GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

13'🩸

İçimdekileri gözyaşlarıma dökmem beni biraz daha rahatlatmıştı. Ama hala yüreğim ağrıyordu ve buna engel olamıyordum.

Başımı kapıya yaslayıp gözlerimi kapattım. Belki de Aras'ın dediği gibi İstanbul'a hiç dönememeliydim. Okuduğum şehirde işimi bulup evimi tutabilirdim. Buraya gelerek bütün yaşadıklarımı sil baştan yeniden yaşıyordum.

Kendi kendime yaptığım hataları düşünürken kapım tıklanmıştı. Gözlerimi açıp oturduğum yerden hızlıca kalktım.

"Gir." diyerek gözyaşlarımı silip burnumu çekerek kendimi toparladım.

Kapı usulca açılmış ve içerye başını uzatan kişiyi gördüğümde istemsizce bir adım geri çekilmiştim.

Tamamen içeri girip kapıyı arkasından kapatarak ağlamaktan kızarmış yüzümü incelemişti.

"N-Neden geldin? Odamdan çıkar mısın lütfen."

"Hayır."

Kaşlarımı çattım.

"Sana çık dedim."

Sıkıntıyla nefes vererek gözlerimin içine bakmıştı.

"Seni kırmak için gelmedim Bahar. Ayrıca beni buraya Koray ağabey gönderdi."

Sinirle gözyaşlarımı yeniden silip aynı sinirle güldüm. O kadar sinirlerim bozulmuştu ki artık her şeye gülesim geliyordu.

"Gelmeseydin Çağan, eniştem artık senin patronun değil. Neden hala onun sözünü dinliyorsun?"

Bakışlarını odamın içerisinde gezdirmişti. İlk defa tamamen bana ait bir odaya girmişti. Önceden tek bie damla göz yaşım dökülse şakaklarında ki damarlar yerinden fırlardı. O kadar sinirlenirdi, ama şimdi artık umrunda bile değildim.

"Patronum olmasa da ağabeyim ve onu her zaman dinlerim."

Kollarımı göğsümün altında birleştirerek onu izlemeye devam ederken cevap verdim.

"Bilmem mi? Zaten onun için bizden vazgeçmedin mi?"

Anında bakışlarını bana çevirmişti. Konu ne zaman enişteme gelse öfkeleniyordu.

"Konuşmalarına dikkat etsen iyi olur Bahar. Ben kimse için bizden vazgeçmedim. Çünkü senle ben hiçbir zaman biz olmadık."

Sabırla gözlerimi kapatıp alt dudağımı ısırdım.

"Çağan... Çık git odamdan. Ciddiyim defol."

Emir verir bir tınıda konuştuğum için bana doğru adımlamış ve karşımda öfkeyle solumuştu.

"Şu emrivaki konuşmalarına bir son versen iyi olur Bahar. Senin karşında çalışanın yok ve bir daha sakın bana emir vermeye kalkma."

Kendimi daha fazla tutamamış ve tüm gücümle göğsünden itmiştim.

"Konuşmalarına dikkat edecek biri varsa o da sensin Çağan! Benim karşımda çalışan yoksa senin karşında da artık her lafına susup ağlayan kız yok."

Tıpkı benim gibi sinirle sırıtmış ve işaret parmağı ile baş parmağını burun kemerine bastırarak bıkkın bir nefes bırakmıştı.

"Bak Bahar, buraya seninle tartışmaya gelmedim. Seni aşağıya götürmeye geldim. Şimdi kendini toparla ve aşağıya inelim."

"Defol... Git Çağan."

"Of bak iyice daralmaya başladım. Yürü hadi yorma beni."

Kolumu tutmak için uzandığında eline vurup hızla geri çekildim. Verdiğim tepki onu öyle şaşırtmıştı ki kaşlarını kaldırarak bana şaşkın şaşkın bakmıştı.