Beyaz'ın Siyah'a Sevdası (Tamamlandı)

63. ~FİNAL~ SEVENLERİ KİMSE AYIRAMAZ Kİ

Zaman.

Her şeyin ilacı derler zaman için.

Küçükken geçmek bilmeyen, büyüdükçe önünü alamadığımız kavramdır zaman.

Öyle bir geçer zaman ki, insan yetişemediğini, her gün daha da geç kaldığını hisseder bazen.

Daha dün gibiydi Ömere aşık olduğumu anladığım o gün.

Daha dün gibiydi ona ilk kez abi demeden Ömer diye seslendiğim o gün.

Daha dün gibiydi beni sevdiğini bana itiraf ettiği, dizlerimin bağını çözen o imkansızın gerçek olmasıyla yüzleştiğim o gün.

İmkansızdı.

Ömer benim için fazlasıyla imkansız, bir o kadar da uzak bir ihtimaldi.

Şimdi imkansız-dı, demek uzak bir ihtimal-di demek, geçmiş zaman ekini kullanmak bile hala tuhaf hissettiriyor.

Geçmiş zaman.

Geçen günler, aylar ve yıllar, hem de birlikte geçirdiğimiz bunca zaman.

Ve zamanın göreceli bir kavram olduğunun kanıtı da mutlaka Ömer'le geçirdiğim zamanın Ömersiz geçirdiğim zamandan daha hızlı akıyor olması gerçeği.

Onunla başladığım her gün, her hafta, her ay, hatta her yıl öylesine çabuk geçiyordu ki bazen istemsizce zamanı durdurma hissi oluşuyordu bende.

Şu anda olduğu gibi.

Karşımda oturan sevdiğim adamın yaklaşık on dakikadır büyük bir ilgiyle kızımızı dinlediğini izlerken zamanı durdurmak istiyordum.

Güneş bugün ilk kardan adamını yapmıştı ve bunu öyle meşakkatli bir görevmiş gibi babasına anlatıyordu ki sanki Ömer onu izlememiş, har halini görmemiş gibi, oysa Ömer zaten tüm bu kardan adam yapma serüvenini özveriyle takip etmişti.

Sadece takip etmişti.

Evet, zor da olsa dayanmıştı.

Çünkü Güneş bu büyük görevi babasıyla değil de Serhat amcasıyla yapmaya karar vermiş ve bu ikili bu işi sanki Ömer'e nispet yaparmış gibi kahkahalarla ve şakalaşmalarla tamamlamıştı.

Şimdi de sanki hiç Ömeri oyun dışı bırakmamışcasına onun göğüsüne sokulmuş ona nazlı nazlı yaptığı kardan adamın ayrıntılarından bahsediyordu.

Bu kızın sana benzerliği korkutucu bir boyuta ulaştı artık.

İç sesime aldırmadan bakışlarımı zor da olsa sevdiğim adamın belirginleşen gamzelerinden çekip bir diğer sevdiğim adama çevirdim.

Kucağımda uyuyan, babasının kopyası minik adama.

Oğluma.

Oğlumuza.

Uykusu muhtemelen öylesine huzurluydu ki onun da dudakları hafifçe kıvrılmıştı ve dudaklarının hafif kıvrılmasının bile belirginleşmesi için yeten gamzeleri ortaya çıkmıştı.

2022yi 2023e bağlayan o geceyi yine Ömer'le bana evlenme teklifi ettiği, sevdamızın önemli duraklarından biri olan Uludağ'da geçirmiştik ve o gün Ömer'e bir hafta öncesinde öğrendiğim hamileliğimi söylemiştim.

Ondan bir hafta kadar uzun bir süre bu gerçeği saklamak her ne kadar çok zor olmuş olsa da buraya geleceğimizi bildiğimden Uludağ'ı bizim açımızdan daha da anlamlı kılmak istemiştim.

Şimdi de, tam bir yıl sonra, yine burdaydık, artık yılbaşını Uludağ'da geçirmek minik ailemiz için bir gelenek olmaya başlamıştı belki de.