Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 24

Rue wist dat ze eigenlijk moest slapen. Ze zou het tenminste moeten proberen, maar ze was nu al een paar uren rond aan het draaien in haar bed. Ze kon het gewoon niet. Er dwaalden nog te veel gedachten door haar overvolle hoofd. Deze zaak had haar meer in z'n greep dan ze had kunnen denken. Iedereen was verdacht, maar tegelijkertijd ook niet. Julius was de typische dader, maar het was wel te simpel. Beth werd bedreigd, maar ze zou het even goed zelf gedaan kunnen hebben om uitgesloten te worden.

Ze vroeg zich af hoe Bethany er mee was omgegaan. Ze vroeg zich af hoe ze dit alles had kunnen verwerken. Het lukte Rue amper. Haar telefoon lag op haar nachtkastje aan de lader, en ze draaide de andere kant op om de drang om het apparaat beet te pakken te stoppen. Maar het hielp niet, en ze besloot er maar geen energie meer aan te besteden.

Ze ging rechtop zitten en trok het apparaat uit de lader. Ze voerde de code in en bijna automatisch openden haar vingers met toekijkende ogen het Microsoftdocument van Bethany. Ze was er nog niet echt aan toegekomen om het te lezen. Het witte licht van haar telefoon bescheen haar gezicht, en haar ogen moesten er nog een beetje wennen. Met een simpele klik opende ze het document, die langzaam begon te laden. Langzaam verschenen de letters die de leerlinge had getypt. De leerlinge die vermoord was. En zij stond op het punt haar geheime document uit te lezen. Ze scrolde wat naar beneden, zoekend naar het punt waar ze gebleven was.

ɴᴀᴛᴜᴜʀʟɪᴊᴋ ᴋᴏᴍ ɪᴋ ᴢᴏ ɴɪᴇᴛ ᴠᴇʀᴅᴇʀ, ᴇɴ ʜᴇᴛ ʜᴇʟᴘᴛ ᴏᴏᴋ ɴɪᴇᴛ ᴅᴀᴛ ꜱʟᴏᴛᴇɴʜᴀᴀʀ ᴍᴇ ᴏᴘ ᴅᴇ ᴢᴇɴᴜᴡᴇɴ ᴡᴇᴅᴜꜱ ᴊᴀ, ɪᴋ ʜᴏᴜᴅ ᴊᴜʟʟɪᴇ ᴜᴘ-ᴛᴏ-ᴅᴀᴛᴇ, ᴠᴏᴏʀ ᴀʟꜱ ᴅᴇ ᴘᴏʟɪᴛɪᴇ ᴅɪᴛ ᴏᴏɪᴛ ɢᴀᴀᴛ ʟᴇᴢᴇɴ. ᴅᴇɴᴋ ʜᴇᴛ ʜᴀᴀꜱᴛ ɴɪᴇᴛ, ᴇɴ ᴅᴀᴛ ɪꜱ ᴍɪꜱꜱᴄʜɪᴇɴ ᴡᴇʟ ʙᴇᴛᴇʀ ᴏᴏᴋ...

ᴏᴋÉ, ᴅᴜꜱ ɪᴋ ʜᴇʙ ɪᴇᴛꜱ ɢᴇᴅᴀᴀɴ ᴏᴍ ᴍᴇᴇʀ ᴛᴇ ᴡᴇᴛᴇɴ ᴛᴇ ᴋᴏᴍᴇɴ ᴏᴠᴇʀ ʙᴏʙ ɪɴᴋʜᴇᴀʀᴛ, ᴇɴ ᴅᴀᴛ ᴘᴀᴋᴛᴇ ɢᴏᴇᴅ ᴜɪᴛ. ɪᴋ ʜᴇʙ ᴇᴇɴ ᴛᴇʟᴇꜰᴏᴏɴ ɢᴇᴠᴏɴᴅᴇɴ ᴠᴀɴ ᴍɪᴊɴ ᴠᴀᴅᴇʀ, ᴍɪᴊɴ Éᴄʜᴛᴇ, ᴇɴ ᴅᴀᴀʀɪɴ ᴠᴏɴᴅ ɪᴋ ʙᴏʙꜱ ɴᴜᴍᴍᴇʀ. ᴍᴀᴀʀ ʜɪᴊ ɴᴀᴍ ɴɪᴇᴛ ᴏᴘ. ʟᴀᴛᴇʀ ʙᴇɢʀᴇᴇᴘ ɪᴋ ᴘᴀꜱ ᴡᴀᴀʀᴏᴍ. ɪᴋ ɢɪɴɢ ʟᴀɴɢꜱ ʙɪᴊ ᴢɪᴊɴ ʜᴜɪꜱ, ᴡᴀᴀʀ ᴢɪᴊɴ ᴠʀᴏᴜᴡ, ᴇʟꜱ, ᴏᴘᴇɴᴅᴇᴇᴅ. ᴇᴇɴ ʀᴀʀᴇ ᴠʀᴏᴜᴡ ɪꜱ ᴢᴇ, ᴍᴀᴀʀ ᴢᴇ ʜᴇᴇꜰᴛ ᴍᴇ ɪɴꜰᴏʀᴍᴀᴛɪᴇ ɢᴇɢᴇᴠᴇɴ; ʜɪᴊ ɪꜱ ᴅᴏᴏᴅ. ʙᴏʙ ɪɴᴋʜᴇᴀʀᴛ, ᴅᴇ ᴄᴏʟʟᴇɢᴀ ᴠᴀɴ ᴍɪᴊɴ ᴠᴀᴅᴇʀ, ɪꜱ ʙʟɪᴊᴋʙᴀᴀʀ ᴀʟ ᴛᴡᴇᴇ ᴊᴀᴀʀ ɢᴇʟᴇᴅᴇɴ ᴏᴠᴇʀʟᴇᴅᴇɴ ᴀᴀɴ ᴏʙᴇꜱɪᴛᴀꜱ.

ɴᴀᴛᴜᴜʀʟɪᴊᴋ ᴋᴏᴍ ɪᴋ ᴢᴏ ɴɪᴇᴛ ᴠᴇʀᴅᴇʀ, ᴇɴ ʜᴇᴛ ʜᴇʟᴘᴛ ᴏᴏᴋ ɴɪᴇᴛ ᴅᴀᴛ ꜱʟᴏᴛᴇɴʜᴀᴀʀ ᴍᴇ ᴏᴘ ᴅᴇ ᴢᴇɴᴜᴡᴇɴ ᴡᴇʀᴋᴛ. ᴢᴇ ꜱᴛᴀᴀᴛ ᴇʀᴏᴘ ᴅᴀᴛ ɪᴋ ʙɪᴊʟᴇꜱ ɢʀɪᴇᴋꜱ ɴᴇᴇᴍ. ᴇɴ ᴛᴏᴇɴ ɪᴋ ᴇʀᴀᴄʜᴛᴇʀ ᴋᴡᴀᴍ ᴅᴀᴛ ᴇᴇɴ ɢʀᴏᴇᴘᴊᴇ ʟᴇᴇʀʟɪɴɢᴇɴ ʜᴀᴀʀ ɪɴꜱᴛᴀɢʀᴀᴍ-ᴀᴄᴄᴏᴜɴᴛ ꜱᴛᴀʟᴋᴛ, ʙᴇꜱʟᴏᴏᴛ ɪᴋ ᴅᴀᴛ ʜᴇᴛ ɢᴇᴇɴ ꜱʟᴇᴄʜᴛ ɪᴅᴇᴇ ɪꜱ ᴏᴍ ᴇᴇɴ ᴋᴇᴇʀᴛᴊᴇ ᴛᴇ ᴋɪᴊᴋᴇɴ ᴏꜰ ɪᴋ ʜᴀᴀʀ ɪɴ ʜᴇᴛ ɴɪᴇᴜᴡꜱ ᴋᴀɴ ᴠɪɴᴅᴇɴ. ᴏᴘ ʜᴇᴛ ᴇᴇʀꜱᴛᴇ ɢᴇᴢɪᴄʜᴛ ᴠᴏɴᴅ ɪᴋ ɴɪᴇᴛꜱ ɴᴜᴛᴛɪɢꜱ – ᴢᴇ ɪꜱ ᴠᴀɴ ɢʀᴏᴇɴʟɪɴᴋꜱ, ʜᴇᴇꜰᴛ ᴇᴇɴ ᴘʟᴀɴᴛᴇɴʙᴇᴅʀɪᴊꜰ – ᴛᴏᴛ ɪᴋ ᴇʀᴀᴄʜᴛᴇʀ ᴋᴡᴀᴍ ᴅᴀᴛ ᴇʀ ɪᴇᴛꜱ ꜱɪɴɪꜱᴛᴇʀꜱ ᴀᴄʜᴛᴇʀ ʜᴀᴀʀ ᴘʟᴀɴᴛᴇɴʙᴇᴅʀɪᴊꜰ ᴋᴀɴ ꜱᴄʜᴜɪʟᴇɴ. ᴇʀ ᴢɪᴊɴ ɴᴀᴍᴇʟɪᴊᴋ ᴡᴀᴛ ᴠᴇʀᴍᴏᴇᴅᴇɴꜱ ᴅᴀᴛ ᴢᴇ ᴡɪᴇᴛ ᴠᴇʀʙᴏᴜᴡᴛ. ᴢɪᴇ ᴅᴇ ʟɪɴᴋ ʜɪᴇʀᴏɴᴅᴇʀ:

ᴀᴅ.ɴʟ/ꜱʜᴏᴡ/ᴅᴏᴄᴇɴᴛᴇ-ᴇɴɴᴀ-ꜱʟᴏᴛᴇɴʜᴀᴀʀ-ᴠᴇʀʙᴏᴜᴡᴛ-ᴍᴏɢᴇʟɪᴊᴋ-ᴡɪᴇᴛ/2ɴ8ᴄʙ4ᴢᴘ

ᴇɴ ᴇɪɢᴇɴʟɪᴊᴋ ᴠᴇʀʙᴀᴀꜱᴛ ʜᴇᴛ ᴍᴇ ɴɪᴋꜱ. ᴅᴀᴛ ᴢᴇ ᴇᴇɴ ᴋʀᴇɴɢ ɪꜱ ᴡᴇᴇᴛ ɪᴇᴅᴇʀᴇᴇɴ, ᴅᴀᴛ ɪꜱ ɢᴇᴇɴ ɴɪᴇᴜᴡᴇ ɪɴꜰᴏʀᴍᴀᴛɪᴇ. ᴍᴀᴀʀ ᴅᴀᴛ ᴢᴇ ᴡɪᴇᴛ ᴠᴇʀʙᴏᴜᴡᴛ? ᴡᴀᴜᴡ, ᴅᴀɴ ɪꜱ ᴢᴇ ɴᴏɢ ꜱʟᴇᴄʜᴛᴇʀ ᴅᴀɴ ɪᴋ ᴅᴀᴄʜᴛ. ᴇɴ ʙʟɪᴊᴋʙᴀᴀʀ ꜱᴛɪɴᴋᴛ ʜᴇᴛ ᴢᴀᴀᴋᴊᴇ ɴᴇᴛ ᴢᴏ ᴇʀɢ ᴀʟꜱ ᴢɪᴊ, ᴡᴀɴᴛ ᴏɴᴅᴀɴᴋꜱ ᴅᴇ ᴠᴇʟᴇ ᴋʟᴀᴄʜᴛᴇɴ ᴡᴇᴇᴛ ᴢᴇ ᴇᴇɴ ᴏɴᴅᴇʀᴢᴏᴇᴋ ᴛᴇ ᴠᴇʀᴍɪᴊᴅᴇɴ. ᴅᴇ ᴠʀᴀᴀɢ ɪꜱ ʜᴏᴇ, ᴇɴ ᴍɪꜱꜱᴄʜɪᴇɴ ᴋᴏᴍᴛ ʜᴇᴛ ᴅᴏᴏʀ ᴅᴇ ɢᴇꜱᴄʜɪᴇᴅᴇɴɪꜱʟᴇꜱ, ᴍᴀᴀʀ ɪᴋ ᴠᴇʀᴍᴏᴇᴅ ᴅᴀᴛ ᴢᴇ ᴅᴏᴇᴛ ᴀᴀɴ ᴠʀɪᴇɴᴅᴊᴇꜱᴘᴏʟɪᴛɪᴇᴋ. ᴢᴇ ᴍᴏᴇᴛ ɪᴇᴍᴀɴᴅ ʜᴇʙʙᴇɴ ᴅɪᴇ ʜᴀᴀʀ ʜɪᴇʀɪɴ ꜱᴛᴇᴜɴᴛ, ᴅɪᴇ ᴀᴅᴠᴏᴄᴀᴀᴛ ɪꜱ ᴏꜰ ᴢᴏ ᴇɴ ʜᴀᴀʀ ᴀʟ ᴅᴇᴢᴇ ʟᴀꜱᴛᴇɴ ʙᴇꜱᴘᴀᴀʀᴛ, ᴢᴏᴅᴀᴛ ᴢᴇ ᴅᴏᴏʀ ᴋᴀɴ ɢᴀᴀɴ ᴍᴇᴛ ʜᴀᴀʀ ꜱᴛɪɴᴋᴇɴᴅᴇ ᴢᴀᴀᴋᴊᴇ, ᴠᴇʀᴍᴏᴍᴅ ᴀʟꜱ ᴘʟᴀɴᴛᴇɴʙᴇᴅʀɪᴊꜰ. ᴀʟʟᴇᴇɴ ᴡɪᴇ?

ᴅᴇ ᴠʀᴀᴀɢ ɪꜱ ᴡᴀᴛ ɪᴋ ᴍᴇᴛ ᴅᴇᴢᴇ ɪɴꜰᴏʀᴍᴀᴛɪᴇ ᴍᴏᴇᴛ. ɪᴋ ᴋᴀɴ ʜᴇᴛ ᴠᴏᴏʀ ᴍᴇᴢᴇʟꜰ ʜᴏᴜᴅᴇɴ, ᴍᴀᴀʀ ɪᴋ ᴋᴀɴ ᴏᴏᴋ ᴢᴇʟꜰ ᴇᴇɴ ᴏɴᴅᴇʀᴢᴏᴇᴋ ꜱᴛᴀʀᴛᴇɴ ᴅᴀᴛ ᴜɪᴛᴇɪɴᴅᴇʟɪᴊᴋ ʜᴀᴀʀ ᴏɴᴅᴇʀɢᴀɴɢ ᴡᴏʀᴅᴛ. ɴɪᴇᴛ ᴅᴀᴛ ᴢᴇ ᴇᴇɴ ᴛɪᴇɴᴇʀ ᴢᴏᴀʟꜱ ɪᴋ ᴢᴏᴜᴅᴇɴ ɢᴇʟᴏᴠᴇɴ ... ɪᴋ ᴢᴏᴜ ɴᴀᴀʀ ʟᴀʀɪꜱꜱᴀ ᴋᴜɴɴᴇɴ ɢᴀᴀɴ. ᴍᴀᴀʀ ᴍɪꜱꜱᴄʜɪᴇɴ ᴍᴏᴇᴛ ɪᴋ ʜᴀᴀʀ ɴɪᴇᴛ ᴀʟʟᴇꜱ ᴛᴏᴇᴠᴇʀᴛʀᴏᴜᴡᴇɴ. ᴢᴇ ɪꜱ ᴀᴀʀᴅɪɢ, ᴍᴀᴀʀ ʜᴏᴇᴡᴇʟ ᴢᴇ ᴍɪᴊɴ ᴍᴇɴᴛᴏʀ ɪꜱ, ᴋᴇɴ ɪᴋ ʜᴀᴀʀ ᴛᴏᴛᴀᴀʟ ɴɪᴇᴛ. ᴅᴜꜱ ɪᴋ ᴅᴇɴᴋ ᴅᴀᴛ ʜᴇᴛ ʜᴇᴛ ʙᴇꜱᴛᴇ ɪꜱ ᴅᴀᴛ ɪᴋ ᴅɪᴛ ᴠᴏᴏʀ ᴍᴇᴢᴇʟꜰ ʜᴏᴜᴅ. ʜᴇᴛ ʜᴇᴇꜰᴛ ᴠᴀꜱᴛ ɴɪᴋꜱ ᴍᴇᴛ ᴍɪᴊɴ ᴠᴀᴅᴇʀ ᴛᴇ ᴍᴀᴋᴇɴ, ᴅᴜꜱ ɪᴋ ɢᴀ ᴍᴇ ᴇʀ ᴏᴏᴋ ɴɪᴇᴛ ᴛᴇ ᴠᴇᴇʟ ɪɴ ᴠᴇʀᴅɪᴇᴘᴇɴ. ᴅᴇ ᴘᴏʟɪᴛɪᴇ ᴢᴏᴇᴋᴛ ʜᴇᴛ ᴢᴇʟꜰ ᴍᴀᴀʀ ᴜɪᴛ.

Na die woorden te hebben gelezen stopte Rue. Enna verbouwt wiet. Zie je nou wel dat die vrouw niet deugt. Enna Slotenhaar verbouwt wiet, en Bethany wist het. Die vrouw werd alleen maar verdachter. Als Enna wist dat Bethany op de hoogte was van de geruchten die vast waar zouden zijn, zou Bethany bewijs kunnen hebben gevonden. En om haar de mond te snoeren vermoordde Enna haar. Misschien had ze zelfs hulp van een rijke gast, zoals Julius. Het klopte, alles klopte dan. Alleen had Enna een alibi. Ze was op reis. Rue zuchtte gefrustreerd. Maar wacht, wat als ze loog? Niemand had tot nu toe haar alibi bevestigd. Dat zou best kunnen. Enna was dan de moordenaar, ze zou de bak ingaan en de zaak was opgelost.

Ze opende het nieuwsartikel door op de link te klikken. Ze las dat bewoners het raar vonden dat ze zo'n groot hek om haar huis had gebouwd. Ook hadden velen haar vaak gevraagd of Enna hun tuin kon opknappen, maar ze weigerde elke keer, omdat "ze het te druk had". Ook Rue geloofde er niets van. Dat hek stond er met een reden, en Rue zou erachter komen welke dat was. Er was alleen één ding dat niet helemaal klopte, als een puzzelstukje dat ontbrak; zou Enna ook Andy vermoord hebben, en zo ja, waarom?

Een paar uur later kon ze nog steeds niet in slaap vallen. Ze moest weten of de geruchten waar waren over Enna; dat kon ze maar op één manier checken, ze moest inbreken bij haar thuis morgenochtend. Het was gekkenwerk, en misschien draaide ze te veel door. Misschien had de nacht nou eenmaal zo'n effect op haar. Wat ze allemaal wel deed voor haar baan, dacht ze. Maar Rue moest en zou de waarheid weten, dus ze had het er voor over. Ze moest er alleen wel voor zorgen dat Enna morgen niet thuis is.

Ze dacht even goed na. Het was best moeilijk om een docente die geen sociaal leven heeft uit haar huis te lokken. Ze besloot haar grote vriend Google erbij te pakken. Ze schakelde de geheime stand in, waarna ze op de zoekbalk tikte. "Hoe lok je een drugsdealer uit diens huis?" toetste ze in. Zoals ze verwachtte kwamen er geen duidelijke antwoorden op haar vraag, maar het was het proberen waard.

Toen kreeg ze opeens een geniaal idee. Asher moest "dringend" bijles Grieks van haar hebben, omdat de toetsweek bijna was en hij iets nog steeds niet begreep. Rue wist dat haar broertje dit nooit vrijwillig zou doen, dus ze sprokkelde alvast wat geld bij elkaar. Ze zou Asher maximaal vijftien euro geven, als ze geluk had, had hij het ervoor over. Hij was niet arm, dus hij kreeg geen extreem hoge bedragen.

Daarna moest Rue echt gaan slapen, van zichzelf. Het was al half twee 's avonds en ze had nog geen seconde haar ogen dicht gedaan. Uiteindelijk viel ze in slaap; een vredige slaap. En dat had ze voor morgen echt nodig.