Epilouge

248 1 0
                                        

Epilouge (Destiny)

TW: mention of depression and suicide.

My feet froze in a moment when a familliar person stared at me directly. Hindi umaalis ang mga tingin nya sakin. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang naglalakad sa quadrangle. Nasa bench sya nakaupo, habang ako wala sa sariling naglalakad dito. My mind was occupied by him, tapos bigla ko na lang syang makakasalubong ng tingin. Nakita na naman kita.

Nakita na naman kita, Seven.

"Tol! May quiz daw sa History, pashare naman ng notes mo." Natigilan kami sa pagtititigan nang biglang dumating si Cyle, kaklase ko.

I just nodded my head at him, sumabay ako sa kanya sa paglalakad pabalik sa room, pero nang malapit na ay lumingon ako muli sa quadrangle. Paglingon ko ay wala na sya doon, napahinga ako ng malalim.

I saw you again, It's been a while. I tried to forget you habang nasa hospital ka pa't nagpapagaling but, I think I can't.

Even though, alam ko na hindi mo ko naaalala.

Our eye contact didn't go away on my mind. Paulit ulit itong nag p-play sa utak ko na parang sirang plaka. I can't focus on our discussion because of him. Bakit kasi nagpakita muli sya sakin? Should I transfer sa ibang school? Or mag drop out na lang ako?

Seven, your presence again is killing me. How can I move on now? Nasa proseso pa lang ako. Paano na ako? Hindi na ko makakalayo pa, knowing that Ikaw parin. I'm still living my dreams with you.. Hindi ka parin umaalis sa isipan ko. Kahit na ilang beses kitang iwasan, halos hindi na ko lumabas ng classroom namin para lang hindi ka makasalubong pero, destiny always giving me false hope. Because everytime our eyes met, there's always a spark between them.

"Tayo raw ang naka assign sa booths sa valentine's" Announce ni Rey sa unahan.

That announcement didn't help at all. Napahilamos ako ng mukha sa sobrang frustrated. It doesn't because we can't handle booths, it's because alam kong nasa paligid na naman sya, knowing that valentine's program is crowded. I hope I will not see him. Please please please.

But the heaven do the opposite. Unang enter nya pa lang sa gate, I locked my eyes to him. Seven was wearing pink shirt that symbolizes that he has crush on someone. Gumuhit ang sakit sa puso ko, I avoided my gaze and went to music room to relax myself.

I wore red shirt for him, pero ang igaganti nya pink shirt? Sakit naman non.

My red shirt is for him. I wore it, to represent that my heart is still taken with him. Sino ba crush nya? Kakagaling nya lang sa hospital, may crush na sya kaagad? I sighed heavily, at nag strum na lang ng gitara. The sound make me loosen the hurt. Ano pa ba ineexpect ko? I don't even have the rights on him na. Wala na kong karapatan.

I went back to the booths, chineck ko na rin ang mga ito kung okay ba ang takbo or kung may problema ba. Isa lang ang hindi ko chineck, ang music booth. Well, Dos and Ques are the one who was assigned to handle that booth, may tiwala naman ako sa kanila kaya hindi ko na nilapitan. Also, I already cut my ties with them simula nang sabihan nila akong lumayo kay Seven from now on. Bumalik ang dating sigla nila, I saw how they protect Seven, doon pa lang ay kampante na ko. I agreed, pumayag ako sa sinabi nila na mag panggap na lang kaming hindi magkakilala, so I do.

"E-Eros.." Seven called.

He knows me. He dmn knows me. Huh, not the way that he remembered me now, but the way that I found out that he has a crush on me.

I looked at him innocently "Hindi kita kilala, pero I can't do anything to stop this"

Lie.

A lie. That was a lie. Kating kati na kong sabihin sa kanya na, ako, ako ang mahal mo Seven. Why did you have to leave me in air?

PASILYO (sunki au)Where stories live. Discover now