Merhabaaaaa yeni bölümle karşınızdayım. Umarım bölümü beğenirsiniz canlarım.
OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYINNNNNN. YILDIZLARI YAKINDA YOLUMUZ AYDINLANSIN.
SİZİ SEVİYORUMMMM
...
"Sakın abi sakın. Kalbini kırmak istemiyorum."
Doruk abim sözleriyle Buğra abimi durdurduğunda hiç beklemeden odadan çıktık. Asansöre doğru yönelirken yanaklarımın ıslanmasına engel olamıyordum. Asansörün önüne geldiğimizde diğer insanlar bize onaylamaz bakışlar atıyorlardı.
Utandığım için kafamı Doruk abimin boynuna gömdüm. Asansörün açılış sesini duyduğumuzda abim beklemeden içeri girdi. Kimseye bakmasamda asansörün içindeki en az on kişinin fısıldaşmalarını duyuyordum.
"Şunlara bak. Doruk beyin yanında ilk defa bir kız görüyorum."
Bir kadının sesini duyduğumda daha da utandım. Yanaklarım şimdiden pamuk şekere dönmüştü.
"Keşke yanında görseydik."
Diyerek karşısındaki kadın ona cevap verdiğinde birlikte gülüştüler. Doruk abimin onları duymuş olduğundan emin değildim. Şu an sinirden bir şey duyabilir miydi onu da bilmiyordum. Boynuna sardığım tek kolumu biraz daha sıkılaştırdım ve beni duyabilsin diye başımı boynundan azıcık kaldırdım.
"A-abi"
Sesli bir şekilde iç çekti.
"Söyle bebeğim."
İkimizde fısıldayarak konuşsakta tüm bakışlar bizim üzerimizdeydi.
"Abi beni yere indirir misin?"
Odada Poyraz'a ne kadar bağırdıysam konuşurken bile boğazım acıyodu.
"Neden?"
Yüzünü göremesemde kaşlarını çattığına emindim.
"Herkes bize bakıp konuşuyor çünkü."
Hala ağladığım için ağzımdan sesli bir hıçkırık kaçtı. Bize döneceklerini bildiğimden hızla yüzümü tekrar abimin boynuna gömdüm. Göğsü titrediğinde güldüğünü fark ettim.
"Herkes önüne dönsün. Bir kişinin bile yanlışlıkla dahi gözü bize kayarsa... Ne olacağını artık siz tahmin edin."
Abimin sözlerinin ardından anında tüm sesler kesildi. Başımı kaldırıp bakmasam bile herkesin önüne döndüğüne adım kadar emindim. Sonunda asansör durmuştu. Abim hiç beklemeden hastanenin çıkış kapısına yöneldi ve benle beraber dışarıya çıktı. Ama bir sorun vardı. Abim hiç hareket etmeden duruyordu. Ne olduğuna bakmak için kafamı kaldırdım ama kaldırmaz olmayı dilerdim.
Karşımızda en az otuz kişilik gazeteci grupları hastanenin korumaları tarafından engelleniyordu. Birçok soru sorup fotoğraflarımızı çekiyorlardı. Yüzümün görünmemesi için kafamı tekrardan abimin boynuna gömdüm. Nereden çıkmışlardı bunlar?
"Doruk bey kucağınızdaki gizemli güzelin kim olduğunu bize açıklar mısınız?"
"Doruk bey yoksa sonunda aşk hayatına mı atıldınız?
"Doruk bey hastaneye diğer Akal erkekleriyle gelmiştiniz. Onlar şu an nerede? "
"Doruk bey bir açıklama yapar mısınız? "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sakladığın Bir Şeyler Var
Randomkitabım gerçek ailesi sandığı insanlar tarafından yıllarca şiddet gören bir kızın asıl gerçek ailesiyle tanışması ve onlarla yaşamaya başladıktan sonra iyiyce birbirine giren olayları konu alır umarım kitabı seversiniz.
