Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 12

De volgende ochtend was het tweetal al vroeg op school aanwezig. Harvey keek er nogal tegenop, en zuchtte. 'Oké, jij kent hier de weg beter, waar zijn de klassieke talen lokalen? Ze moet vast daar zijn.'

Rue keek hem met een glimlach aan. Hij had een keer haar hulp nodig, en dat voelde goed. 'Op de eerste verdieping,' antwoordde ze met een glimlach op haar gezicht, 'Ik ga wel voor, anders verdwaal je.'

Detective Jones rolde zijn ogen en hij zocht naar iets in zijn broekzak. 'Ben je iets kwijt?' vroeg Rue, die behulpzaam wilde zijn tegenover Harvey. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik heb het al gevonden,' antwoordde hij, waarna er een aansteker en een sigaar uit zijn zak verscheen. Hij stak de sigaar aan en blies de vieze rook uit midden in de gang. 'Serieus, rook je nu ook al in een school?' vroeg ze geïrriteerd. Ze draaide een beetje weg van Harvey om te ontsnappen van de vieze geur. 'Het is er maar één!' zei hij resoluut, 'en dit is pas de eerste keer, normaal doe ik dit nooit, ik ben gewoon gestrest.'

Rue voelde zich toen even schuldig. Misschien was ze ook soms te fel tegen hem. Hij had natuurlijk ook erg lange werkdagen. 'Maar in welk lokaal is die docente nou?' vroeg Harvey geïrriteerd.

Rue zuchtte, wetende dat ze hem weer geïrriteerd had. '157, 158 of 159 moet ze zijn,' zuchtte ze. 'Anders zit ze misschien op de tweede verdieping.'

'Kan je haar rooster niet checken?' vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd. 'Zie ik eruit als een scholier?' vroeg ze serieus. Eigenlijk wilde ze op die vraag geen antwoord. Harvey zou sowieso "ja" antwoorden op die vraag. 'Ik zou het met Ashers account kunnen doen, maar broertjes delen nou eenmaal hun wachtwoord niet,' en ze duwde de klapdeuren misschien met iets te veel kracht open. 'En kijk,' fluisterde ze daarna, 'daar is ze al, 158, precies zoals ik zei.'

De mentor was op haar laptop aan het tikken en merkte toen het tweetal in de deurpost stond hun aanwezigheid op. 'Goedemiddag,' groette ze vrolijk, en ze draaide hun kant op, 'waarmee kan ik jullie helpen?'

Zoals verwacht nam Harvey het woord: 'We hebben nog wat vragen, kunt u ze hier beantwoorden?' Toen ze knikte sloot hij de deur achter zich en ging naast Rue op de voorste rij zitten, die haar telefoon al gereed had om het gesprek op te nemen.

'Dit is Harvey Jones met collega Rue. Het is woensdag 17 mei, twee voor half negen. Tegenover ons hebben we Larissa Goedhart, dit is het tweede gesprek.'

Derde, dacht Rue erachteraan, als je die van mij erbij optelde. Aan de blik die Larissa haar schonk wist ze dat zij dat ook dacht, maar ze zweeg, en daar was ze haar dankbaar voor.

'We hebben Bethany's dagboek bekeken, die ze op uw aanraden heeft bijgehouden,' begon hij, 'maar helaas mist er een pagina.' Hij bestudeerde haar reactie, maar die gaf niets verdachts weg. Larissa leek kalm en dat zou het ondervragen een stuk makkelijker maken, wist ze van andere keren.

'Welke datum?' vroeg Larissa kalm.

Rue hoorde vanaf het lokaal opeens leerlingen keihard door de gangen rennen. Die waren blijkbaar erg blij dat school voorbij was die dag, dacht ze lachend. Ze keek nog even uit het raam of het toevallig Asher was met zijn vrienden, maar dat was niet het geval.

'Ben je wakker Rue?' vroeg detective Jones nijdig aan haar die doorhad dat ze aan het afdwalen was.

Ze schrok gelijk weer wakker. 'Sorry, die leerlingen op de gang leidden me af. Het was 11 mei,' antwoordde Rue, 'afgelopen donderdag.'

Larissa moest even haar gedachten op orde krijgen. 'Ik was toen op de Griekenlandreis, ik keerde vrijdag 12 mei terug, ik werd toen ziek. Maar ik kan kijken in het rooster van mijn mentorklas of er iets bijzonders was die dag.' Ze opende haar Chromebook en zocht het rooster van haar mentorklas op. 'In het rooster is niks bijzonders te vinden, maar ik kreeg wel die dag een mailtje van Bethany dat ze met mij wilde spreken en ik zie dat ze die dag niet naar school was gegaan,' vertelde ze.