Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 23

Toen het tweetal aankwam op het politiebureau, was Beth al op hen aan het wachten, met Celeste en Julius naast zich. Het leek wel duidelijk dat ze niet bepaald met elkaar overweg konden, omdat Celeste maar aan het scrollen was op haar telefoon met een hoesje vol met diamantjes en Julius maar een beetje voor zich uit staarde, de tegenovergestelde richting dan dat Beth was.

Hij was een beetje eng, dacht Rue, toen ze de klapdeuren open hield voor Harvey. Hij had grijze ogen en had een gerimpelde huid. De ogen van de man waren net zo grijs als zijn haar. Je kon aan ze zien dat de oom en nicht rijk waren, in tegenstelling tot Beth, die er met de dag steeds miserabeler uit leek te zien.

Celeste leek wel het tegenovergestelde van haar; Rue had uit de stamboom gelezen dat ze 31 was, maar ze zag er jong uit voor haar leeftijd. Haar make-up was misschien iets te veel, vond ze, maar het was wel mooi gedaan. Ze droeg chique merkkleding en was misschien een beetje overdressed. Toen ze hen zagen, stonden ze op, en zowel Celeste als Julius streek hun kleding glad.

'Goedendag,' groette Harvey beleefder dan hij normaal deed, en hij schudde hen de hand, 'ik ben Harvey Jones, de inspecteur. En dit is mijn collega, Rue.'

'Aangenaam kennis te maken,' zei Rue en hij schudde hen ook de hand, en ze voelde iets scherps prikken in haar hand toen ze Celestes hand schudde. Nepnagels. Ze waren ontzettend lang, maar ergens wel mooi. Alleen niet om te dragen, als dat logisch was. De nagels van haar waren in ieder geval wel mooi, praktisch is weer een heel ander verhaal.

'Ken ik jou ergens van?' vroeg Julius, en hij keek een beetje eng naar Rue. Zijn grijze ogen leken wel door haar ziel te boren en dat voelde niet echt prettig.

Ze mocht hem nu al niet. 'Ik was het buurmeisje van Bethany,' zei ze kalm. 'Ik woon een huis verderop.' Die "was" deed meer pijn dan ze had verwacht. 'Waarschijnlijk ken je me daarvan.'

'Nummer dertien?' en hij streek zijn pak weer glad, hoewel er geen kreukje in te zien was. Het pak leek net uit de stomerij te komen, zo netjes glad was het.

'Ja klopt,' en om beleefd te zijn glimlachte ze.

Hij snoof. 'Lelijk huis is dat.'

Rue voelde zich een beetje beledigd, maar besloot om hem te negeren. Zelfs Harvey was nog aardiger, dacht ze. Hij was dan wel irritant, maar hij was in tegenstelling tot Julius niet respectloos.

Celeste schudde afkeurend haar hoofd, en haar blonde krullen gingen heen en weer. 'Hij heeft geen manieren. Maar hoe werkt dit? Ik ben nog nooit verhoord.'

'Wij stellen vragen en nemen die ook op, het zou voor ons, maar ook voor jullie zelf fijn zijn om alle vragen te beantwoorden en ook éérlijk, met valse informatie komen we niet verder en hinder je ons zelfs,' legde Rue uit met geklemde kaken. Ze irriteerde zich nu al aan Julius. Celeste was wat moeilijker te lezen.

'We zouden eerst Celeste willen spreken,' en Harvey knikte naar haar.

Ze leek er niet zoveel zin in te hebben en rolde even met haar ogen, en liep op haar hoge hakken mee naar de verhoorkamer. Ze ging vlak tegenover Rue zitten en tikte met haar lange acryl nagels op het tafelblad, alsof ze nerveus was. Had ze misschien iets te verbergen?

Harvey begon gelijk het gesprek: 'Dit is detective Harvey Jones met collega Rue, tegenover ons zit Celeste Hoover, nicht van de overleden Andy Hoover, Bethany's vader en deze ondervraging begint om elf over vijf,' zei hij zoals gewoonlijk. 'Dus Celeste,' zei Harvey en hij kwam iets dichter bij haar, 'wie was je van Andy en Bethany?'

Celeste zuchtte verveeld. 'Ik was hun nicht, dat had ik je toch al verteld,' zei ze geïrriteerd. Rue rolde met haar ogen. Celeste was lekker slim, maar niet heus, dacht ze, maar ze had natuurlijk wel aangegeven dat ze niet wist hoe het werkte. Ze keek Harvey even aan. Hij leek ook geïrriteerd, dus het lag niet aan haar. 'Weet jij iets over de band tussen Nick en Bethany?' vroeg Rue.