Sakladığın Bir Şeyler Var

Poyraz Bölüm 11

Diğer bölümüm sınırı geçmeden yeni bölüm atıyorum. Ne yapayım dayanamadımmmm

Ama bu bölüme 40 oy gelmeden yeni bölüm atmayacağım bu sefer. 

Lütfen destek olup oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Kocaman öptümmmmm

Yıldızları yaktıysanız yeni bölüme geçelimmmmmmm🌸🌸🌸

Okumaya başladığınız saati buraya yazabilirsiniz bakalım kaç tane gece kuşumuz var. 

Odanın kapısında abimleri görmediğim an istemsiz kasılmıştım. 

"Kusuruma bakmayın ben Buğra'ya bakmıştım. Odasında yok mu?"

Adamın sonunda konuşmasıyla derin bir nefes aldım. Gülümseyerek konuştuğu için kabalık olmasın diye bende gülümsedim. 

"Hayır burada değil ama birazdan gelir. İsterseniz arayıp haber verebilirim." 

Adam benim konuşmam üzerine kapıyı kapatıp geldi ve tam karşımda oturdu. Sanki zaten bunu duymayı bekliyor gibiydi. 

"Gerek yok. Eğer sen rahatsız olmayacaksan burada beklemeyi tercih ederim Ada." 

Adımı söylemesiyle kaşlarım çatıldı. Adımı nereden biliyordu? 

"Yok rahatsız olmam ama adımı nereden biliyorsunuz?" 

Adam gülümsedi. Neden bana çok sevecen bakıyordu anlamış değildim. Her ne kadar adamı tanımasamda gözlerindeki merhameti görebiliyordum. Sanki zaten burada benim tek olduğumu biliyor da o yüzden buraya gelmiş gibiydi. 

"Dedim ya Buğra'nın yakın arkadaşıyım diye. Tabi her dakika seni anlattıkları için görünce hemen tanıdım. " 

Adam cümlesini bitirdiğinde kaşlarım daha da çatıldı. 

"Hayır böyle bir şey söylemediğinizden eminim."

Adam gergince gülümsedi. Bir şeyler dönüyordu ama neyse. 

"Söylemeyi unuttum demek ki. Neyse bu arada ben Psikiyatrist Poyraz Öztürk. Tanıştığımıza çok memnun oldum." 

Şimdi bir şeyler yerine oturuyordu. Büyük ihtimalle onu buraya abimler göndermişti. 

"Bende tanıştığımıza memnun oldum Poyraz bey. Ama merak ettiğim bir şey var. Abimle mi konuşmaya geldiniz yoksa abim yüzünden benle mi konuşmaya geldiniz?" 

Benim sorumla kaşları şaşkınlıkla havaya kalktı.

"Düşündüğümden daha da zekiymişsin Alen." 

"Zeki miyim bilmem ama aptal olmadığım aşikar." 

Cümlemi bitirdiğimde kahkaha attı. Bende gülümsedim. Garip bir şekilde ona kanım ısınmıştı. Biraz sonra aklına gelen şeyle gülüşü yavaşça soldu. Bana sanki ne düşündüğümü anlamak istermiş gibi daha da derin baktı. 

" O zaman benim neden burada olduğumu da biliyorsundur değil mi Alen?" 

İşte şimdi başlıyorduk demek. Gergin bir şekilde arkama yaslandım. 

"Dedim ya abimler seni buraya gönderdi." 

"Alen sorduğum şey abilerinin beni neden buraya gönderdiği." 

Onunla göz teması kurmamak için bakışlarımı ellerime indirdim ve tırnaklarımı avuç içime bastırdım. Bu beni gereksiz yere rahatlatıyordu.