Sen Yoksun

Bölüm 1 - Tavan Ve Zihnimdeki Ben

Gece saat kaç bilmiyorum bile bünyem sanki bir ölüm döşeğinde ruhsuz ve cansız hissettiriyor bilincim yerinde mi değil mi onu bile anlayamıyorum üzüntü sanki tüm vücudumu kaplamıştı peki neden üzülüyorum ya da kimin için bu kadar kendimi yıpratıyorum bunların hepsini tavanı izlerken içimdeki kendimle konuşarak tartışmaya çalışıyorum ama bazen ona bile gücümün yettiğini düşünmüyorum sanki ağır bir savaştan çıkmış yaralı bir asker misali vücudum kıpırdamıyor hiç bir şey yapmak istemiyorum içimden sadece ağlamak geliyor çaresizce evet çaresizce bunu sadece 9 harflik bir kelime olarak görmemek gerekir içinde barındırdığı anlamların  derinliğini düşünürsek kimimiz için çöküş kimimiz için karanlık bir kuyu kimimiz için ise geri dönüşü olmayan bir yola giriş bu geri dönüşü olmayan yolun bir çıkış kapısının olmaması tüm yolları tıkıyor adım atamaycak  gibi hissettiriyor bunları kafamın içinde düşünürken üzüntünün verdiği yorgunlukla farkına varmadan uyuya kalmışım... 

Sabah uyandığımda gözlerim şiş açmakta zorlanıyorum kalbim ağrıyor o kadar tuhaf bir ağrı ki tarif edemiyorum bile boşluğun ağrısı mı kaybetmişliğin ağrısı mı yalnızlığın ağrısı mı kafamda bin bir türlü şey dönüyor ama hangisi olduğuna anlam veremiyorum bile evdeki kimse bu halde olduğumu fark etmesin diye hastaymış rolü oynamak zorundayım fark ederlerse direkt soru yağmuruna tutulacağımı biliyorum daha kendi sorularıma yanıt bulamamışken onlara nasıl cevap verecektim  düşüncesi bile çok yıpratıcı geliyor yine zihnimdeki benle  konuştuktan sonra kendimi zorlayarak yatağımdan kalkmayı  başardım ilk iş şişmiş gözlerimin belli olmaması için uğraşmaktı fakat çok belli oluyordu üstünden dozer makinası geçse anca düzelirdi yüzümü yıkadım biraz kendime gelmiş gibiydim  ama kalbimdeki ve zihnimdeki ağrı hala kendini hissettiriyordu ...