သားရွှေဥ [Complete]

Chapter 31.1 (ခေါ်စရာမလိုပဲရောက်လာပြီ)

အပိုင်း ၃၁ အဆက်

ဒီနေ့က ချဲကော၊နှစ်လုံးကောထွက်သဖြင့်ကွက်သိပ်မအားပေ။ သူ့သားလေးအိမ်ကိုငိုပြီးပြန်လာတာကိုသူမသိလိုက်..
ညနေစောင်းအားလုံးရှင်းပြီးကာမှ...
" သားချစ်လေးကော...ကွက်သားလေးကဘာလို့
အောက်တောင်ဆင်းမလာတာလဲ.."

ခါတိုင်းကျောင်းကပြန်လာရင်လည်းတရေးအိပ်တတ်
သေးလို့ ကွက်ကသူ့သားလေးအိပ်နေတာဟုထင်ပြီး
အပေါ်တတ်လာ၍..
" သားချစ်လေး မိုးတောင်ချုပ်တော့မယ်လေ ထတော့...ထမင်းစားရမယ်လေ.."

သားချစ်လေးမှာကုတင်ပေါ်မှာခြင်ထောင်ချ၍ ခြင်ထောင်ထဲမှာငိုပြီးအိပ်နေတာဖြစ်သည်။
" သားချစ်လေး ဟင် မေ့သားလေးငိုထားတာလား"

ကွက်ကမထူလိုက်တော့မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေကို
တွေ့ပြီးမေးတော့သည်။
" ဘာဖြစ်လို့လဲလို့ မေကြီးကိုပြောစမ်းပါ..."

အဟင့်...ဟင့်...ခလေးကတော်တော်နဲ့မပြောနိုင်ပဲရှိုက်ငိုနေပြီးမှ...
" မေကြီး သားကျောင်းမသွားတော့ဘူး...
ဖေကြီးကသားကိုမချစ်တော့ဘူး၊ သားကိုမုန်းနေပြီ
သားကို ခလေးဆိုးတဲ့...အီး ဟီး..."

" ဘာ ဘာပြောတယ်...အဲ့လူကအဲ့လိုပြောတာလား"
" ဖေကြီးက ဆရာမလှလှနဲ့ယူတော့မှာလို့ လိပ်ပုမက
ပြောတယ်..သားအဲ့ဆရာမကို မုန်းလို့တွန်းလိုက်တာ"

သူ့သားကငိုပြီးပြောနေတော့ ဇတ်ရည်မလည်၍
ချစ်ထွေးကိုခေါ်ပြီးမေးရသည်။

" ကျွန်တော်လည်းသေချာမသိဘူး ကွက်ရီး..
သားချစ်ကဆရာမကို တွန်းလို့ ဆရာကဆူလိုက်တာထင်တယ်..."

ကွက်လည်း သားကလုပ်တာဆိုတော့အစကသည်းခံ
လိုက်ပေမယ့်၊ နွားရိုင်းသွင်းချိန်ရောက်တာနဲ့ခလေးကကိုယ်တွေနွေးလာလို့ ဒေါသထွက်လာရသည်။

ငါ့သားက အဲ့လိုလုပ်တာဆိုရင် ၊ အဲ့လိုဖြစ်အောင်လုပ်တဲ့လူတွေကအပြစ်ပဲ...

" မေပြုံး...ခလေးကိုခဏကြည့်ထားပါ..."
" ဟယ် ကွက် ဘယ် ဘယ်လဲ..."
" ခဏပဲ ..."

ကွက်ကဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းလာရင်း...
ငါ့သားကို စိတ်အနာပေးတာကို ငါထက်ညည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။