Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 17

Zodra Rue uit haar auto stapte, voelde ze de warme wind haar huid strelen. Eindelijk was er een teken dat het lente was, want heel de lente was het weer bar slecht geweest. Ze zuchtte, sloeg het portier dicht en liep zonder energie het paadje op dat naar de voordeur leidde. Harvey had haar gezegd dat ze weer even met Beth moest praten. Ze twijfelde nogal aan zijn keuze, want zij zou niet al te blij zijn als de politie steeds voor je deur stond. Maar ze moest wel. Ze plakte een glimlach op haar gezicht voor ze aanbelde, en even later deed de rouwende vrouw de deur open. 'Goedemiddag, ik kom even kijken hoe het met u gaat,' begon ze ongemakkelijk, en als ze niet op haar woorden had gelet had ze onbeleefd gezegd dat ze het moest doen van Harvey. Gelukkig zei ze dat niet, want Beth bleek achteraf erg emotioneel op dat moment.

'Prima,' snifte ze. Rue wist nou niet of Beth blij was dat ze was gekomen of dat ze haar het liefst zo snel mogelijk haar huis uit wilde hebben. Waarschijnlijk dat laatste, dacht ze. Ze ging altijd maar van het ergste uit, zodat het nooit tegen kon vallen. Beth leek even te aarzelen, maar besloot toen toch de deur verder te openen. 'Wil je iets drinken? Kom maar even binnen.'

Ze had er eigenlijk geen zin in, maar haar aanbod weigeren kon ze niet zomaar, dus zette ze een stap over de drempel en trok haar schoenen uit. 'Kraanwater is goed,' zei ze voor Beth het haar kon vragen. Voor ze er erg in had zaten ze tegenover elkaar aan de eettafel, en toen Rue een blik had opgevangen van de woonkamer wist ze gelijk waarom de vrouw haar hier had aangeboden om te zitten; het was er ontzettend rommelig, de televisie stond nog aan en er was nog een bord met etensresten op de bank. Het huis was nog steeds erg rommelig na de bedreigingen. Ze wist nogal te goed hoe ze een keer hier langs was geweest, toen ze nog jong was en het huis nog groter leek. Het plafond leek toen heel erg hoog, maar inmiddels was het niet zo hoog als ze zich herinnerde. Het was wel hoger dan bij haar thuis, maar niet meer bijzonder hoog. Toen was het ook nog netjes, en geordend. Bethany was er toen nog, misschien voelde het daarom nu anders. Ze spoelde de gedachte weg met een slok water.

'Hoe verloopt de zaak?' vroeg Beth voorzichtig met een raspende stem, en ze keek recht voor zich uit. Ze schraapte haar keel, en nam een slok van haar thee. Ze durfde Rue niet goed aan te kijken, en vestigde haar blik op de vaas met een enkele roos erin, die aan het verwelken was.

Rue beet op haar lip en leek al te weten waarom de vrouw haar hier had uitgenodigd. 'Ik kan helaas niks zeggen, maar we komen vooruit.' Ze wilde oprecht tegen Beth zeggen dat alles zoals gepland verliep, maar dat lukte niet. Ze wilde niet liegen; ze kon niet liegen. En dit hoorde nou eenmaal bij haar beroep.

'Ik hoop dat jullie erachter komen Rue, de moordenaar zal boeten.' Haar stem was gevuld met woede en wrok, en het deed haar afvragen wat deze vrouw de dader aan kon doen.

Ze knikte instemmend en schudde daarmee de gedachte van zich af. De moordenaar moest boeten. Dat wist ze zeker. De moordenaar mocht hier niet mee wegkomen.

'Bethany hield van rozen,' begon de vrouw plots te vertellen. 'Ik kocht er altijd een paar voor in de vaas.' Ze glimlachte even bij de gedachte. 'Sinds maandagochtend verwelken ze binnen de kortste keren. Alsof ze merken dat ze er niet meer is.' Ze keek haar voor het eerst aan, recht in de ogen. 'Je zal waarschijnlijk nooit snappen hoe ik me voel. Ik wil echt heel graag weten hoever jullie zijn met de zaak.'

Maar Rue schudde resoluut haar hoofd. 'Ik kan echt niks vertellen, al zou ik dat willen.'

'Hebben jullie wel genoeg bewijs? En verdachten? En camerabeelden?' ratelde de vrouw ongecontroleerd.

'Ja, het komt goed. We doen ons best.'

Beth zuchtte, en leek zichzelf wel op haar hoofd te kunnen slaan voor haar opdringerigheid. 'Wil je anders even in haar kamer kijken?' stelde ze voor. 'Misschien dat je nog iets vindt.'