Vertrouw Niemand

Hoofdstuk 29

Rue was nog steeds in shock over het feit wat Larissa was overkomen, dus mocht ze na wat aandringen samen met Harvey haar even bezoeken in het ziekenhuis, als ze maar "geen stomme dingen deed". Alsof ze ooit stomme dingen deed. Maar ze was hem er dankbaar voor. Haar moeder had haar geleerd om dankbaar te zijn voor de kleinste dingen, dus dat was ze dan ook maar. Aarzelend liep ze met hem door de gang, niet-precies-wetende in welke kamer ze nou moesten zijn. Harvey had het haar tot haar grote ergernis niet verteld. Soms was hij ook echt eikel, dacht ze geïrriteerd. Hoe is het slim om iemand een patiënt te laten bezoeken en vervolgens niet vertellen welke kamer die persoon is?

'Hier,' mompelde Harvey plotseling, waardoor Rue dringend moest afremmen. Hij negeerde het en tuurde voorzichtig door de deur, waarna hij deze opende.

Larissa schrok lichtjes op van het geluid en zag er een beetje verbaasd uit toen ze het tweetal zag, maar ze plakte algauw een glimlach op haar gezicht. Het was niet dezelfde glimlach als normaal, het was wat angstiger en bezorgder, maar na al dit was dat meer dan logisch.

Ergens hoopte Rue niet dat ze dacht dat ze haar alleen maar kwamen opzoeken, omdat ze haar vragen wilden stellen over de moordzaak. Maar eerlijk is eerlijk, zij zou dat wel denken als ze in Larissa's schoenen had gestaan. Ze keek Larissa bezorgd aan. 'Is het al wat beter met je?' vroeg Harvey en hij ging op een stoel zitten die naast het bed stond.

Ze knikte. 'Ik ben al een stuk beter, maar lesgeven voor de zomervakantie wordt het hem niet meer denk ik.'

'Dat gaat Asher jammer vinden,' zei Rue, terugdenkend aan de vele goede verhalen die hij over zijn mentor vertelde. Asher vertelde in tegenstelling tot Enna altijd wel goede verhalen over Larissa.

Larissa glimlachte vriendelijk zoals altijd. 'Ik wil mijn leerlingen niet in de steek laten, maar nu moet het voor mijn eigen gezondheid,' zei ze zuchtend tegen hen, en ze keek naar het tweetal.

'Dat begrijp ik.' Het was toen ongemakkelijk stil. Te stil. 'Is er iets wat we kunnen doen om te helpen?' vroeg Rue behulpzaam om de stilte te verbreken.

Larissa glimlachte weer. Ze kon totaal niet van Larissa's gezicht aflezen waarom ze glimlachte. Was het omdat ze blij was dat Rue haar wilde helpen? Dat was het meest logisch, alleen het leek alsof ze iets anders dacht. 'Je lijkt meer op Asher dan je denkt, Rue. Maar jullie zouden mij kunnen helpen om even mijn laptop uit mijn tas te halen en dan even het online boek dat ik nu aan het lezen ben op te zoeken,' zei ze weer terugkomend op de vraag. Rue voelde haar wangen rood worden. Iedereen zei altijd dat zij en Asher op elkaar lijken. Zelf begreep ze het wel. Ze hadden hetzelfde soort gezicht en dezelfde kleur haar, maar de verschillen zijn overduidelijk. Asher is een jongen, zij niet en Asher is veertien, dat is zij ook niet. 'Ben je oké Rue?' vroeg Harvey toen die merkte dat ze afwezig was. Ze stond blijkbaar al iets langer niet opletten dan ze dacht. 'Oh sorry!'

Rue pakte gelijk Larissa's tas en haalde de laptop eruit die best zwaar bleek te zijn.

'Waar kan ik het vinden?' vroeg ze.

'De site heet Wattpad,' zei Larissa.

Rue stak een duim naar haar omhoog als teken dat ze er naar zou zoeken. Automatisch kwam ze bij een tabblad terecht waar haar Gmail-inbox open stond. Ze wist dat ze niet moest rondneuzen, maar het stond er gewoon open. En blijkbaar was ze voor het laatst bezig geweest met het lezen van een mail, en er was een vetgedrukt woord dat haar aandacht trok. Ze keek even op en zag dat Larissa met Harvey even over Griekenland aan het praten was. Zou ze...?

𝐎𝐧𝐝𝐞𝐫𝐰𝐞𝐫𝐩: 𝐌𝐚𝐢𝐥 𝟏𝟑
Anoniem51414@gmail.com aan mij
Ik wil niet dat je verder nog iets zegt. Denk aan wat ik je verteld heb, Larissa. Ze is nog maar drie.
-514141

Het waren dreigmails, een hele hoop. Hoewel ze niet precies wist waar het over ging, maar het duidelijk was dat iemand wil dat ze zwijgt, was de dreiging duidelijk. Larissa kreeg heel veel mailtjes van een onbekend e-mailadres. Ze had er niet over verteld. Hoe had ze niet gemerkt dat er iets mis was? Hoe had niemand iets gemerkt?

'Lukt het?' vroeg Larissa toen en haar en keek mee naar het scherm.

Rue klikte snel op een ander tabblad en opende snel Wattpad. Ze had geluk dat het boek al binnen handbereik was, dus klikte ze er snel op. 'Ja, het is gelukt, hier is je laptop.'

'Wij moeten nu echt gaan, veel beterschap nog!' zei Rue en ze trok Harvey mee naar de deur om weg te gaan. Ze moest hier zo snel mogelijk weg, Larissa mocht niet weten dat zij die dreigmails had gezien. Alleen was ze niet zeker of ze wat ze had ontdekt wel moest vertellen.

~❅~

Rue wist niet hoe lang ze er nou al stond. Tien minuten? Een kwartier misschien? Ze was in het begin dankbaar toen Asher haar Zaids adres had gegeven, zonder aarzeling zelfs. Maar nu ze in de gang10 van het appartementencomplex stond, aarzelde of het wel zo'n goed idee was. Ze kende de jongen nauwelijks. In films en boeken zijn hackers meestal schurken, dacht ze angstig. Maar ze maakte zich zorgen om Larissa, en zelf kon ze niet hacken, dus was hij haar enige optie. Harvey had ze niks verteld. Ze wist niet precies waarom, maar nu zelfs bleek dat Larissa iets te verbergen had, wist ze niet wie ze informatie toe moest vertrouwen. Misschien werd deze zaak wel haar ondergang. Ze raapte al haar moed bij elkaar, wat niet veel was en kwam van achter het bakstenen muurtje tevoorschijn. Ze baande haar weg naar het appartement met nummer 108 en klopte aan. Dat was het, ze kon nu niet meer terug. Of wel, ze zou kunnen rennen en als ze op tijd was zou ze kunnen vluchten.

Maar het had geen zin meer, want de deur schoof open. Hij keek nogal verbaasd toen hij haar zag, wat ze wel begreep. Ze leek nu wel echt een stalker of zo.

Ze zag dat hij vragen wou stellen, maar was hem voor: 'Asher gaf me je adres,' verklaarde ze eerst. Ze zuchtte even. Soms wist ze niet waarom ze dit allemaal wilde. Het is niet haar probleem. 'Ik heb je hulp nodig.'