Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 15

Rue merkte dat ze wat meer gespannen was de laatste tijd. Sinds maandag, eigenlijk. Niet alleen had ze wat meer discussies met Harvey dan gewoonlijk, ook merkte ze dat ze wat meer snauwde tegenover Asher. Zo was ze normaal niet. Rue was eerder verlegen dan kortaf. Ze hoopte dat ze vanavond even haar zorgen kon vergeten. Ze had haar vriendinnen van de middelbare school al een tijdje niet gezien, en ergens miste ze wel de lol die ze jaren terug hadden. Meestal appten ze wat, maar ontmoeten zat er niet in. Het was inmiddels een jaar geleden dat ze de andere drie, naast Nila, Madelief, Florien en Alissia, had gezien. Ze besloot haar werk maar de schuld te geven. Ze was nou eenmaal het type dat bij zulke gelegenheden op tijd kwam, dus zat ze in haar eentje al aan tafel van het restaurant waar ze hadden afgesproken.

Ze streek haar donkergroene jurk glad en staarde naar haar inktzwarte hakken, waarvan ze al spijt had dat ze ze aan had getrokken. Haar tenen deden pijn. Ze keek als afleiding op de klok die vlak bij de tafel was. Ze was maar vijf minuten te vroeg. Het ergste wat kon gebeuren is dat ze nog vijf minuten moest wachten, want de anderen kwamen ook altijd op tijd. Nou ja, op Madelief soms na dan. Die had vroeger op de middelbare school vaak last van een lekke band en kwam daardoor te laat, best zielig achteraf, dacht Rue. Het zou haar niet verbazen als er daar niks aan veranderd was.

Na ongeveer twee minuten, zag ze Alissia aan komen lopen, en ze schonken elkaar een glimlach. Haar bruine haar zat zoals altijd vast in een lange staart en haar bril was een beetje nat, waarschijnlijk omdat het net had geregend.

'Hey,' zei Rue vrolijk en ze gebaarde dat ze naast haar mocht zitten.

Alissia zette eerst haar tas neer en kwam daarna naast haar vriendin zitten. In die te lange tijd dat ze elkaar gezien hadden, was ze niet erg veranderd. Ze leek alleen weer wat ouder. 'Hoe is het ermee?' vroeg ze. Rue merkte op dat haar uitspraak iets Britser klonk dan ze zich herinnerde. Alissia's moedertaal is namelijk Engels; haar vader kwam uit Engeland, en haar moeder was Thais. Ze herinnerde zich nog hoe ze altijd lekker belegde broodjes meenam naar school.

'Ik heb het erg druk met werk, door de moord,' voegde ze toe, 'maar voor de rest is alles wel prima, en met jou?'

Alissia wilde antwoorden, maar toen kwam Nila aangewandeld. 'Hallo meiden!' zei ze gelijk enthousiast.

Rue zette een glimlach op haar gezicht. Het voelde goed om haar weer te zien.

Nila ging tegenover Rue zitten en zette ook haar tas neer naast die van Alissia. Haar zwarte haren waren los en haar blauwe ogen waren bedekt door een zonnebril. Rue snapte niet waarom ze die ophad, want het regende letterlijk, maar dat was nou eenmaal Nila. 'Hoe is het met de kindjes?' vroeg ze, waarna ze lachte. Nila noemde de ander altijd kind, zelfs nu nog, terwijl ze allemaal al volwassen waren.

'Goed, ik ga eindelijk verhuizen, ik woon nu echt in een krot,' vertelde Alissia. Rue bracht een schamper lachje uit. Alissia kon soms echt grappig zijn, als ze in de stemming was.

'Wanneer ga je verhuizen en waarheen, blijf je in Elverduin wonen?' vroeg Madelief, die opeens aan kwam lopen.

Iedereen lachte.

'Je liet ons schrikken, Sleutelbloem,' zei Nila als grapje. Sleutelbloem is onder andere een madelief, dus Nila en Florien noemden haar wel eens zo voor de grap.

Madelief gaf haar een gespeelde norse blik en ging naast Nila zitten.

'Maar ik ga over drie maanden als het goed is verhuizen, en ik blijf in Elverduin wonen, ja,' vertelde Alissia.

Rue keek nog even snel op de klok. Florien was te laat. Terwijl zij op Rue na het dichtstbij woonde.

'Florien is laat,' zei Madelief, en ze grijnsde.