Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 34

Ze merkte op dat hij een beetje nors keek. Gefrustreerd, misschien? Of geïrriteerd. Beide kon ook mogelijk zijn, wat ergens ook wel te begrijpen was. Maar ze vond het al gek dat hij naar het buitenland besloot te vertrekken, alsof hij alles wat er gebeurd was, wilde ontvluchten. Of het boeide hem gewoon niet.

Nick Brown en zijn advocaat gingen met duidelijke tegenzin tegenover Harvey en Rue zitten. Hij groette hen niet en ontweek oogcontact. Hij tikte met zijn vinger op tafel, zachtjes maar nog steeds hoorbaar, wat toonde dat hij nerveus was. Toen hij doorhad welke boodschap hij met zijn actie overbracht, stopte hij ermee. Toen pas waagde hij hen één voor één in de ogen aan te kijken, eindigend met Harvey. 'Waarom ben ik hier?' bromde hij.

Hij gebaarde hem stil te zijn, en begon de ondervraging: 'Deze ondervraging vindt plaats op 22 mei om half twaalf. Dit is Harvey Jones met collega Rue. Tegenover ons zit Nick Brown, de stiefvader van Bethany Brown, en zijn advocaat. Dit is het tweede gesprek.' Hij ging wat meer naar voren zitten, nadenkend over zijn eerste vraag. 'Dus, Nick, waarom was je in het buitenland? Je vrouw, Beth, had het heel moeilijk, nog steeds eigenlijk, nu jullie dochter is vermoord en jullie huis is vernield.'

Hij zuchtte vermoeid, alsof hij ditzelfde gesprek met Beth al honderden keren had gehad en er nu wel genoeg van had. 'We hebben het geld nodig. Iemand moest betalen voor de energierekening, boodschappen en noem het maar op. Ik greep gewoonweg mijn kans.' Hij snoof en keek kort naar Rue, die geen moeite deed haar wantrouwende blik te verbergen. 'Daar is niks mis mee geloof ik, of heb ik het fout?'

Harvey schonk hem een gemaakte glimlach. 'Nee natuurlijk niet, dat hebben we ook nooit gezegd. We willen alleen je beslissing begrijpen, want als zelfs je vrouw het niet begrijpt, hoe moeten wij het dan doen?'

Nick fronste en ging verzitten. 'Ik deed het voor het geld. En ik ging ervan uit dat Beth zich wel redde.'

'Oh, natuurlijk redt ze zich wel als haar enige dochter is vermoord,' sprak Rue sarcastisch en voor haar beurt. Achteraf klonk ze misschien een beetje respectloos, dacht ze, maar Nick verdiende het. Je kon niet je vrouw als ze zo kwetsbaar was achterlaten. 'Ik snap je helemaal hoor5, Nick. Ik snap ook dat je gewoonweg weigerde om terug te keren toen ze je vertelde dat het huis vernield was en ze kapot ging van verdriet, tot de politie ingreep.'

Hij stond even met zijn mond vol tanden, maar herpakte zich snel: 'Ik kon het geld niet laten schieten, dat zal je wel begrijpen wanneer je op jezelf woont en het geld nodig hebt.'

Rue keek hem verward aan. Bethany en haar familie woonden in een gigantisch huis, wat bijna een landhuis te noemen was, het was echt niet zo dat hij zo arm was dat hij niet zonder het geld kon. Maar ze reageerde er maar niet op, voor Harvey haar weer op haar kop zou geven. 'Was dat daadwerkelijk de echte reden, dat je voor je werk naar het buitenland ging, of was het wat anders?' Ze leunde wat meer naar voren en tot haar verbazing deed het hem een beetje achteruit deinzen. 'Dus vertel maar eens, Nick, waarom was je écht in het buitenland? En zeg maar niet dat je daar moest werken, want zowel Harvey als ik geloven er niks van.'

Hij moest lachen en keek van Rue naar Harvey, die maar een beetje naar de ruzie die misschien nog net geen ruzie te noemen was, stond te kijken. 'Eerlijk, ik was gewoon bezig met werk. Waarom geloof me nou niet, heb je bewijs nodig dat ik daar was of zo? Zal ik je voortaan elk uur een selfie naar je sturen?'

Rue klemde haar vingers om de tafelrand. 'En toch probeer je ons weer eens hetzelfde, verzonnen verhaal te verkopen. Wat deed je in het buitenland? Wacht, laat me even raden,' en ze ging er ontspannen achterover voor zitten. 'Verkoop je drugs in het buitenland? Ja, dan snap ik dat je dat geld niet laat schieten, helemaal gelijk heb je.' Maar aan zijn blik af te lezen was dat het niet, dus ging ze verder: 'Oké, dus geen drugs. Ging je vluchten, omdat je Bethany's moordenaar bent? Of heb je er ergens gewoon mee te maken, en probeerde je zo de politie te ontvluchten? Ging je vreemd met een of andere jonge vrouw die je op een datingsite hebt leren kennen? Werk je met de maffia?' Ze was zo aan het doorratelen dat ze pas toen het voorbij was zijn lichtjes opengesperde ogen opmerkte. Even maar, maar toen ze doorging naar haar maffia theorie was het verdwenen.

Harvey had het ook opgemerkt. 'Ga je vreemd, Nick?' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, alsof hij probeerde door het masker dat hij opzette heen te kijken.

Hij schudde heftig zijn hoofd. 'Waarom denk je dat? Ik houd van Beth.'

De laatste woorden klonken volgens Rue nogal gelogen, gedwongen zelfs. 'Ga je vreemd, Nick?' vroeg ze, de woorden van haar baas herhalend.

'Je kan het maar beter nu vertellen,' probeerde Harvey hem over te halen, 'voordat het allemaal nog erger wordt. Als je ontkent en het later toch naar buiten komt, zal het Beth nog meer kwetsen. En dat kan ze niet gebruiken, en dat weet je zelf ook wel.'

'Ik ga niet vreemd!' bulderde hij bijna. Toen hij merkte dat hij tijdens zijn kreet naar voren was gebogen, ging hij weer normaal in zijn stoel zitten. 'Ik ga niet vreemd. Jullie hebben nergens bewijs voor.'

Rue schudde haar hoofd. 'Wij misschien niet, nee. Maar misschien Bethany wel. Wist zij dat je vreemd ging? Ze wist te veel, of niet soms? En daarom vermoordde je haar, anders ging je perfecte leventje naar de maan. Je mocht haar toch niet, en opgeruimd staat netjes.'

Het was nu Nick die zijn hoofd schudde. 'Ik zou mijn dochter nooit vermoorden. Onze band was misschien niet al te best, maar ze was mijn dochter. Ik hield van haar, ik zou haar nooit kunnen vermoorden, daar ben ik te zwak voor.'

'Oh echt?' Ze leek helemaal niet overtuigd van zijn woorden. 'Als je van haar hield, zou je hier zijn gebleven. Dan zou je moeite doen om ons te helpen met dit onderzoek, maar dat doe je niet. Integendeel, je vlucht als een lafaard naar het buitenland, omdat je duidelijk wat te verbergen hebt. Daar kunnen we niet meer onderuit. Dus voor de draad ermee.'

Harvey knikte, als teken dat hij met haar instemde. 'Dus, Nick, ga je vreemd, ja of nee?'

Hij durfde hen niet aan te kijken en staarde in de plaats naar het tafelblad, weer ritmisch tikkend met zijn vingers, alsof hij zo aan de vraag kon ontsnappen. Maar na een aantal seconden had hij wel door dat dat onmogelijk was, dus bewoog hij met zijn hoofd.

'Sorry, kan je het even zeggen, voor de opname?' vroeg Harvey, zo kalm mogelijk.

Nick zuchtte, en keek Rue in de ogen aan, met het gevoel van overgave. 'Ja.'

Maar Rue was nog niet klaar: 'Met wie ga je vreemd, Nick?' Toen ze zag hoe hij lichtjes ineenkromp, leek het wel alsof hij zich meer schaamde voor met wie hij vreemdging, dan voor het feit dat hij het deed. 'Met wie ga je vreemd?' vroeg ze nog eens. Haar stem klonk kil en kwaad tegelijk.

'Gewoon, iemand van –'

'Ik vraag het niet nog een keer!' onderbrak ze hem. 'Wie is het?'

'Celeste. Celeste Hoover.'