Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 39

Rue liep samen met haar hond, Lexi, door de straat. Ze liep langs Enna haar appelgroene huis. Het was nog net zo lelijk als altijd, alleen de bewoonster was weg; de auto was nergens te vinden, en het zag er verlaten uit. Leeg. Als het aan haar lag, mocht het zo blijven. De lucht was er nog steeds even guur, wat haar elke keer opviel wanneer ze er in de buurt kwam. Ze kreeg een naar gevoel in haar buik toen ze aan haar vorige bezoekjes hierzo dacht. Ze focuste zich maar weer op de stenen waarop haar voeten liepen, stapje voor stapje dichter bij het huis. Het huis waar ze had ingebroken.

Opeens hoorde ze haar telefoon af gaan. Iemand belde haar.

Ze pakte snel haar telefoon uit haar zak en keek wie haar belde; het was Nila. Hadden ze iets afgesproken en was ze dat vergeten? Als dat zo was, zou ze het zichzelf nooit kunnen vergeven. Rue nam op en hield de telefoon aan haar oor. 'Hey,' groette ze blij7, 'waarom bel je, ben ik weer eens iets vergeten?'

Nila lachte. 'Nee hoor, Klaproos, ik wilde gewoon even bellen om te kijken of je nog oké bent. Dat doen vriendinnen toch, nou ja, als ik m'n moeder moet geloven dan,' zei ze, waarna de verbinding even wegviel, waardoor er ruis te horen was.

'Oh,' zei Rue verbaasd, 'het gaat prima, Leah is nog steeds irritant, maar dat is ze altijd al geweest. Verder gaat het wel goed.'

Het bleef even stil; te stil. 'Rue, niet liegen alsjeblieft, ik weet heus wel dat het zwaar voor je is,' zei Nila. 'Vooral na ... dát.'

De inbraak, ze wist dat ze daarop doelde, en ze zou het niet zomaar noemen. Rue wist toen dat ze het meende. Ze gebruikte ook Rue, niet Klaproos, dat deed Nila nauwelijks, waarschijnlijk nooit, op serieuze momenten na. Momenten zoals deze. 'Het gaat echt prima, je weet dat ik niet tegen jou lieg, wel tegen Asher natuurlijk en een paar anderen, maar jou Nila, never.' Ze wist niet precies waarom, maar ze loog toch tegen Nila. Ze wilde haar niet bezorgd maken, waarschijnlijk was dat het. Dat moest het maar zijn.

'Waar ben je eigenlijk?' vroeg Nila nieuwsgierig. 'Wat ben je aan het doen?'

Haar hond blafte ondertussen hard, waardoor het antwoord al voor de hand liggend was. 'Ik ben Lexi aan het uitlaten,' antwoordde ze rustig. Nila wilde toen net antwoorden toen opeens iemand anders Rue belde. Het was Zaid. Was het nu al gelukt met het hacken? Ze hoopte van wel; dan was ze weer een stukje dichter bij de waarheid. Ze appte snel Nila dat Zaid haar belde en ze even moest gaan.

ʀᴜᴇ: ʜᴇʏ ɴɪʟᴀ, ꜱᴏʀʀʏ ᴢᴀɪᴅ ʙᴇʟᴛ (ɪᴇᴍᴀɴᴅ ᴅɪᴇ ʜᴀᴄᴋᴛ ᴠᴏᴏʀ ꜱᴄʜᴏᴏʟ ᴇɴ ᴢᴏ, ʟᴀɴɢ ᴠᴇʀʜᴀᴀʟ ᴀʟʟᴇᴍᴀᴀʟ), ʙᴇɴ ᴢᴏ ᴛᴇʀᴜɢ, ɪꜱ ᴠᴏᴏʀ ᴡᴇʀᴋ, ᴅᴜꜱ ᴍᴏᴇᴛ ᴏᴘɴᴇᴍᴇɴ, ꜱᴏʀʀʏ! 🙁

Nila reageerde er gelijk. Gelukkig maar. Rue wilde niet dat ze boos was. Dat verdiende ze absoluut niet.

ɴɪʟᴀ: ᴏʜ ᴏᴋÉ, ꜱᴘʀᴇᴇᴋ ᴊᴇ ꜱᴛʀᴀᴋꜱ ᴡᴇʟ ᴡᴇᴇʀ, ᴇɴ ᴛʀᴏᴜᴡᴇɴꜱ ᴡɪᴇ ɪꜱ ᴢᴀɪᴅ, ɪᴋ ʙᴇᴅᴏᴇʟ ɪᴋ ʜᴇʙ ᴡᴇʟ ᴇᴇɴꜱ ɢᴇʜᴏᴏʀᴅ ᴠᴀɴ ʀᴀᴠɪ, ʟɪᴀᴍ, ʜᴀʀᴠᴇʏ ᴇɴ ʟᴇᴀʜ, ᴍᴀᴀʀ ᴡɪᴇ ɪꜱ ᴢᴀɪᴅ?
ʀᴜᴇ: ᴏʜ ɢᴇᴡᴏᴏɴ ᴇᴇɴ ᴠʀɪᴇɴᴅ, ɴɪᴇᴛꜱ ʙɪᴊᴢᴏɴᴅᴇʀꜱ, ᴠᴇʀᴛʀᴏᴜᴡ ᴍᴇ.
ɴɪʟᴀ: ɴᴀᴛᴜᴜʀʟɪᴊᴋ ɪꜱ ʜᴇᴛ ᴍᴀᴀʀ ᴇᴇɴ ᴠʀɪᴇɴᴅ, ᴋʟᴀᴘʀᴏᴏꜱ. 😏

Rue negeerde toen Nila even, en besloot om de telefoon op te nemen. 'Hoi Zaid, is het nu al gelukt?' vroeg ze vrolijk.

Zaid lachte. 'Ja, sneller dan gedacht, als ik eerlijk mag zijn,' zei hij, en ze was het met hem eens. De vorige keer duurde het een stuk langer tot ze toegang hadden tot Larissa's account. De dader had gewoon een slecht wachtwoord. Veel mensen hadden dat tegenwoordig. Altijd een voetbalclub, of 123, of hun favoriete artiest.