Vertrouw Niemand

Epiloog

Ze dacht dat ze het gevoel van eenzaamheid wel had meegemaakt. Wanneer ze in haar tienerjaren op haar laagste punt was, en er zeker van was dat dat het einde was. Maar in werkelijkheid was het slechts een begin, slechts een voorproefje van hoe ze zich nu voelde. Jongere Rue zou echt in een coma komen als ze haar had verteld dat het later nog erger zou gaan worden.

Nu zat ze in haar eentje op een houten bankje dat een bed moest voorstellen en keek ze toe hoe de lucht die uit haar mond ontsnapte condenseerde en vrij weg zweefde, door de stalen tralies dat haar fysieke gevangenis was. De droge huid van haar vingers klemden zich om het ijskoude materiaal, stelden zich voor dat het zijn hart was dat ze vermorzelde. Het pijnigde haar dat hij niet zou weten hoe ze zich nu voelde. Hoewel dit een hele gang was vol gevangeniscellen met een stalen deur meters verderop, was ze hier in haar eentje. De uitgang was dichtbij, maar onmogelijk te bereiken, en dat maakte het nog wreder.

Op dit moment miste ze de tijden dat ze nog met hem ruziede, toen ze nog niet inzag wat voor monster hij daadwerkelijk was. Rue miste de vrijheid die ze had. Ze kon normaal over straat lopen zonder dat mensen haar raar aankeken. Dat zou ze nooit meer kunnen, wist ze. Harvey had haar leven geruïneerd en ook voor Asher en haar ouders. Dat kon ze hem nooit meer vergeven. Het kon haar weinig schelen wat er met haar gebeurde, maar het leed dat haar dierbaren moesten ondergaan deed haar pijn.

Rue voelde alleen maar pure haat naar Harvey. Ze zou niets liever doen dan de tijd terugdraaien, en gewoon Leah zijn hulpje laten worden. Dan was zij misschien wel hier en liep Rue gewoon normaal over straat, als een doodgewoon persoon. Al wenste ze zelfs haar dit niet toe.

Haar grip verstevigde om de tralies toen ze zijn gezicht weer voor zich zag, toen ze hem in de rechtbank voor zich had. Hoe hij zijn kraag goed zette, zelfverzekerd dat hij van haar zou winnen. Hoe zijn gifgroene ogen in de hare boorden. Rue vroeg zich echt af of Harvey Bethany in de ogen had aangekeken toen ze stierf. Waarschijnlijk niet, daar was hij te laf voor.

Toch voelde zij zich de lafaard, alsof ze het gewoon had laten gebeuren. Maar misschien was dat omdat ze diep vanbinnen wist dat ze niks kon doen. Ze was machteloos, net als Bethany. Niemand had Bethany geloofd dat het allemaal onbegonnen werk was om de waarheid aan het licht te brengen, net zoals Rue wist dat niemand haar zou gaan geloven. De waarheid was waanzin en klonk absoluut gestoord. En daar maakte Harvey misbruik van. Wat een vuile hond was hij toch, en dat was dan een belediging voor de honden.

De vorige dagen waren wazig in haar herinneringen; niet waardevol genoeg om te herinneren in ieder geval. Misschien gewoon te pijnlijk. Ze had Asher niet meer gezien. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Gamen? Diep vanbinnen hoopte ze dat hij niet stil zat, want dat wenste ze niet voor hem. Hij moest het loslaten en verdergaan met het leven.

En Nila? Was er een eind gekomen aan haar eeuwige glimlach? Zou ze, ondanks ze elkaar al jaren kenden, aan het twijfelen zijn of Rue met een goede reden samen met haar had ingebroken? Of ze niet het karakter was dat de kranten ongevraagd voor haar hadden gevormd?

Zaid? In die enkele dagen hadden ze een band opgebouwd, en ze miste hem. Ze hoopte dat hij voor Asher zou zorgen, wanneer haar ouders dat niet konden. Zou hij haar broertje vertellen wat ze daadwerkelijk deed? Hoe ze erachter kwam dat Enna Larissa bedreigde? Zou hij haar kant van het verhaal vertellen? Ze zou hem voor eeuwig dankbaar zijn. Maar ze snapte het ook als Zaid boos was. Hij voelde zich waarschijnlijk verraden en gebruikt. Dat zou zij ook voelen als ze in zijn schoenen had gestaan.

Haar gedachten werden abrupt verstoord door de opengaande deur. De scharnieren maakten voor haar gevoel te veel geluid, of misschien was dat omdat ze geluid te lang niet gehoord had. Ze ging automatisch zitten, liet haar hand los van de tralies en zette haar mouw goed, die daardoor een tatoeage met het nummer 0902 verborg, dat ze bij binnenkomst had gekregen.