Beyaz'ın Siyah'a Sevdası (Tamamlandı)

31. FELAKET

Hayatım boyunca her mutlu anımı temkinli yaşamışımdır.

Her mutlu olduğumda 'acaba arkasından ne gibi bir mutsuzluk yaşayacağım, hayat beni neyle sınayacak' diye düşünmüşümdür.

Mesela 18. Yaş günümde Ömer'in benim için aldığı fuları o görsün diye hemen ertesi gün takmak istesem de o dönem Ömer'in eve gelmemesi üzerine onunla ilk görüştüğüm düğünde takmış ve kaybetmiştim.

Daha geçenlerde o eve gelmediği dönemin nedenin de benim onu bir operasyon için şehir dışında sanmam değil de hastahanede yatıyor olması olduğunu öğrenmiştim.

Kısacası benim hayatımda yaşadığım her büyük mutluluk ardından bir felaket getirmişti.

Ta ki Ömer'le her güne mutlu uyanana kadar.

Bundan kısa bir süre öncesine kadar her ne kadar korkularımla ve kaygılı düşüncelerimle savaşmış olsam da, Ömer korkularımı yatıştırmak için kurduğu her cümlede gönlümdeki yangınlara kova kova su dökmüştü.

İnanmıştım.

Başaracağımıza, gerçekten çok mutlu olacağımıza.

Olmuştuk da.

Bu ana kadar onunla yaşadığım her an çok mutlu olmuştuk.

Fakat hayatım beni yine yanıltmamıştı.

"Yade!"

Abimin hiddetle ismimi bağırması olduğum yerde ayak parmak uçlarımdan saç tellerime kadar her zerremin korkuyla titremesine sebep olmuştu.

Ömer'le o kadar yakındık ki, kapı açıldığı an bakışlarımız oraya dönmüş olsa da tam anlamıyla birbirimizden uzaklaşmamıştık.

Abimin bakışlarında gördüğüm gözü dönmüş ifade gözlerimin dolmasına neden olurken tırnaklarımı Ömer'in gömleğinin üzerinden iki koluna geçirdim.

"Laaaaaann!"

Abim bir anda hışımla içeri atıldığında lavabonun duvarları sesiyle inlemişti.

Ömer refleksle beni arkasına almaya çalışsa da kollarını öyle sıkı tutmuştum ki, normal şartlar altında hiç zorlanmazdı belki ama birkaç saniye zorlanmıştı.

Onu öyle sıkı sıkı tutmama rağmen ellerimden kayıp gitmişti.

"Laaan şerefsiiz, lan haysiyetsiz!"

Ömer beni arkasına alır almaz abim yumruk yaptığı sağ elini Ömer'in suratına indirdi.

Öyle bir kala kalmıştım ki, kıpırdayamıyordum.

Fakat son kalan gücümle çok yüksek bir çığlık attım.

"Ben sana güvendim lan, aklımdan bile geçtiğinde dedim yok Ömer yapmaz"

Abim Ömer'e bir yumruk daha attı.

Ömer olduğu yerde arkaya doğru savrulsa da kendi durumunu es geçip bir eliyle beni sürekli arkasında tutmaya gayret ediyordu.

Ben mi?

Ben yerimden kıpırdayamıyordum ki.

"Kardeşim dedim, böyle bir ahlaksızlığı yapmaz dedim, beni bilir dedim"

Bir yumruk daha attı.

Ömer bu sefer lavabo duvarına doğru sendelediğinde abimle aramdan da çekilmiş oldu.

"Ömeeerrr" diye bir kez daha çığlık artım.

Abimin gözleri kendini asla savunmayan, ona vurmasına izin veren Ömer'den bana kaydığında sol gözümden bir damla daha aktı.