Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 11

Harvey was degene die aanbelde toen ze bij Beth gearriveerd waren. 'Zouden we even in Bethany's kamer mogen kijken,' vroeg hij zakelijk, 'misschien dat we iets bruikbaars vinden in haar kamer.'

De vrouw knikte, en hield de deur voor hen open zodat ze het huis binnen konden stappen. 'Bethany's kamer is boven op de eerste verdieping naast de badkamer,' zei de moeder, en ze snikte. Haar ogen waren rood van het huilen en ze had wallen onder haar ogen. Deze arme vrouw had waarschijnlijk al dagen niet meer goed geslapen. 'Oh ja, ga alstublieft niet naar de zolder, daar is Nick, mijn man, en die heeft geen zin in al die onderzoekers,' zei ze waarschuwend en ze wees overbodig naar de kamer die zich op de zolder bevond. 'Hij kan soms nogal ... agressief zijn. Slechte ervaringen met de politie. Vooral het laatste verhoor vond hij niet bepaald fijn.'

Bij Rue gingen de alarmbelletjes rinkelen, maar dat verborg ze met een gemaakte glimlach. Ze wilde de moeder van Bethany niet nog meer drama bezorgen dan ze al had. 'Geen zorgen, we zullen alleen in haar kamer kijken.'

Ze liepen samen de kamer van Bethany binnen. Het was best ruim, en er hingen een aantal posters aan de muren. Haar onopgemaakte bed stond links in de hoek met een Taylor Swift poster erboven, met er recht tegenover haar klerenkast. Haar nachtkastje was los van een lamp leeg. Aan die kant van de kamer was het er warm, maar aan de rechterkant leek het alsof je een andere ruimte binnenstapte. De muren waren wit, dat wel, maar haar bureau was pikzwart, en had een ouderwetste veer in een potje om mee te schrijven. De posters aan die muren waren grotendeels zwart, en de boekenkast ook. Zo te zien had Bethany twee totaal verschillende persoonlijkheden.

Detective Jones zocht haar bureau door en maakte er daardoor schaamteloos een bende van. Gelukkig ruimde hij het ook netjes op, zoals het hoort. Toen ze wilde helpen, stribbelde hij tegen, dus stond ze naast hem toe te kijken. 'Misschien hield ze een dagboek bij,' zei Rue toen plotseling, hopende hem op het juiste spoor te brengen.

'Het is een meisje,' en hij snoof, 'die houden altijd dagboeken bij.'

Rue rolde met haar ogen. Hij was soms echt ongelooflijk.

Harvey's ogen lichtten plotseling op, waarna hij iets op tafel legde. 'Dit is het volgens mij,' zei hij, trots op zijn vondst. Het was een zwart schriftje, met een patroon als golven van de zee aan de linker bovenkant en de rechteronderkant. In het midden was in het wit een slang afgebeeld, met twee fonkelende sterren eromheen en erboven stond reputation in kalligrafische blokletters.

Rue wist toevallig dat het merchandise was van één van de albums van Taylor Swift. Wie had gedacht dat Bethany een fan zou zijn.

Harvey opende het, en Rue keek naar het notitieschrift, waar de woorden "niet lezen a.u.b." op de eerste pagina stonden. 'Denk je?' vroeg ze met rollende ogen en ze snoof.

Detective Jones negeerde haar en bekeek het schriftje zorgvuldig. 'Ja, dit is het,' zei hij tevreden en aan zijn gezicht te zien was hij erg trots op zijn ontdekking.

'Staat er iets verdachts in?' vroeg Rue hoopvol, en ze probeerde over zijn schouders mee te kijken, wat redelijk lukte.

Hij bladerde vlug door de bladzijden. 'Ik denk dat ik op kantoor wel even een kijkje neem,' en hij sloeg het boekje dicht voordat Rue alle details kon lezen.

'Kan je de dag dat ze stierf voorlezen?' vroeg ze nieuwsgierig en ze zette haar schattigste glimlach op, in de hoop dat haar baas die dag zou gaan voorlezen.

Hij glimlachte. 'Vooruit dan,' zei hij. Hij schraapte zijn keel. '15 mei 2023. Vandaag begin ik om acht uur met gym. Ik kan niet wachten tot ik met mevrouw Goedhart heb gesproken. Voor de rest heb ik geen idee wat vandaag me gaat brengen,' las hij voor en hij stopte met voorlezen.