Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 21

Het duurde niet lang voor Nick opnam: 'Hallo?' Hij snoof en klonk nogal ongeïnteresseerd, en eigenlijk kon Beth dat op dit moment niet gebruiken.

'Nick, je staat op speaker, Harvey en zijn collega Rue luisteren mee.' Haar stem trilde, en de manier waarop ze naar het tweetal keek, kwam nogal onzeker over, maar dat was begrijpelijk in deze situatie.

Het was even stil. 'Waar gaat dit over?' Aan de andere kant van de lijn hoorden ze hoe hij ging zitten. 'Je weet dat ik het druk heb.'

Beth beet ongemakkelijk op haar lip. Dat was waarschijnlijk iets wat ze altijd deed, wanneer ze zenuwachtig was. 'Nick, dit is ernstig.' Ze leek zich even van de twee toeschouwers af te willen wenden, maar veranderde snel van gedachte. 'Iemand heeft ons huis vernield.'

Ze hoorden hoe hij ging verzitten. 'Iemand heeft wat?!'

Er klonk wat agressie in zijn stem, een hoop woede zelfs, en dat deed de alarmbelletjes bij Rue rinkelen. Beth had al gezegd dat haar man een beetje agressief kon zijn, en nu ze de beginselen ervan zelf meemaakte, begon ze zich zorgen te maken, en had hij een erg goede reden om hoog op de verdachtenlijst te staan. Ze wilde dat ze Beth kon helpen, maar dat zou de situatie waarschijnlijk alleen maar slechter maken.

'Ik weet ook niet hoe het is gebeurd,' begon Beth, en ze stond op het punt te breken, wat logisch was nadat ze dit alles heeft moeten meemaken, 'maar ik kwam thuis nadat ik de boodschappen had gedaan en toen ... toen trof ik het allemaal zo aan. Iemand heeft ingebroken, en alles is kapot. Diegene heeft alles verwoest, Nick.' Er rolden tranen over haar wangen, waarna ze snifte. 'Ik heb je nodig, thuis.'

De boodschap was vrij duidelijk, dacht Rue. Nick moest gewoon een betere man zijn. Ze hoorden hem zuchten. Hij klonk erg vermoeid, misschien kwam het door het tijdsverschil dat er was, dacht Rue. 'Ik regel wel dat er iemand thuis komt. Anders kan je wel bij mijn ouders verblijven, tijdelijk, maar –'

'Je snapt het niet, Nick,' onderbrak ze hem. 'Kan je werk niet wachten? Ons huis is vernield en ik houd het niet langer vol in m'n eentje. Ik ga hier kapot.'

'Nee, jij snapt het niet.' De woede was nu nog duidelijker hoorbaar, wat Beth ineen deed krimpen. Het was echt hartbrekend om aan te zien, vond Rue. 'Ik moet werken, we hebben het geld nu echt nodig. Mijn ouders zijn er om je te troosten, want ik kan dat op dit moment niet. Je zult maar even moeten wachten,' antwoordde hij bot.

Rue kon haar oren niet geloven. Ze snapte niet hoe hij zo wreed kon zijn tegenover zijn vrouw, die een paar dagen terug haar dochter had verloren en nu moest verwerken dat haar huis was vernield. Waarschijnlijk door de moordenaar zelf, die dus toegang had tot het huis. Ze was hier gewoonweg niet veilig, en toch vluchtte hij naar het buitenland, zogenaamd voor werk. Nick was echt gek, gestoord en vooral een zak. Rue begon op dat moment te twijfelen of ze überhaupt wel ooit wilde trouwen.

Voor Beth antwoord kon geven rukte Harvey de telefoon uit haar handen, en hij gaf haar een geruststellende blik voor hij begon te praten: 'Luister Nick, jouw vrouw heeft je op dit moment dringend nodig. Ze heeft verder niemand die haar kan helpen, en jij bent nu in het buitenland bezig met werk, alsof dat het belangrijkste is op dit moment. Zorg voor Beth, wees een man en boek de eerstvolgende vlucht naar huis. De politie, waaronder ik, wil bovendien nog even met je spreken over de moordzaak over ook jóuw dochter. Ik verwacht je zo snel mogelijk weer thuis.'

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. 'Ik ga kijken wat ik kan doen,' antwoordde hij verslagen, balend dat Harvey zich onuitgenodigd met het gesprek had bemoeid. Rue herkende dat gevoel helaas maar al te goed, maar Harvey deed het nu wel goed, want als hij niet had ingegrepen, was Beth Brown helemaal alleen.

'Nee, je gaat niet "kijken wat je kan doen". Je gaat die vlucht boeken. En wel onmiddellijk.'

~❅~

Harvey zuchtte. 'We gaan even alles nog een keer bekijken. Die stiefvader is mijn nummer één verdachte, maar die is dus blijkbaar het land uit, voor werk.' Aan zijn blik te zien dacht ze hetzelfde als zij. Het was verdacht.

'Oké,' en ze streek een pluk haar aan de kant. 'Maar naast hem, wie nog meer? Slotenhaar?'

Hij gaf haar een waarschuwende blik. 'Enna, niet Slotenhaar. En ja, ze zou best de moordenares kunnen zijn, maar ik denk niet dat ze tot zoiets in staat is. Voor zover ik weet heeft ze geen criminele achtergrond en is ze naast docente eigenaresse van een plantenbedrijf.'

'Wat, plant ze onkruid? Ze is zelf in ieder geval wel onkruid,' zei ze lachend. 'Maar eerlijk gezegd had ik gedacht dat ze iets deed als miniwetenschapper, vanwege haar ontplofte haar en –'

'Zo is het wel genoeg,' en hij liep naar zijn kantoor zonder verder iets te zeggen. Hij friemelde aan zijn snor.

De enige liefde die hij ooit zou vinden was die snor, dacht ze.

'Hoe dan ook, over die collega die we probeerden te bezoeken, Bob Inkheart, ik ga daar nog meer informatie over zoeken. Als ik genoeg heb, ga ik daarop verder.'

Rue keek hem bedenkelijk aan. 'Hoe weet je dit eigenlijk?'

Hij keek haar met een lach2 aan. 'Door haar moeder,' antwoordde detective Jones. 'Wat dacht jij dan?' en hij rolde even met zijn ogen. 'Verder hebben een aantal geen alibi, voor zover we weten. 'Bethany's stiefvader en Enna Slotenhaar. En ze hebben beiden een motief om haar te vermoorden, al is dat van de stiefvader wat sterker dan van Enna.'

'Argumenten?' vroeg Rue. Hij keek haar toen nijdig aan.

'Jij met je argumenten,' zei hij geïrriteerd.

Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Ik wacht wel hoor,' zei ze, terwijl ze knipoogde.

Harvey zuchtte toen. 'Enna hield van haar leerlingen, oké, ze zou Bethany niet vermoorden,' antwoordde hij bot.

Wat een argument, dacht Rue sarcastisch. 'Ze mocht haar niet, dat weet iedereen, zonder aarzeling hebben ze dat ons verteld: Catherine, Larissa en haar bloedeigen moeder. Zelf liegt ze erover, dus is het duidelijk dat ze er geen aandacht op wil vestigen.'

Harvey werd toen bleek. 'Dat is niet genoeg. Ik denk dat het beter is dat we ons op de stiefvader focussen.'

'Denk je? Nou, volgens mij is je denkvermogen niet genoeg, want alles lijkt nu op Enna te wijzen. Die stiefvader is vast gewoon een onbewuste afleiding voor ons, dus moeten we meer naar haar kijken. Waar was ze tijdens de moordscène? Heb je dat aan haar gevraagd, want als ze zogenaamd thuis was, wordt het alleen maar duidelijker dat zij erachter zit.'

Harvey stond perplex. 'Je draait door. Laat de professional het werk doen, oké?'

'Wie zegt dat ik niet de professional ben?' vroeg ze spottend. 'Jij bent gewoon de "baas" die achterover op z'n stoel zit en anderen het werk laat doen.'

Harvey barstte toen in woede uit. 'Luister, jij irritant mormel,' en hij wees met zijn wijsvinger in haar gezicht, 'ik ben de baas en er is niks dat jij eraan kan doen. Je moet beseffen dat je zonder mij niks waard bent. Zonder mij vind je niks, ik durf mijn leven erop te wedden dat je zonder mij,' en hij prikte met zijn vinger in zijn borst, 'niks vindt. Je bent klein en onbetekenend, Rue. Gehoorzaam toch eens een keer en ga iets nuttigs doen met je leven!'

Toen was het stil, ongemakkelijk stil.

Rue deinsde niet terug, maar ze had zijn gezicht zo graag een klap willen verkopen. Hoe durfde hij zo tegen haar te praten? Heeft hij nooit gehoord van feminisme, de wereld is veranderd ten opzichte van vroeger. Tegenwoordig kunnen vrouwen ook dingen, en hoe durfde hij haar zo naar beneden te halen, terwijl ze juist probeerde omhoog te klimmen? 'Prima,' en ze draaide zich om, 'zoek het zelf maar uit.' Hij had het helemaal mis, want ze had wel een aanwijzing.

Het document.