Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 25

Uren later werd Rue wakker. Ze keek op haar telefoon. Het was half negen 's ochtends. Ze hoopte vurig dat Asher nog thuis was en dat hij niet sliep. Hij sliep namelijk soms tot elf uur, maar soms ging hij ook al om acht uur met hun hond Lexi wandelen en daarna met zijn vrienden afspreken. Rue stormde snel de trap af en zag Asher aan de eettafel. 'Het is zaterdag hè?' vroeg hij aan haar.

'Ja3, dat weet ik, Ash!'

'Waarom stormde je dan van de trap af, alsof je haast had?' Zijn ogen sperden zich open. 'Is er iets gebeurd? Voor werk?'

'Nee, ik wil gewoon even met je praten,' zei ze.

Asher keek haar ongeïnteresseerd aan. Blijkbaar had hij echt een heftig verhaal over de zaak van Bethany verwacht. Maar ze stelde hem teleur. Alweer. 'Wat wil je van me?' en hij sloeg zijn armen over elkaar.

'Ik wil dat je bijles neemt bij mevrouw Slotenhaar deze ochtend,' zei Rue serieus.

Hij keek haar toen raar aan. 'Hoezo? Ik weet dat ik niet zo goed ben ik Grieks, maar ik heb laatst een mooie 7,6 gehaald en mijn tekorten zijn daardoor weg. En jij gaat daar niet over, je bent dan wel mijn oudere zus van 25, maar uiteindelijk bepalen pap en mam, dus hoezo Rue?'

'Wil je het echt weten?' vroeg Rue zuchtend.

Hij knikte gelijk.

Ze wist niet of het wel zo een goed idee was om het hem te vertellen, maar voor ze het wist zei ze: 'Ik ga inbreken in haar huis en ik wil dat ze dan niet thuis is.'

Asher keek haar verbaasd aan. 'Ik ga niet eens vragen stellen,' zei hij lachend.

Rue lachte ongemakkelijk, opgelucht en verbaasd tegelijk over zijn reactie. 'Dus wil je dat voor me doen?'

Hij keek haar met een lach aan. 'Tuurlijk, maar ik vrees dat er een prijskaartje aan hangt.'

'Ik geef je tien euro,' stelde Rue voor.

Asher keek haar bedenkelijk aan. 'Twaalf euro en vijftig cent, dan hebben we een deal.'

'Is goed!' zei ze lachend. Ze schudden elkaar de hand en toen was de deal rond. Rue overhandigde hem het geld. 'Prettig om zaken te doen.'

'Ik ga En– mevrouw Slotenhaar een berichtje sturen!' zei Asher, en hij pakte zijn telefoon. 'Ik houd je op de hoogte!' vervolgde hij.

Rue glimlachte. Ze hoopte maar dat wat er in Enna's huis verborgen lag, haar twaalf euro en vijftig cent waard was.

~❅~

'Ze heeft geantwoord!' riep Asher enthousiast en liet Rue het berichtje zien. 'Om half elf moet ik op school zijn!' Hij was nog nooit zo enthousiast geweest om naar school te gaan, maar hem kennende wordt hij al blij als hij tien cent op de grond vindt.

Rue keek op haar horloge. Het was nu kwart voor tien. 'Is het goed als je wel fietst voor deze keer?'

Hij rolde met zijn ogen. 'Goed dan, maar dan wil ik verhoging.'

'Blijf dromen, smurf!' zei Rue lachend en ze wees naar zijn fiets die buiten al klaarstond.

Asher keek haar verward aan, de blik die hij wel vaker had wanneer hij bezig was met een wiskundesom. 'Smurf?'

Rue zuchtte. Hij was soms ook echt onnozel, dacht ze. 'Je blauwe T-shirt,' antwoordde ze. 'Laat ook maar.'

'Zie je over een tijdje!' zei Asher toen het tijd was om weg te gaan.

Rue gaf hem een kus op zijn voorhoofd en zwaaide hem toen uit. 'App me wanneer de sessie voorbij is!' riep ze nog naar hem.

'Doe ik!' riep Asher en hij fietste richting school.

Ze ademde diep in, en daarna weer uit. Ze moest wat spullen bijeenrapen, dan kon ze gaan. Enna kon haar geheim niet voor altijd zo houden. Rue had nog nooit ingebroken. Ze wist dus ook niet precies hoe ze zich moest voorbereiden, maar ze had voor zichzelf een lijstje gemaakt, en dat leek haar genoeg.

Ze trok haar oudste schoenen aan, met het meest ordinaire slijtagepatroon. Velen zouden die hebben, dus ze als ze betrapt werd en de politie kwam, hadden ze niet zo veel aan voetafdrukken. Daarnaast was het twee maten te klein, en hoewel het erg strak zat, had ze het ervoor over.

Ze nam drie paar latex handschoenen mee, voor de zekerheid, en checkte voor ze vertrok of haar telefoon op stil stond, haar locatie uit en ze de sleutel van de kluis in haar broekzak had. Als ze die vergat, kostte het halen haar veel te veel tijd.

Ze had Enna's adres uit de nieuwsartikelen kunnen halen, en parkeerde bij een parkeergarage ergens verderop. Ze stapte uit en verborg de meegenomen muts in haar jaszak, zodat ze in het huis geen haren achter zou laten.

Diep vanbinnen schrok ze hoeveel ze hier eigenlijk vanaf wist.

Na enig lopen doemde het hek van Enna's huis op, en nu begreep ze nog meer waarom de buren er zo over klaagden. Het was afgrijselijk en paste totaal niet bij de omgeving. Kwajongens hadden er met spuitbussen scheldwoorden op geschreven, maar het leek de eigenares niet te boeien. Ze had geluk dat de straten zo goed als verlaten waren, op een paar oudere mensen na. Ze kon het hek met wat moeite beklimmen, dacht ze, erop af lopend, en ze haalde een paar latex handschoenen tevoorschijn.

'Hey, Klaproos!'

Rue verstijfde. Nee, nee, nee! Dit kon ze op dit moment niet gebruiken. Ze had niet veel tijd, ze wist niet hoelang Asher Enna bezig kon houden. Ze hapte naar adem, toverde een glimlach op haar gezicht en draaide zich om: 'Hi, Nila. Ik had niet verwacht jou hier te zien.' Eigenlijk voelde ze zich slecht bij het zien van de stralende ogen van haar vriendin, die naar haar toe kwam lopen, maar ze kon haar op dit moment niet gebruiken.

'Ik jou ook niet,' en haar blik glipte even naar het gebouw waar Rue voor stond. 'Hoe gaat het? Alles goed?'

De tijd tikte. Rue hoorde de wijzer van haar horloge steeds een stukje naar voren opschuiven, en de ritmische tikken leken haar aan te manen dat ze op moest schieten. Ze moest Nila wegjagen, al deed het haar pijn. 'Ja, prima, met jou?'

Ze glimlachte. 'Ook goed. Woont Enna Slotenhaar daar niet?'

Rue beet onopmerkelijk op haar lip. Ze was niet goed in liegen, dus speelde ze het spelletje mee: 'Ja, volgens mij wel. Maar ik denk dat ik weer ga.'

Nila leek haar niet bepaald te geloven, en keek haar bezorgd aan. 'Rue, gaat alles wel goed?' vroeg ze weer, dit keer door haar echte naam te gebruiken.

Nee, het gaat helemaal niet goed, had ze willen zeggen. Ik ben alleen maar bezig met een zaak, ga op onderzoek uit zonder Harvey en sta op het punt om in Enna's huis in te breken. Maar maak je geen zorgen, doe alsof je me niet hebt gezien en loop maar weer verder. 'Ik moet ... van Harvey ehm ... daarheen,' en ze wees richting Enna's huis. 'Voor werk. Kijk ik niet bepaald naar uit.' Ze was zo slecht in liegen, drong tot haar door toen ze haar eigen woorden hoorde.

'Ze is niet thuis, ik zag haar net wegrijden.'

Ze stopte uit spanning even met ademen. 'O.'

Nila kneep haar ogen tot spleetjes. 'Rue, ben je hier echt voor werk?'

Ze had haar door. Natuurlijk had haar beste vriendin haar door. 'J-Ja.' Waarom stotterde ze nou? Dat maakte het nóg ongeloofwaardiger.

'Ga je daar inbreken?' vroeg Nila op een fluistertoon, zonder het oogcontact te verbreken. 'Je hebt latex handschoenen aan en je hangt hier niet zonder reden rond.'

Yep, ze had haar helemaal door. Rue wilde het liefst door de grond zakken en de tijd terugdraaien, zodat dit alles niet gebeurd was. Maar dat kon ze niet, dus deed ze een rampzalige poging om de situatie te redden: 'Ik ging haar alleen ondervragen.'

'Alleen? Met die handschoenen?' en ze wees naar de handen van haar vriendin. 'Rue, we kennen elkaar al sinds onze geboortes. Ik ga je echt niet verraden, als er iets is, kan je het me zeggen.'

'Ik ga alleen kijken.' Dat waren haar woorden, maar de blik die ze haar vriendin schonk leken haar woorden een andere betekenis te geven, waardoor Nila de boodschap binnenkreeg.

'Dan ga ik met je mee.'