Nazlı Yarim (Kuyumcu)

22.Bölüm

Yorum ve yıldız atmayı unutmayın lütfen.

Güzel okumalar.

_________________________________________

(Vedat Haznedar'dan devam)

Ağa çocuğu olarak rahat büyüdüm hep.
Kızımın dediği gibi gece aç uymayı bilmezdik.

Rahat doğduk rahat yaşıyorduk.
Bende çocuklarımı rahat ettirdim.
Hiç bir zaman biz bunu almak istiyoruz diye gelmelerine gerek kalmadı hemen o onların oldu.

Ama hayatımın en büyük hatasını kızımı geç bulmakta yapmıştım.
7 çocuğum vardı ama birinin ruhu ölmüştü benden kilometrelerce uzakta.

Nisa'ya bile o kadar şey yaptığı halde ne sesimi yükselttim ne de vurdum.
Ama kendi öz kızım Allahın her günü dayak yemiş.

Yetimhanede kalmış, aç uyumuş, mendil satmış, sokakta kalmış. Biz sıcak evimizde mutluluk ve rahat içinde yaşarken benim minik kızımın hep canı yanmış.

Çocuk olmasına izin vermemişler. Benim kızım içeridekilere sinirlenmesi gerekirken kalplerini kırmamam için beni uyarıyordu.

Onlar kızımı umursamazken kızım beni boş verin onlar sizin oğlunuz diyordu.

Avazım çıktığı kadar sende benim kızımsın diye bağırmak istiyordum ama ilk defa dilim küçücük bir kızın kendi kızımın karşısında lâl oldu.

Ağladığı halde gülümsemesi gözümün önünden gitmiyordu.
Acı çekmeye alıştırmışlardı benim bebeğimi.

O yüzden yarım saat önce ağlayıp tekrar kahkaha atabildi dün.
Alışıktı hep başına geliyordu.
Benim kızım yalnız kalmaya alışmıştı.

Yüzümü ellerimin arasına gömüp kendime gelmeye çalıştım ama olmuyordu.

Yapamıyordum nefes alamıyordum.
Kızım onca şey yaşamışken ben dayanamıyordum.

Saçlarımı çekiştirerek hızla ayağa kalktığımda olduğu yerde kıpırdamadan ağlayan Sinemi gördüm.

Bizi duymuştu sevdiğim, kızımızın neler yaşadığını duymuştu.

Sinem "biz iğrenç bir anne babayız biliyorsun demi Vedat, yıllarca benim kızım acı çekmiş de biz mutlu mutlu yaşamışız"

Yanına gidip kendime çektim sevdiğim kadını.

Sinem "biz rahat içindeyken benim bebeğim aç kalmış"

Gözlerim tekrar dolduğunda başımı gökyüzüne çevirdim.

Sinem "biz pikniklere tatillere giderken benim kızım kendi kendini büyütmek zorunda kalmış"

"Geçecek güzelim, kızımızı iyileştirmek için elimizden geleni yapacağız beraber savaşacağız"

Başını iki yana salladı ağlayarak.

Sinem "Vedat oğullarımız bencilken kızımız yine onları düşünüyo sana onlara kızma diyo kırma kalplerini diyo benim kızımın bir kalbi kalmamış ki kırılmak için benim kızımın kalbini paramparça etmişler hala içerde istemiyoruz diye sayıklıyorlar, yemin olsun Vedat eğer bir kere daha benim kızımın canı yanarsa alır onu da çeker giderim burdan"

"O nasıl söz güzelim izin vermem kızımızın canının yanmasına izin vermem veremem."

Sinem "Ben söyledim söyleceğimi içerdekileri ne yaparsan yap nasıl yola getirirsen getir ama bir daha istemiyoruz dedikleri an Mihrayı da beni de unut"