Chłopiec o szmaragdowych oczach/Drarry

Cz. II, I

~Każdy myśli, że wszystko zaczęło się na naszym szóstym roku. To nieprawda. To zaczęło się już wcześniej, przy naszym pierwszym spotkaniu. Już wtedy wiedziałem, że nasza znajomość nie będzie zwyczajna. I nie myliłem się.
...

- Wciąż mam wątpliwości, Remusie.

- Daj spokój, Minerwo. Wierzę, że pomożemy Harry'emu. Sama widzisz, co się z nim dzieje. Od początku poświęcił się pracy aurora, a gdy wreszcie namówiliśmy go do odejścia, jest jeszcze gorzej. On potrzebuje tej pracy.

- Wiem, ale nie o tym mówię. Dobrze będzie znów zobaczyć go w Hogwarcie. Nawet Severus zdaje się przychylny naszemu pomysłowi. Mam jednak wątpliwości, co do drugiej części naszego planu. Nie powinniśmy ukrywać tego przed Severusem.

Lupin prychnął, a następnie posłał kobiecie uspokajający uśmiech.

- Severus nigdy by na to nie pozwolił. Czasem mam wrażenie, że zapomina, iż ja też jestem przyjacielem Harry'ego i chcę dla niego jak najlepiej. Może to trochę szalone posunięcie, ale wiem, że on tego potrzebuje. Oni obaj tego potrzebują.

- Po tym co się stało...

- Po tym co się stało, każdy z nich potrzebuje przebaczenia. Gdy widzę smutne oczy Harry'ego, który śmieje się i wydaje się być zrelaksowany, ale tak naprawdę wciąż cierpi... Czasem szczęściu trzeba pomóc, Minerwo. - Położył jedną z dłoni na ramieniu dyrektorki, pragnąc ją uspokoić i przekonać do swojego pomysłu. Może nie powinien ingerować w życie Harry'ego, ale uważał, że jego przybrany chrześniak zasługuje na szczęście. A w ciągu tych ostatnich pięciu lat przekonał się, że na tym świecie żyje tylko jedna osoba, która jest w stanie mu to szczęście dać.

Lupin spojrzał na swój podpis złożony pod krótkim listem, a następnie przywołał swoją sowę. Czuł, że podjął właściwą decyzję.

Draco zerknął na list, który wciąż leżał na jego łóżku. Na podłodze stała walizka z całym jego dobytkiem, który potraktował zaklęciem zmniejszającym. Wciąż nie był pewien, czy dobrze robił. Gdy dostał list z Hogwartu z propozycją objęcia funkcji nauczyciela numerologii, nie zastanawiał się ani chwili. Nigdy nie podejmował decyzji pod wpływem impulsu, ale w tamtym momencie właśnie tak zrobił. Sięgnął po pergamin i pióro, a następnie nakreślił pospieszną informację, że się zgadza i pojawi się w Hogwarcie tuż przed końcem wakacji. Dopiero potem, gdy jego niewielka sówka zniknęła mu z pola widzenia, zrozumiał, co zrobił. Zadeklarował, że rzuci wszystko, co udało mu się osiągnąć w Paryżu i wróci do Londynu.

Długo zastanawiał się nad swoją decyzją. Przez te dwa tygodnie myślał o tym dzień w dzień, nie raz biorąc pergamin z chęcią wysłania swojej rezygnacji. Nie był jednak w stanie tego zrobić. Myśl, że może wrócić do Londynu...

Nigdy nie sądził, że to będzie możliwe. Myślał, ze już na zawsze będzie niemile widziany w swoim rodzinnym mieście i nie próbował tam wracać, nawet do mugolskiej części, a tu nagle taka propozycja... Starał się nie myśleć o reakcji rodziców uczniów. Nie chciał sobie wyobrażać tej sterty listów od oburzonych rodziców, którzy nie będą chcieli by ich dzieci uczył Śmierciożerca. Może i został uniewinniony, ale w oczach społeczeństwa zawsze będzie sługą Czarnego Pana. Poza tym, kwestia jego uniewinnienia była raczej dyskusyjna. Sam nie potrafił zrozumieć tego, co kierowało Harrym, gdy podjął tę decyzję.

Harry...

Minęło pięć lat, od kiedy widział go po raz ostatni. Na początku było ciężko. Koszmary nie pozwalały mu normalnie funkcjonować, ciemne cienie pod oczami nie opuszczały jego twarzy, a on sam nie rozstawał się z butelką Ognistej. Dopiero po upływie prawie dwóch miesięcy, gdy zaczęło mu brakować oszczędności, postanowił się ogarnąć. Zdał owutemy, zrobił specjalizację i zaczął pracować jako magomedyk we francuskim szpitalu dla czarodziei. Można by powiedzieć, że jego życie powoli wracało do normy. Tutaj, w stolicy Francji, jego przeszłość nie miała znaczenia. Mógł zacząć wszystko od nowa. Prawie wszystko.