GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

49'🩸

Aşk neydi? Nasıl bir şeydi? Aşkta nasıl hissedilmeliydi? Aşkta en çok hangi duygu baskındı?

Onu ilk gördüğüm gün hissettiğim duyguyu dün gibi hissediyorum. Kalbim kelebek olmuş uçuyordu.

O kadar güzel gözlere sahip ki kalbim duracak.

İlk göz göze geldiğimiz anda içimden geçirdiğim cümleyi kelimesi kelimesine hatırlıyorum. Yeni evimize bizi korumak için gelmişti. Onunla konuşmaya cesaretim yoktu.

Konuşma arasında bakışlarım ona ne zaman kaysa göz göze geliyorduk ve onunda bana aynı gözle baktığını o an anlamıştım. O bakışları her gördüğümde yüreğime cesaret gelmiş ve onunla konuşabilecek yüreği kendimde bulmuştum.

Birbirimizi en masum halimizle sevmiştik. Bana benden daha hassas yaklaşıyor ve ne zaman yakınlaşsak bakışlarıyla beni incitmekten korkuyordu.

Her anımız gözlerimin önünden geçiyordu. Bütün anılarımızı düşünmeye çalışıyor ve her anımızda şunu anlıyordum; beni kırmamak için benimle olmak istemediği her an ona daha çok acı verdim. Aslında ona yaptığım hamleler canını yakmıyordu. Kendime verdiğim zarar onu acıtıyordu...

Belki saatlerce o ameliyathanenin kapısında bekliyordum. Ama bana o saatler seneler gibi gelmişti. Saatler ve aslında bana hissettirdiği seneler boyunca göz yaşlarımla boğuluyordum.

Bedenim ameliyathanenin kapısındaydı ama ruhun içeride ölümle savaşan adamlaydı.

Bir anda öyle sesli ve sanki nefesim kesilmiş gibi nefes almıştım ki ortamda bulunan herkesin bakışları bana çevrilmişti. Yüreğime bıçak gibi saplanan sancı nefesimi kesmişti.

"Bahar iyi misin?"

Ablamın sesini duyuyordum ama yüreğimi sıkıyordum.

Ameliyathanenin içerisinden hemşirelerin bağırışlarını duyduğumuzda hepimiz hızla ayağa kalmış ve kapının dibine girmiştik.

Koray Şan kulağını kapıya dayayıp nefesini tutarak dinlemeye çalışırken ben yüreğimin sıkışmasından doğru düzgün hareket edemiyordum.

"Hayır..."

Bir anda kapıdan uzaklaşarak boğuk sesiyle geri geri adım atmaya başlamıştı. Korkuyla Koray Şan'a baktığımda gözlerinde derin bir şok ifadesi görmüş ve o am yüreğimin neden sıkıştığını anlamıştım.

Elimle ağzımı kapatarak ablama baktım. Ablam duygusuz kalmaya çalışarak eşinin yanına giderken sırtım duvara çarpmış ve olduğum yere çökerek elimle kapattığım dudaklarımın arasından iniltiler çıkmaya başlamıştı.

"Koray hayır, Koray bana bak, hayır kötü düşünme."

Ablam eşini kendine getirmeye çalışırken içimde tuttuğum o acı benden habersiz çığlık halinde dışarı çıkmıştı.

Babamdan sonra aşık olduğum adamı da kaybedemezdim. Ellerimi yumruk yaparak yere vurmaya başladım. Yüzümde derin bir keder ve dudaklarımda çaresiz çığlıklar vardı.

Ablam korkarak yanıma çöküp beni sakinleştirmeye çalışırken çığlıklarım daha da artmıştı. Başımı yaslandığım duvara tüm gücümle vurmaya başladım.

O yoksa bende yoktum. Bir daha sevdiğimiz kaybedemezdim. Olmazdı, yapamazdım. Ben onun kadar güçlü değildim. Onsuz bir hayat süremezdim.

"Yardım edin!"

Ablam çaresizce hemşirelere bağırırken başımı daha sert vurmaya başladım.

Evet hata yapmıştım, evet bütün her şeyin suçlusu bendim. Eğer Çağan yaşayacaksa her şeyi kabul ediyordum.