Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 7

Rue had haar woede voor Nick op het politiebureau achtergelaten en liet niks ervan blijken toen ze de schooldeuren binnenliep. Het nare gevoel had plaatsgemaakt voor een tikkeltje enthousiasme toen ze te horen kregen dat ze een kijkje mochten nemen in Bethany's kluisje. Rue hoopte vurig dat ze iets zouden vinden, maar het leek niet een plek waar de studente geheimen zou kunnen bewaren. Vooral omdat ze klein waren; het was enkel een vakje waar nog net een zware boekentas inpaste, maar leerlingen moesten het er maar mee doen.

Ze liepen samen naar de plek waar alle kluisjes stonden. De gangen waren vrijwel leeg en verlaten, want bijna alle leerlingen waren in een leslokaal aanwezig. Soms keek een groepje leerlingen die waarschijnlijk een tussenuur hadden hen raar aan, en Rue probeerde hen met alle macht te negeren. 'Welk nummer is het?' vroeg ze aan Harvey, waarna ze de rijen kluisjes bekeek. Ze hadden een oranje, gele of rode kleur. Niet erg aantrekkelijk, vond ze zelf.

'355,' antwoordde hij, en hij wees naar een gangpad vol met kluisjes waar die van Bethany moest zijn.

Ze zochten allebei snel naar haar kluisje, en uiteindelijk was Rue de persoon die hem vond. Het was een rood kluisje, waar ze vaag nog afdrukken van zwarte stift op te zien waren. Van pesters misschien. 'Ik heb hem gevonden!' riep ze naar Harvey, die ergens verderop stond te zoeken.

'Top!' en hij kwam op haar afgelopen. 'Hoe maak je dit ding eigenlijk open?' vroeg hij toen, en hij krabde aan zijn hoofd.

Ze lachte toen een beetje. 'Je hebt haar schoolpasje toch?' vroeg ze.

Hij knikte, haalde het uit zijn broekzak en liet het pasje zien, de in een plastic zak stond met "bewijs" erop staan.

'Mag ik hem?' vroeg Rue netjes.

Harvey gaf haar het pasje, maar kon het niet laten om met een zucht aan te geven dat hij het met erge tegenzin deed.

Ze liep toen naar de scanner die aan het begin van het gangpad was en scande het pasje zonder het zakje te openen. Ze liep er snel op af en trapte er voorzichtig tegenaan. Het kluisje ging toen gelijk open.

Harvey keek erin.

'En, zit er iets zin?' vroeg ze en ze probeerde er ook in te kijken.

'Ja, haar schooltas zit erin.'

'Kan je die openen, misschien zit er wel iets bruikbaars in,' zei Rue.

Harvey haalde zijn schouders op. 'Ik kan hem nog niet openmaken, omdat je er een beetje voorzit,' antwoordde hij een tikkeltje geïrriteerd.'Oh sorry.' Ze maakte toen nog wat ruimte voor Harvey.

Hij viste toen de tas uit het kluisje.

Bethany had een zwarte Eastpak-tas, zag Rue, met een sleutelhanger van een zilveren discobal. De tas was allesbehalve kleurrijk. Het zag er een beetje somber uit.

Harvey maakte gelijk de tas open en haalde er allemaal schoolboeken uit. Wiskunde, Grieks, Engels en Nederlands boeken om precies te zijn, en nog een hoopje schriften.

Toen viel Rue haar oog op iets wat ze niet op een schoolboek vond lijken. 'Wat is dat?' vroeg ze, waarna ze wees naar een soort notitieschrift dat een stuk kleiner was dan de schriften die ze gebruikte voor haar vakken.

Harvey antwoordde niet, maar pakte wel gelijk het boekje beet en opende het. 'Het is een schoolagenda,' zei hij zacht. 'Daar moet vast wel iets bruikbaars in staan.' Hij bladerde de agenda door.

'Staan er persoonlijke dingen?' vroeg ze. Ze voelde zich op dit moment een beetje overbodig. Het enige wat ze tot nu toe had gedaan was een kluisje openen, en nu stond ze er maar bij. Ze wou ook eens een kijkje nemen in de agenda, maar ze wou niet het slechtste in hem naar boven halen, dus stelde ze enkel vragen over wat hij er aantrof.