Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 26

Rue wilde Nila weigeren, maar de puppy ogen van haar vriendin overtuigden haar gek genoeg om in te stemmen. 'Je mag mee Nila, op één voorwaarde.'

'En dat is?' vroeg Nila nieuwsgierig, die al blij leek te zijn dat Rue haar een kans gaf.

'We moeten opschieten, we hebben weinig tijd.' Ze vond dat ze haar niet al te veel tekst en uitleg verschuldigd was, want als ze hoorde dat ze zelfs haar broertje erbij betrok, ging ze flippen.

'Is goed,' antwoordde Nila, met een ondeugende grijns op haar gezicht. Ze leek er zin in te hebben, alsof ze niet besefte dat ze op het punt stonden iets illegaals te doen, maar dat was wel typisch Nila.

Rue overhandigde haar een paar handschoenen, die haar vriendin onmiddellijk aantrok. Ze liep toen naar het hek. 'Kan je klimmen?'

Nila krabde haar hoofd. 'Ik denk het, ik doe het niet zo vaak,' zei ze met een aarzelend lachje.

'Ja of nee?' vroeg Rue misschien een beetje bot. Ze had onmiddellijk spijt van haar woorden, dus glimlachte ze erna.

'Ja, ik kan klimmen,' antwoordde Nila snel, die merkte dat Rue geen seconde wilde verspillen aan onzin. 'Komt goed, geen zorgen.'

'Mooi6,' zei ze. Rue klom met gemak het hek over. Het was niet zo'n hoog hek, vond ze. Nila had meer moeite met klimmen. Halverwege zat ze vast, zei ze. Gelukkig was het snel opgelost, maar dit waren onder andere redenen waarom Rue graag alleen handelde. Meestal liepen anderen gewoon in de weg. 'We gaan via de achterdeur het huis in,' vertelde ze aan Nila.

'Prima,' antwoordde ze, omdat ze niet beter wist. Ze leek zich een beetje ongemakkelijk te voelen, maar dat gevoel schudde ze snel van zich af. Ze had geen tijd om zwak te zijn, niet op cruciale momenten als deze. Niet wanneer je op het punt stond om bij iemand in te breken, samen met een agente.

Rue liep op het huis af. De muren waren appelgroen, en het dak pikzwart – net als haar ziel, dacht ze er later achteraan – en de gordijnen voor de ramen waren dicht. Er was een schuur in de buurt, en bij de deur zat een slot. Daar zou ze misschien later nog gaan kijken. Gelukkig zat de achterdeur niet op slot, want anders moesten ze misschien wel het glas inslaan. 'Oké voordat we het huis binnengaan, zal ik je even wat regels vertellen,' zei ze. Ze schrok eventjes omdat ze bijna net zoals Harvey klonk, en dat was niet goed. Ze herpakte zich snel weer.

'Vertel maar,' zei Nila, die er helemaal klaar voor leek te zijn.

'Als je Enna hoort of ziet aankomen verlaat je het huis zo snel mogelijk, wacht niet op mij en laat zo weinig mogelijk sporen achter.'

'Komt goed, Klaproos,' antwoordde ze redelijk kalm.

Rue rolde met haar ogen. Voor Nila's grapjes hadden ze geen tijd, dacht ze gefrustreerd, dit was serieus. Maar dit zei ze niet, want ze wilde haar gevoelens niet kwetsen. Ze was blij dat de deur niet op slot was. Enna was dom, dus ergens was het wel logisch.

Rue merkte al gelijk dat dit huis stonk en niet zo'n beetje ook. Het rook er naar rotte eieren en zure melk, maar Enna is ook zuur, dus dat was een goede match. 'Oké, ik ga boven kijken, kijk je beneden?' vroeg ze aan Nila.

Ze rolde met haar ogen. 'Moet ik echt beneden in deze stank blijven?'

'Ja, dat moet, Nila,' zei Rue streng, waarna ze vermoeid zuchtte. Ze had even geen zin in het geklaag van Nila, dan had ze maar niet mee moeten gaan.

Ze liet haar toen achter en hoopte dat ze het niet zou verknallen, waarna ze naar boven liep. Er mocht niets fout gaan. Anders kon ze haar baan verliezen en dat wilde ze absoluut niet. Ze moest bewijs vinden over haar wietplantages en kijken voor de kluis.