GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

44'🩸

Bir kalp nasıl bu kadar acı çekebilirdi? Sanki göğsünün içinde koskoca bir yangın vardı. O yangın bütün vücudunu kaplamış ve dayanılmaz bir acı hale gelmişti. Bedenin küle dönüşmüş ama hala yaşıyordun.

Yatağımın ortasına bağdaş kurmuş gözyaşlarımı silerken göğsümde ki acıyı dindirmeye çalışıyordum. Öyle büyük bir çıkmazda hissediyordum ki kendimi, sanki hiçbir çıkışı yoktu.

İntikam uğruna giriştiğim bu planda yine zararlı ben çıkıyordum. Kendi öz ağabeyim sırf can güvenlikleri olsun diye istemediğim bir adamla evlendiriyordu beni. Sevdiğim adam benden nefret ediyordu ve kimse yanımda değildi.

Peki burada suçlu olan kimdi?

Ben sadece yaşadığım onca şeyin bana ağır geldiğini hissettiğim için o gece o arabada yok olmak istemiştim ve ağabeyim bana o şansı vermişti.

Bu bir senelik süreçte kendimi dinlemiş ve yepyeni biri olarak herkesin karşısına çıkmıştım. Evet intikam almak istiyordum, yaşadığımız onca şeyin bir karşılığı olsun istiyordum lakin işler tahmin ettiğim gibi gitmiyordu.

Ağabeyim ben olmadan benim hakkımda planlar kuruyordu. Eğer itiraz edersem delireceğini biliyordum. Elinden kurtulabilirdin ama onu bırakırsam sonu ya toprağın altı ya da tımarhane olacaktı.

Benim ağabeyim hastaydı. Benim ağabeyim şizofrendi.

Peki neden iş işten geçmişken bunları düşünüyordum?

Dün geceye kadar her şeyin arkasındayken Aras ile evleneceğim haberini aldıktan sonra çok pişman olmuştum.

Pişman olmam bir şeyi değiştiriyor muydu? Asla. Şan ailesi bize çok zarar vermişti. İntikamı hakediyorlardı ama ben bu intikamın içerisinde bulunmak istemiyordum.

Telefonumun ekranı kendi kendine yandığında bakışlarımı ekrana çevirdim. Saat yediydi ve Koray Şan işten istifamı kabul etmesi için onlara gelmemi söylemişti.

Kutlu ikizlerle birlikte bir işleri olduğunu söyleyip evden çıkmışlardı. Ne zaman gelirlerdi bilmiyordum ama bu akşam o yemeğe gidecektim. Her şeye rağmen hiçbir şey yokmuş gibi gidecektim.

Kutlu yine benden gizli işler yapıyordu ve öğrendiğimde çok geç kalacağımızı biliyordum. İşte bu yüzden kendimi çıkmazda hissediyordum.

Yataktan kalkıp dolabıma yönelirken gözyaşlarımı sildim. Dolabımdan siyah tulumumu çıkartıp yatağın üzerine atarak odamın içerisinde ki banyoya girdim.

Elimi yüzümü yıkayıp kızaran gözlerime soğuk su uygulayarak yeniden odama girdim. Üzerimdekileri çıkartıp tulumumu giyindim. Straplez tulumumun ince siyah askılarını düzeltip siyah stilettolarımı giyinerek saçlarımı düzleştirdim.

İlk defa saçlarımı bu kadar düz kullanıyordum ve aynadan kendime baktığımda aklıma Koray Şan'ın sözü gelmişti. Bu gerçekten ben miydim?

Hızlıca koyu bir makyaj yaparak gözlerimin rengini ortaya çıkarmış ve son olarak parfümümü sıkarak odamdan çıkmıştım.

Yanıma yalnızca telefonumu almıştım. Evden de aynı hızla çıkarak aşağı mahalleye doğru sallana sallana yürümeye başladım.