Beyaz'ın Siyah'a Sevdası (Tamamlandı)

28. YANGIN

"Bak bana, bak beyazlar içinde sana geldim ben."

Bu cümleyi ben kurmuştum.

Ben.

Yade Ak.

Bu o kadar imkansız bir durumdu ki aslında.

Ömer'in gözlerime bakan kömür karası gözlerindeki ifade de bunun ne kadar imkansız, gerçekliği çok zor bir durum olduğunu haykırır gibiydi.

Ne olmuştu bana birden?

Aslında tek isteğim bu gece Ömer'e iddiayı kazandığını hatırlatmak ve bunun karşılığında benden ne istediğini duymak, isteğini bir kez de ondan göz gözeyken öğrenmekti.

Evet içime o bahsi geçen beyaz iç çamaşırı takımını giyinmiştim çünkü Ömer'e güveniyordum, eğer gerçekten benden aklından geçeni isteseydi bunu onun için yapmaktan çekinmeyecektim.

Fakat böyle bir hamle yapmak aklımın ucundan dahi geçmemişti.

Sadece onun yatağında gözlerimi ilk açtığım an içimde beliren bir yangın vardı.

Bu öyle bir yangındı ki, Ömer o güzel cümleleri sarf ettikçe sanki harlanmış, içimi küle dönüştürmeye yemin etmişti.

Kasıklarıma giren sancı, göğüslerimin sızlaması, bunları bugüne kadar yaşamadığım kadar yoğun ve hiç hissetmediğim kadar dorukta hissediyordum.

Ağırca yutkundum ve titrek ellerimi bir kısmını açtığım dekoltemden çektim.

Avuçlarımı yatağa yasladım.

İçim yanıyordu.

Saç diplerimin terden sırılsıklam olduğunu hissediyordum.

N'oluyordu?

Ne yaşıyordum ben?

Olduğum yerde kıpırdandım ve gözlerimi saniyeler sonra Ömer'in gözlerinden kaçırmak için sımsıkı yumdum.

Odada benim sık sık alıp verdiğim kısa nefesler yankılanıyordu.

Sanki maraton koşmuş gibi hissediyordum kendimi, kalbim çok hızlı atıyordu, avuç içlerime kadar terliyordum.

Ve sanki mümkünmüş gibi kadınlığımda ve göğüsümde hissettiğim sancılar daha da artıyordu her geçen saniye.

Benim sık sık alıp verdiğim nefeslerime eş, Ömer'in derin solukları kulaklarıma dolduğunda içinde bulunduğumuz anı hala tam olarak idrak edememiş hissediyordum, konuşmak istiyordum ama ne diyeceğim hakkında da hiçbir fikrim yoktu.

"Yade"

Ömer neredeyse dakikalar sonra boğuk bir sesle mırıldandı.

Gözlerimi zor da olsa araladığımda karşımdaki adamın kömür gözlerini sımsıkı yumduğunu gördüm.

Dişlerini sıktığı için sert çehresi daha da sert bir hale bürünmüştü.

"Bunu-"

Ömer öyle zor konuşuyordu ki, onu ilk kez böyle görüyordum, öfkeliydi, ama neye anlayamıyordum.

"Bunu benim yüzümden mi-"

"Hayır" diye kestim sözünü.

Asıl öfkesinin kendine olduğunu bu cümleden sonra anlamak zor değildi, onun beni zorladığını, biraz önce yaşanan şeyin onun yüzünden olduğunu düşünüyordu, değildi, öyle değildi.

Evet Ömer bu konuda benden daha cesurdu her zaman, hatta genellikle bu konuyla ilgili iğnelemeler de yapıyordu, hatta bazı yakınlaşmalarımızda kendini zor tuttuğunu da görüyordum ben, fakat demin yaşanan hiçbir şey Ömer yüzünden değildi, tek neden içimde başlayan o yangındı.