GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

22'❤️‍🩹

Gençliğimin daha başlarındayken bir sevdaya tutulmuştum. Aşk nedir bilmezken onu gördüğüm anda yüreğim usul usul anlatmaya başlamıştı. Gözlerini gördüğümde çırpınan kalbim, yakınında durduğumda aldığım o cennet kokusu ve gülümsediğinde aydınlanan dünyam ile aşkı öğrenmiştim.

Hiç bıkmadan ve pes etmeden çabalamıştım. Çünkü ben ilk defa aşık olmuştum. Gururum umrumda değildi, onunla olabilmek için ne gerekiyorsa yapmaya hazırdım.

Lakin aşkın diğer yüzü olduğundan bir haberdim. Aşk yalnızca güzel hislerden ibaret değildi. Aramıza giren engellerin yüreğime verdiği o sancı... Berbattı, tarifsizdi, nefes aldırmazdı. Ondan nefret etmek için çabalarken aslında hala onu istediğimden bir haberdim. Üzerine atılan iftiralar bir yana benden kurtulmak istediği için ondan uzaklaştığımda başkasına kalbini açtığını öğrendiğim an...

Tarifsiz bir acıydı. Onu başkasıyla gördüğüm anda onu seven tarafımı öldürmüştüm. En azından öyle sanıyordum. Belki ona sevdalı olan tarafımı öldürürsem onları her birlikte gördüğümde canım acımaz sanmıştım. Ama sadece kendimi kandırmıştım...

Kapım tıklandığında yanaklarımdan süzülen yaşlarımı hızlıca silip burnumu çekerek girmesi için seslendim.

Odam karanlıktı fakat içeri giren kişinin gölgesi büyük ve kalıplıydı. Çağan olduğunu anladığım anda kollarımı yeniden göğsümün altında birleştirip pencereye döndüm.

Pencereden gelen bahçenin ışıkları beni biraz da olsa aydınlatıyordu.

"Yarın sabah saat yedi gibi seni almaya gelirim."

"Bunun için mi geldin?" dedim hiç ona dönmeden.

"Evet haber vereyim istedim."

Cevap vermemiştim, bir an önce gitmesini istiyordum. Ama kalmasını da istiyordum, olanlardan sonra odada tek başıma kalmaktan korkuyordum.

"İyi geceler."

Cevap vermeyeceğimi anladığı anda arkasını dönüp iyi geceler dilediğinde bakışlarımı ona çevirdim. Seslenmek ve gitmemesini söylemek istiyordum. Ama bu ne kadar doğruydu?

"Eğer..."

Ben arkasından onu izlerken o sanki düşüncelerimi okumuş gibi kapının ağzında durup bana dönmeden konuşmuştu.

"Sende istersen yanında kalabilirim."

Duyduğum cümleyle birlikte kalp ritmim hızlanırken onu dinlemeye devam ettim.

"Yenge tek başına kalmaktan korktuğunu söyledi. Kendisi de hamile ve Koray ağabey seninle kalmadına müsaade etmez."

Tamamen acıdığı için yanımda kalmak istiyordu. Ama bu bazı şeyleri konuşmamız için bir fırsat olabilir miydi? Tartışmadan, sakince ve her şeyi dile getirerek...

Bana dönük olmadığı için seslenmek zorundaydım.

"Olur, teşekkür ederim."

Aldığı cevap ile birlikte aralık olan kapıyı kapatmış ve karanlık olan odanın ışığını açmıştı. Açmasıyla göz göze gelmemiz bir olmuştu.

Bakışlarını ilk ayıran o olmuştu. Hemen ardından ise ben ayırarak yatağıma oturmuş ve yere bakmıştım.

"Nerede uyuyacaksın? Yer yatağı yapalım."

"Gerek yok, uyumayacağım."

"Emin misin?"

"Evet." diyerek tekli koltuğa atmıştı kendini.