Bölüm 7 - Ölmek Beni Kurtaracak Mıydı

55 2 0
                                    

Ağzımı bıçak açmıyordu kimse konuşamayacağımı anlayınca vazgeçmişti , zihnim bana savaş açıyordu resmen ölmemi istiyor gibiydi cam dan atlamak aslında çok cazip geliyordu içimdeki bu acınası istek zihnimde yankılanıyordu ama bedenimin hiç bir şeye mecali yoktu hasta yatağında ölmeyi bekleyen çelimsiz bir vücut gibi cansız ve soluktu  o an ölmek beni kurtaracak mıydı  bilmiyordum , ani bir hışımla ayağa kalkıp camı açtım camdan atlamaya o kadar  istekliydim ki bir vampirin kana susamışlığı gibi ölüme muhtaçtım arkamdan gelen sesleri net duyamıyordum zihnimdeki ölüme susamışlık kulaklarımı kapatıyordu ilk adımımı boşluğa attıktan sonra gözlerim karanlığa gömüldü hiç bir şey göremiyordum  her yer o kadar sessizdi ki ilk defa zihnim konuşmuyordu  kimse yoktu gene yalnızdım ,  hiç bir şey göremiyorken hareket etmek nasıl olacaktı ağırlaşmış bedenimi güç bela kaldırmaya uğraşıyordum zar zor ayaklandıktan sonra siyahında siyahı olan etrafa bakmaya başladım ...

ben sana anlatamadıklarımı siyaha anlattım

karanlığın içindeki siyahlar yavaştan kaybolmaya başlıyordu ölmüş müydüm artık dünyadan göçme zamanım gelmiş miydi artık bir kuş olup gökyüzünde istediğim gibi dolaşabilecek miydim fakat gözlerim aralanıyordu canım o kadar acıyordu ki etrafımda bulanık sesler canlanmaya başlamıştı  gözlerimi tamamen açabildiğimde başucumda annemin olduğunu gördüm ağlamaktan yüzünün şiştiğini görünce  o içimi acıtan sızının tarifi yoktu hemen doktoru çağırdılar  ben daha ne olduğunu anlamadan bir kaç cihazla beni kontrol ediyorlar ve her şeyin normal olduğunu söylüyorlardı annem derin bir nefes çekmişti ama ben gözlerimi tekrar açtığım için pişmandım karanlık bana o kadar iyi gelmişti ki kimse yoktu sesler yoktu o bile yoktu  bunu söylediğime bende şaşırıyordum ama karanlık benden her şeyi alıp götürmüştü...

Sen YoksunHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin