Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 40

Rue besloot om Bethany haar document nog een laatste keer te openen. Ze las alle tekst opnieuw en lette op ieder detail. Ze mocht niets over het hoofd zien; ze wist nu al een hoop, en misschien dat ze er met deze puzzelstukjes al een compleet plaatje kon maken, al was het slechts een grof beeld dat nog uitgewerkt moest worden.

Ze moest erachter komen of het Nick of Julius was. Één van de twee had het leven afgenomen van Bethany Brown. Zelf dacht ze dat het Nick was. Julius kende Bethany nauwelijks, maar hij kon het net zo goed geweest zijn. Julius is en blijft een harteloze man, dus deze actie past best bij zijn persoonlijkheid, vond ze. Hij en Enna zouden wel goed overweg kunnen, maar of dat met Nick het geval was betwijfelde ze. En dan had je Celeste, die vreemd ging met Nick. Ze wist niet wat ze daarover moest denken, behalve dat Beth er vroeg of laat zou achter komen en nooit meer hetzelfde zou zijn. Beths wereld zou compleet uit één vallen. Alles wat ze had en om wie ze gaf was dan weg.

Ze kwam toen aan bij de laatste stukken tekst. Het waren de laatste woorden die Bethany had achtergelaten. Tenminste, dat dacht ze. Het document had dertien pagina's. Stop. Ze had iets gezien toen ze scrolde. Ze scrolde weer een beetje. Oh, wacht. Zij bevond zich op de elfde. Ze scrolde verder. Iets wat ze niet eerder had gedaan. Pagina twaalf was leeg. Ze veegde over het touchpad. Vol verbazing keek ze naar de laptop.

Hoe kon ze zo stom geweest zijn? Rue had het allang kunnen weten, als ze niet zo stom was geweest door te denken dat Bethany klaar was met haar onderzoek. Dat klonk ook niet als Bethany. Zij zou pas stoppen als bewijs had en dat had ze nog nergens gevonden in het document, tot nu. Nu had ze goed bewijs. Ze slikte, en ze voelde een brok in haar keel ontstaan. Het stond er met dikgedrukte zwarte letters, die bijna leken te smeken om gelezen te worden.

Maar Rue kreeg er de tijd niet voor, want ze hoorde lawaai van beneden. Ze wist alleen niet wat het was. Ze keek van de deur naar haar laptop. 'Asher? Wie is beneden?'

Geen reactie.

Misschien moest ze niet naar beneden lopen. Misschien had ze toch dat document moeten lezen, om erachter te komen wat Bethany haar wilde vertellen.

Veel tijd had ze niet om erover na te denken, want plotseling hoorde Rue de deur open gebeukt worden. Ze schrok zich dood. Stemmen protesteerden beneden, en ze kon die van haar kleine broertje horen. Er was iets aan de hand daar beneden. Ze hoorden stampende voetstappen de trap oplopen en liepen vervolgens over de overloop naar haar kamer. Na een paar tellen stond de politie gewapend en al om haar heen.

'Rue Adams,' zei een bekende stem vanuit de gang. Het was Freya Hanson. De moeder van Nila, de commissaris van het politiebureau van Elverduin. Een persoon die ze altijd had vertrouwd; een fout blijkbaar. Ze deed gelijk haar handen omhoog. De politie proberen te hinderen zou haar niet gaan helpen, wist ze. Het zou haar alleen maar nog meer verdacht maken en dat wilde ze absoluut niet.

'U bent gearresteerd omdat u schuldig wordt gezien aan moord op Bethany Brown. U heeft het recht om te weten van welk strafbaar feit u wordt verdacht. U hoeft de vragen niet te beantwoorden. U heeft het recht om voor het eerste verhoor vertrouwelijk met een advocaat te praten. U heeft recht op de aanwezigheid van een advocaat tijdens het verhoor om u bij te staan,' zei een andere onbekende politieagent die ze niet herkende.

Freya sloeg Rue in de boeien.

Ze voelde zich verslagen, dom dat ze niet verder had gelezen.

'Ik ben erg teleurgesteld,' hoorde ze een stem zeggen.

Ze keek om, waar Harvey in de deuropening stond. Op dit moment was ze er zeker niet aan toe om hem te zien, schoot door haar heen. Ze besefte niet eens wat er gebeurd was. Ze had Bethany niet vermoord. Wacht, waarom had ze dat niet eerder gezegd? Waarom had ze niet geprotesteerd toen Freya haar in de boeien sloeg? Waarom gaf ze zich zo makkelijk over, alsof ze wel dergelijk schuldig was?