Sen Yoksun

Bölüm 25 -Korku Dolu Anlar

Yürürken aynı zamanda zihnimle konuştuğum için eve varmam çok hızlıymış gibi  gelmişti , eve vardığımda annemin telaşlı yüzünü gördüm ve anne ne oluyor diyemeden annem korkudan titreyen sesiyle Elize motor çarpmış şuan  hastaneye kaldırılıyor dedi .Beynime resmen kan sıçramıştı  , eliz benim en yakın arkadaşımdı küçüklüğümüzden beri beraber güler beraber ağlar tüm yaşadıklarımızı birbirimizle paylaşırdık o benim kardeşim olmuştu yıllarca...

Anneme telaşlı bir şekilde ben hastaneye gidiyorum diyerek evden hastaneye doğru koşmaya başladım , hastane o kadar uzak olmasına rağmen o anın verdiği telaşla yetişebileceğimi sanmıştım   halbuki gece yarısı anca hastanede olabilirdim , koşarken yorulduğum için yol kenarında duran bir banka oturdum. Biraz nefesimin normale dönmeye ihtiyacı vardı o sırada yoldan geçen taksiyi görmemle ayağa kalkmam bir olmuştu zar zor nefes almam rağmen taksiciye güçlü  bir ses tonuyla durması için bağırmıştım o da beni fark etmiş ve durmuştu. Taksiciye hastaneye gitmemiz gerektiğini arkadaşımın hastanede olduğunu söylüyordum , taksiciyi de korkutmuş olacağım ki o da sürebildiği kadar hızlı sürmeye çalışıyordu , yorulmuş olan bedenimi oturduğum arka koltukta bir yiyeceğin hazırlanmadan önce dinlendirilmesi gibi bende dinlendirmeye bırakmıştım , biraz olsun kalp atışım ve nefesim normal haline dönmüştü ama zihnim hala korkuyordu eliz nasıldı durumu neydi bilmiyordum  ve telaşlanıyordum asla ama asla sakinleşemiyordum .Sonunda hastaneye varmıştık taksiciye para vermem gerekiyordu ama aceleyle çıktığım için yanıma ne para ne de herhangi bir eşyamı almamıştım bir iki dakika dona kaldıktan sonra taksici abi iyi olup olmadığımı sormuştu bende iyi olduğumu ve panikten  aceleyle çıktığım için yanıma hiç bir şey almadığımı söyledim o da bana gülümseyerek sorun olmadığını bu seferlik kendinden olduğunu söyledi ağlamaklı gözlerimle taksiciye kaç kere teşekkür ettiğimi bilmiyordum o da önemli olmadığını artık arkadaşımın yanına gitmem  gerektiğini söylüyordu . Tesadüfen de olsa bazen hayatımızın bir köşesinde iyilik nedir bilen insanlarla karşılaşırız sebebi nedendir bilinmez ama tam da çok zorda olduğumuz zamanlar bize kalplerini açar ve bize yakınları gibi davranırlar. Aceleyle hastaneye girmiştim gözlerim elizi arıyordu ama hiç bir yerde göremiyordum  aniden birinin bana dokunduğunu hissettim arkamı döndüğümde şok geçirmiştim bana dokunan kişi  aspardı , o an hatırladım ki uraz da kaza geçirmişti ve asparda hastaneye gitmişti telaş ve korkudan bu olanlar hafızamdan silinmişti , aspar bana neden hastanede olduğumu soruyordu bende arkadaşıma motor çarptığını ve kaza geçirdiğini anlattım o an asparın gözleri büyüdü ve  arkadaşının ismi E-e-e-eliz olabilir mi dedi titreyen sesiyle o an korkmuş bir şekilde evet dedim asparın gözleri dolmuştu bir şeyler olduğu belliydi . Aspara ne oluyor diye sorduğumda Uraz motorla kaza yaptı dedi ve senin arkadaşın elize çarpmış dedi , o an şimşek çakmış gibi gözlerim karardı ve yere düştüm yaşadığım şok o kadar ağır gelmişti ki bünyem bu şok karşısında pes etmişti . Aspar hemen beni kaldırdı ve hemşireye seslendi , hemşire asparı yönlendiriyordu beni sedyeye götürmesi için aspar yürüyemediğimi fark ettiği için beni taşıma kararı alıp ayaklarımı yerden kesmişti . Aspar beni sedyeye yatırıyorken hemşire bana ne olduğunu soruyordu aspar da yaşadığım şoktan ötürü düştüğümü söyledi konuşulanları güçlükle duyabiliyor ve anlayabiliyordum . Hemşire yanımızdan ayrılmıştı aspar bir eliyle elimi tutmuş bir eliyle de yanağımı okşuyordu ve bana ben yanındayım merak etme her şey geçecek diyordu bu sözleri duyduktan sonra gözlerim kapanmış ve kulaklarım artık hiç bir şey duymuyordu , uyumuştum . Zihnim gene kendi kendine benimle oyun oynuyor ve bana kötü anlar gösteriyordu , elizin ölmesi gibi korkunç şeylerdi . Rüyalarım bir kabusa dönüşmüştü ve beni mahvediyordu , aniden çığlık atıp uyanmıştım .Uyandığımda  aspar beni tutmuş ve endişeli gözleriyle sakinleşmemi söylüyor ve bir yandan da hemşireye sesleniyordu hemşire koşarak yanımıza gelmiş ve beni kontrol etmişti , kontrol bittikten sonra hemşire bir iki ilaç verip yanımızdan ayrılmıştı aspara beni elizin yanına götürmesini istediğimi söyledim bana kızgın bir ses tonuyla bu haldeyken gidemezsin dedi . O an aspara hiç bu kadar sinirlendiğimi hatırlamıyorum o zaman sen götürmezsen ben giderim deyip serumumu almış ve yataktan çıkmış hızlı hızlı yürüyordum aspar da arkamdan söylenerek geliyordu ama umurumda değildi çünkü tek düşündüğüm şey elizin iyi  olup olmamasıydı gördüğüm herhangi bir hemşireye elizin nerde olduğunu sormuştum o da bana yoğun bakımdan az önce çıktığını ve 2. katta 116 numaralı olan odada olduğunu söyledi daha da zaman kaybetmek istemediğim için asansörü bekleyemezdim hemen merdivenlere doğru yürümeye başladım bir kaç basamak çıktıktan sonra başım dönmüştü ve sendelemiştim o esnada arkamdan gelen aspar benim sendelediğimi fark etmiş ve kolumdan tutmuştu bana sitem ediyor ve yatağımdan kalkmamam gerektiğini söylüyordu ben ise aspara susmasını çok rahatsız oluyorsa gitmesini söylüyordum sözlerim karşısında afallamış olan aspar sesini çıkarmadan benimle beraber üst kata kadar çıktı ve beni elizin odasına götürdü içeri girdiğimde bir şok daha yaşamıştım elizin yanında ki diğer yatakta da uraz yatıyordu...

*Sevgili okurlarım bazen çok fazla ümitsizliğe kapılır ve hayatımızda hiç bir şeyin düzgün gitmediği kanısına varırız ama bilemeyiz ki aniden tanımadığımız biri bize hiç beklemediğimiz bir iyilik yapar ve bizi hem mutlu eder hem de şaşırtır demek istediğim şu ki bazen yaşadıklarımızdan ötürü ümitsizlik çukuruna atmamalıyız kendimizi sürpriz hediyeler gibi sürpriz insanlarda karşımıza çıkabilir.