Sen Yoksun

Bölüm 6 - Elleri mi Tekrar Isıtır mısın

Okula vardığımda zilin çalmasına 10 dakika vardı öyle etrafa boş boş bakındım gözlerim her tarafta onu arıyordu bir türlü orda olmadığını kabullenemedim neden yoktu ya aniden karşıma çıkarsa düşüncesiyle hala etrafa bakmaya çalışıyordum  üşüyen ellerimi tekrar ısıtır mı diye sormak istemiştim  oysa* , bu olanlar geçen seneden kalma anılardı neden anılarda ve anılar tablosunda bu kadar zaman geçirmeyi çok seviyordum gerçeklerle yüzleşemiyor muydum ya da yüzleşmekten mi korkuyordum hiç bir şey bilmeyen bir zihinle yaşam mücadelesi veriyordum okulun  çalan zili sayesinde irkildim ve sıraya doğru ilerledim sabahki tören aşamasını da atlattıktan sonra en üst katta olan sınıfıma  nefes nefese kalarak çıktım eski püskü olan sırama geçip direkt kafamı koymak istedim , ta ki o an aniden gelen kalp sıkışması ve nefes alamamanın verdiği güçlükle tutamadığım göz yaşlarım süzülmeye başladı engel olamıyordum panikledim ve korktum o anın verdiği refleksle camı açıp hava almaya çalıştım ama göz yaşlarım daha da şiddetlendi ve kendimi en sonunda serbest bırakmak istedim rahat rahat ağladım kimsenin beni fark etmemiş olması da bir mucizeydi ağladığım fark edilmesin diye  ıslanmış olan kirpiklerimi ceketimin koluyla siliyordum hocam beni görmüş  bana gizlice istersen yüzünü yıka demişti ama sınıfa girip çıktığımda herkesin beni fark edeceğini bildiğim için reddetmiştim ders başlamıştı sessizce duvara yaslanmış belli  etmeden ağlıyordum canım o kadar çok yanıyordu ki , ikinci derse geçtik ben hala duvara yaslanmış ağlıyordum göz yaşlarım bir sel gibi akıp gidiyordu barajı yoktu desteği yoktu yalnız ve çaresizdi , hoca aniden bana  yanına gelmemi  söyleyip sınıftan çıkmıştı bana iki ders boyunca içimi çeke çeke neden ağladığımı nasıl bu hale geldiğimi soruyordu yaşadığım durumu anlatmıştım  beni teselli etmeye çalışmıştı sonra beni boğan karanlık yere yani sınıfa tekrar geçmiştik  ağlamamı bir nebze olsun tutabilmiştim teneffüs zili çalmıştı hoca sınıftan çıktığı anda bir volkanik dağın patlaması gibi içimde tuttuğum duygu yoğunluğu birden patlamış ve tekrar ağlamaya başlamıştım  o gün tüm okul boyu neredeyse durmadan ağlamıştım artık herkes farkına varmıştı  gözlerim kan çanağı olmuştu ağlamaktan ağzımı bile açamıyordum sanki kilitlendi anahtarı kayboldu bulunamıyordu ...

* Sevgili okurlarım üşüdüğünüzde kendi elinizi ısıtmayı öğrenmek bir gün acı gelse de bir şekilde bunu yapmayı öğrenmek zorunda kalıcaksınız...