Gökyüzünü izlerken gene dalmış ve düşüncelerin derinliğinde kaybolmuştum aniden irkildim evdekilerden biri daha balkona yanıma gelmişti balkonda ne yaptığımı soruyordu bende gördüğün gibi oturuyorum diye karşılık verdim ortamda bir sessizlik oluşmuştu bir süre gökyüzüne bakmaya devam ettikten sonra bir şey fark ettim ilk defa kafamdaki ses azda olsa susmuştu nasıl olduğuna anlam bile verememiştim acaba yanıma birileri geldiği için miydi yoksa olduğum durum fark edilir diye mi korkmuştum bunu çözmeye çalışmıştım ama zihin yorgunluğum bunu bile düşünürken daha da yıprandı ve hemen pes etme kararı aldı bende daha da zorlamak istemedim çünkü kendimi zorladıkça her şeye olan sabrım ve tahammülüm gittikçe azalıyor ve işkenceymiş gibi geliyordu ...
Balkondan da sıkılmaya başlamıştım dışarı çıkmak istesem tek başıma çıkamıyordum dört duvar arasında kapana kısılmış gibi olduğum yerde sayıklıyordum bir mahkum bile olduğu hücrede bu kadar bunalmış mıdır acaba o da benim gibi yalnız hissetmiş midir etrafında bir sürü mahkum olmasına rağmen yalnızlık onu da sarmış mıydı hiç su içmek istemediği bile olmuş muydu o kadar çok fazla sorum var ki fakat bunları sorabileceğim kimse yoktu yalnızlık beni de sarmıştı demek ki peki yalnızlıkla yaşamayı öğrenebilecek miydim birbirimizi sevebilecek miydik sen yoksun yalnızlığı nasıl sevebilirim ki ona söylemeyi o kadar çok isterdim ki ama artık söyleyebilecek ne o var ne de ben beraber yazmak istediğimiz hikayeleri ya şimdi başkasıyla ya da kaybolduğumuz karanlık sokağın kuytu köşesinde bir yerde yazacaktık bir gün gelirde o karanlık sokağın köşesinde bana aydınlık bir yol olabilir miydi umutlarla bağlanmış zayıf ipler güçlenip birbirine daha da sıkı tutunabilir miydi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Yoksun
RomansaÜzüntü çukurunda boğulup teker teker anılar tablolarına uğrayarak gerçek sevgiyi bulmayı çalışan bir aşığın psikolojik çöküntüsünün yaşantısı Bir aşığın sevgi ararken sevgiden vazgeçişi İlaçlarda onun gibi geçici
