Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 28

Rue werd vredig wakker door het zonlicht dat door de gordijnen scheen. Het licht was erg fel, waardoor ze haar ogen dicht hield. Rue graaide blind naar haar telefoon. Ze keek zoals gewoonlijk meteen hoe laat het was. 'Kwart voor tien,' mompelde ze tegen zichzelf. Was het echt al zo laat? Ze strompelde met moeite uit bed. Ze wreef vermoeid in haar bruine ogen. Ze had de laatste tijd te weinig slaap gehad, merkte ze, maar dat was eigenlijk wel haar eigen schuld. Ze moest dan maar niet iedere nacht besteden aan Bethany's document.

Beneden trof ze Asher al aan die aan zijn ontbijt zat. 'Goedemorgen,' zei hij vrolijk en hij legde zijn vork even neer op zijn bord.

'Goedemorgen, Ash.' Ze zag dat haar moeder verse pannenkoeken had gebakken. 'Lekker?' vroeg ze aan hem.

Asher lachte. 'Nee Rue, het is supervies,' zei hij sarcastisch, waarna hij een hap nam. 'Kom op, Rue. Ik ben dol op pannenkoeken en mam kan lekker koken. Of het lekker is hoef je niet eens te vragen.'

Rue lachte ook. 'Mag ik er eentje?' en ze pakte alvast een bord.

'Vooruit dan,' zei Asher alsof ze zijn toestemming nodig had, en hij gaf haar een pannenkoek.

Ze was aan het twijfelen of ze er stroop of poedersuiker op deed, toen ze plotseling haar telefoon voelde trillen. Misschien maar beter, anders had Rue nog minuten staan te twijfelen. Harvey belde haar en dat betekende maar één ding, er was iets ergs gebeurd. Ze nam onmiddellijk op. 'Hallo, met Rue.'

'Gelukkig, je neemt op, kom gelijk naar het huis van mevrouw Brown!' commandeerde hij buiten adem. Was hij nou aan het rennen? Als het zo was, mocht dat ook in de krant. 'Het is een noodgeval.'

'Wat is er gebeurd?' vroeg ze aan hem, en ze stond alvast op om zich om te kleden. Ze negeerde Ashers verwarde blik toen hij zag dat ze haar onaangeraakte pannenkoek liet staan en de trap opliep naar boven.

Harvey zuchtte diep. 'Mevrouw Brown is opnieuw bedreigd. En dit keer heeft er iemand anders onder moeten lijden,' vertelde hij vaag en hij leek even gestopt te zijn met rennen.

'Ik kom er zo snel mogelijk aan!' riep Rue toen gelijk en ze sprintte naar haar slaapkamer. Ze kleedde zich snel om en vergat zelfs haar gezicht even te wassen en haar zwarte haren te kammen. Ze kon ook nooit een normale ochtend hebben, dacht ze vermoeid. Daarna liep ze gelijk naar haar buren, de plek waar alles was gebeurd.

Rue stapte het huis in van de familie Brown. Gelijk hoorde ze de plank waarop ze stond kraken. Het huis begon al een beetje te vervallen, merkte Rue. Ze voelde gelijk dat er iets ernstigs gebeurd was. Ze zag al snel Harvey staan. Hij leek bezorgd.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Rue bang voor het antwoord.

'Kijk zelf maar vanuit de achtertuin,' zei hij droevig tegen haar.

Aarzelend liep ze door het huis. Het was niet moeilijk om te zien wat er was gebeurd. Er was met dikke klodders bloed op de ramen geschreven.

Obey the devil or die.

Rue staarde verbaasd naar de tekst. Was dit echt bloed en zo ja, van wie? Harvey kwam toen net binnen lopen. 'Is dat met echt bloed van een mens geschreven?' vroeg ze angstig en ze staarde verbijsterd naar de tekst. Ze voelde zich gewoonweg misselijk en wilde het liefst zo snel mogelijk het huis uit, maar ze moest sterk blijven. Het gevoel dat hier de moordenaar van Bethany was geweest, naast haar eigen huis, was angstaanjagend.

Hij knikte. 'Dit is met echt bloed geschreven, helaas.'

'Wiens bloed is het of is dat nog onbekend?' vroeg Rue en ze beet op haar onderlip. Plotseling besefte ze zich dat ze mevrouw Brown nog niet gezien had. Zou het bloed van haar zijn? Ze hoopte van niet. Die arme vrouw had al veel te veel meegemaakt deze paar dagen. 'Is het van mevrouw Brown, is ze oké?' vroeg ze bezorgd en ze keek zoekend om zich heen of ze mevrouw Brown ergens zag.

Harvey schudde zijn hoofd. 'Het is met het bloed van Larissa, ze is nu in het ziekenhuis, ze is ernstig gewond, maar de doktoren zeiden dat ze erg sterk was, ze komt er wel bovenop zeggen ze.'

Rue keek Harvey met wagenwijd open mond aan. Ze begreep het gewoon niet. Waarom Larissa? Ze was juist zo aardig. Larissa verdiende dit niet. 'Waar is mevrouw Brown dan?' vroeg Rue en ze keek Harvey recht in zijn ogen aan.

'Die is aan het werk,' antwoordde Harvey.

Ze fronste haar wenkbrauwen bedenkelijk. 'Echt?' vroeg ze verbaasd. Dit was totaal niet iets voor mevrouw Brown, vond Rue.

Hij knikte. 'Ze hebben geld nodig na dit,' zei hij bruusk.

Dat maakte Rue nog meer in de war. Waarvoor hadden ze geld nodig? Het bloed weghalen kostte toch niet zo veel geld? Desnoods deden ze het zelf. Ze woonde ook nog eens in een groot huis, geld tekort had de familie Brown niet, zo leek het dan, vond ze. En anders konden ze altijd nog in een kleiner huis gaan wonen, het is nou niet dat er nog veel mensen leven van de familie en ze de ruimte nog keihard nodig hebben. 'Ik snap het niet waarom moeten ze ineens veel geld hebben?'

'Oh ja, bijna vergeten,' zei Harvey en hij wees naar een geprint briefje dat de dader had achtergelaten. Het was een klein briefje, maar de boodschap was heel duidelijk, met dikke zwarte letters stond het er.

If you want peace in your life, you have to pay me one million euros. I give you and what's left of your family one week.

'Dat verklaart,' zei Rue en ze slikte.

Harvey knikte. 'We moeten op gaan schieten Rue,' zei hij ernstig, 'meneer en mevrouw Brown hebben nog maar weinig tijd over, ben ik bang.'

Rue knikte instemmend. Ze wist gewoon niet zo goed wat ze moest zeggen. Een week geleden leefde Bethany gewoon nog en was alles redelijk normaal. Dit alles was de fout van één persoon, en ze moest weten wiens. Of misschien werkten er wel meerdere mensen hieraan mee, zoals Julius en Enna. Misschien was zelfs Celeste erbij betrokken. Ze moest en zou de waarheid weten. Voor mevrouw Brown en meneer Brown, maar ook voor Larissa, wiens bloed gewoon gebruikt werd als schrijfmiddel en nog vele anderen die leden onder hun acties. Dit kon niet langer zo doorgaan. Elverduin moest weer het normale, saaie Elverduin gaan worden. Ze moest weten wie erachter zat en snel. Voordat alles verloren gaat, dacht ze.

De waarheid moest aan het licht komen, zelfs als het haar vrijheid zou kosten, voor een tijdje dan. Dat haalde ze later wel weer in.