Yorum ve yıldız atmayı unutmayın lütfen.
Gecenin son spesiyali gençlik;)
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Aldığım haberle hızla hastaneye sürmeye başladım arabayı.
Kalbimde öyle bir ağrı vardı ki nefes alamıyordum.
Bu da neydi böyle en son ne zaman bu denli canım acımıştı.
Nefesimin kesilmesiyle gömleğimin iki düğmesini açıp çekiştirdim.
Allahım neden canımdan can çıkıyormuş gibi hissediyordum.
Neydi benim bu kadar acı çekmemin sebebi.
Gaza daha çok basıp arabanın pencerelerinin hepsini açtım.
Üstümde bir ağırlık vardı her an artan bir ağırlık hemde.
Telefonumun çalmasıyla arabaya bağlı olduğu için açtım hızla.
"Yolda mısın Cenk"
Arabayı dolduran Sıraç'ın sesiyle derin nefes aldım.
"Yoldayım beş dakikaya hastanede olurum dedem nasıl onu söyle sen"
Sıraç "doktor daha bir şey söylemedi"
"Durup dururken neden oldu böyle bir şey"
Sıkıntıyla kısa saçlarımdan elimi geçirdim.
Sıraç "biz de anlamadık evde ayağa kalktığında eli kalbine gitti sonra da bayıldı neye uğradığımızı şaşırdık çünkü dünkü doktor kontrolünde her şey normaldi"
Gerçekten de garipti ama şuan bunu düşünemeyecek kadar kafam doluydu.
"Babam, babamın durumu nasıl"
Amcamın sesiyle arabayı biraz yavaşlattım.
"Merak etmeyin babanız gayet iyi Vedat bey. Sadece ufak bir kalp spazmı geçirmiş birazdan normal odaya alacaklar çok fazla kalabalık yapmadan görebilirsiniz"
Doktorun dedikleriyle rahat bir nefes verdim.
Telefonu kapatıp gaza yüklendim.
Mihra'dan sonra bir tane daha sevdiğim birini kaybetmek istemiyordum. Zaten Mihra'sızlık yeterince zordu benim için.
Ama alışmak zorunda kalıyordu insan işte.
Dedemin iyi olduğunu öğrendiğim halde gram azalmayan kalbimdeki ağrıyla kaşlarımı çattım.
Hastanenin önüne gelince arabayı park edip Sıraç'ın söylediği kata koşarak çıktım.
Üzerimde hala polis üniforması vardı.
Ameliyathanenin önüne gelince mutlulukla birbirine sarılan ailemle gülümsedim.
Belli ki onlar da çok korkmuştu.
Yanlarına yavaşça adımlayıp selam verdim.
Bu sırada kalabalık koridorda duyduğum sert ayak sesleriyle başımı koridorun başına çevirdim ama görmeyi beklediğim şey hızla bu tarafa doğru gelen bir grup rütbeli asker değildi.
Şaşkınca bizimkilere döndüğümde hepsi benim gibiydi.
Askerler genelde hastaneye gelmezlerdi hele ki üstlerinde üniforma ile asla gelmezlerdi.
Hepsi ne kadar ifadesiz dursa da gözlerindeki endişe burdan okunuyordu.
Danışmaya bir şey sorup koşarak merdivene ilerlediler.
"Dedem nerde Sıraç"
Yanımdaki ikizime sorduğum soruyla bana baktı.
Sıraç "birazdan ameliyathaneden çıkarırlarmış"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Nazlı Yarim (Kuyumcu)
Teen FictionKaderin cilvesi herkes gibi ona da vuracaktı. kimsesiz yüreğinin içi belki de koca bir aileyle dolacaktı. bugüne kadar aileyi bir mezardan ibaret bilirken gerçekliği tadacaktı. acılar, imtihanlar, zorlu günler elbet olacaktı. ama her zorluktan sonra...
