lachen op bloedserieuze momenten. Vroeger ook op school, toen de docent zei dat je juist stil moet zijn, en daarom krijg je de slappe lach.

Celestes gezicht was nog ongemakkelijker dan wanneer je per ongeluk iemand je vader noemt, maar dat blijkt een wildvreemde te zijn. Aan Harvey's gezicht te zien, wilde hij het gesprek snel afronden, maar ze waren helaas nog niet klaar.

'Hoelang is dit al gaande?' vroeg Harvey.

Celeste werd nog roder dan ze al was. 'Ik denk ... dertien jaar, misschien langer, misschien korter,' antwoordde ze voorzichtig en ze krabde aan haar hoofd.

Harvey vond het toen al helemaal niet meer zo fijn, dus sloot hij het gesprek af: 'Dit is Harvey Jones en collega Rue, tegenover ons zitten Celeste Hoover en haar advocaat. Dit gesprek eindigt om twee voor half twee.'

~❅~

Na de anderhalf uur had Enna Celestes plek ingenomen, en zat ze met een zure blik pal tegenover Rue. Ze wist zeker dat als ze elkaar zouden zien, ze moesten denken aan wat er deze ochtend gebeurd was. Maar Rue zou zich houden aan de afspraak, zolang Enna hetzelfde deed. Ze zouden dan samen ten onder gaan.

'Ik snap niet waarom jullie me willen spreken,' begon Enna die desondanks haar advocaat had meegenomen, 'ik denk dat jullie wel genoeg informatie hebben om erachter te komen wie de moordenaar is na al die dagen speuren, niet?'

Ze merkte dat de vrouw de eerste zinnen meer tegen haar had, dan tegen Harvey.

Hij had echter niks door, en begon de ondervraging: 'Dit is Harvey Jones met collega Rue, tegenover ons zit Enna Slotenhaar met haar advocaat. Het is nu vijf over vier in de middag.'

Ze zag dat hij nog verder wilde praten, maar Rue gaf hem de kans niet, omdat alleen zij het daadwerkelijke doel voor ogen had: 'Dus, volgens jou was je op de dag van Bethany's dood op Griekenlandreis, is dat correct?'

Enna knikte en ze verschoof haar stoel een beetje. 'Ja, dat klopt, ik zie echter niet waarom dit –'

'Je weet toch,' onderbrak Rue haar, 'dat liegen tegen de politie strafbaar is?'

Ze kneep haar ogen tot spleetjes en haar vingers klemden zich vast om de stoelleuningen. 'Hoe kom je daar nou weer bij?'

Rue glimlachte: 'Ik heb zo mijn bronnen. Je was helemaal niet op Griekenlandreis, Enna Slotenhaar, met je appelgroene huis, je liegt, vol in onze gezichten. Dus beken maar, waar was je daadwerkelijk op maandag 15 mei om kwart over zeven 's ochtends?'

De vrouw deinsde echter niet terug, maar boog juist wat naar voren, richting Rue, en siste: 'Ik weet niet welke "bron" jou dat heeft wijsgemaakt, assistent Rue, maar ik was op reis. Die bron van je is vals, ik was gewoon op reis in Griekenland.'

'Nee, dat was je niet, want om kwart over acht 's ochtends had je die dag een tandartsafspraak. Dus, we hebben twee opties: één, je bekent dat je hebt gelogen over waar je was en vertelt ons waar je echt was die dag, of twee, we bellen de tandarts. Dus, Enna, wat wordt het?!'

De vrouw zuchtte en ze zette haar bril weer recht op haar neus. 'Ik heb geen alibi.' Ze leek opgelucht, maar ook angstig zodra ze die woorden had uitgesproken. 'Iedereen zou me verdacht vinden, dus moest ik wel!' Bij elk woord werd de agressie heftiger. 'Ik was thuis. Ik begon om negen die dag, maar niemand kan het bevestigen.' Ze keek kort naar Harvey, hopende dat hij haar zou steunen, omdat hij zich de hele tijd stil had gehouden. 'Ik wist niet wat ik moest doen,' en haar stem begon te breken, 'ik ben altijd het type die verdacht is. Iedereen haat me, en ergens snap ik ook wel waarom.'

Hoe denk je dat dat komt, dacht Rue erachteraan. Als ze wilde dat mensen haar aardig gingen vinden, dan moet ze beginnen door aardiger tegen leerlingen te zijn.

'Je hebt er zelf voor gekozen om te liegen tegen de politie,' bromde Harvey, je was volledig bewust van je keuze. Je hebt jezelf alleen maar meer in de nesten gewerkt.'