Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yeter! Çok yoruldum!" "Biraz daha dayan" Otoriter sesi dayanmak zorunda olduğunu hatırlatıyordu veraya. Veranın çığlıkları bütün odayı doldururken yaşlı kurt acıdığını belli etmemeye çalışıyordu. "Lütfen yeter!" "Sakın! Sakın yalvarma!" "Karşında babanın katili var sarhan!" "Annenin çığlıkları var abinin kanı var yalvarma!" Yaşlı kurt her konuştuğunda vera içi parçalanırcasına çığlık atıyordu. Sonunda pes ederek oturduğu sandalyedeki düğmeye bastı. Küçük küçük yuvarlakları olan sandalye veranın her bir hücresine elektrik veriyordu. Yaşlı kurt veranın yanına giderek bir kolunu omzuna atıp kaldırdı. Acıdan bitmiş veranın ise kısık inlemeleri kalmıştı. Yaşlı kurt onu buz dolu küvete attığında vera tekrar çığlık atmaya başladı. "Beni öldürmeye mi çalışıyorsun!" Diyerek çırpınıyordu. Yaşlı kurt ise suyun içinde kalması için elinden geleni yapıyordu. "Sana yakışır bir ölüm olmazdı bu buz dolu su" artık enerjisi hiç kalmayan vera çırpınmayı bırakmıştı. Yüzünde ve dudaklarında renk kalmamıştı. Gözleri ağlamaktan şişmiş kıpkırmızı olmuştu. En sonunda veranın bilinci tamamen gittiğinde yaşlı kurt onu çıkardı küvetten. Bazen onun bir insan olduğunu unutuyordu. İlerideki acımasızlıklara karşı böyle olması daha iyiydi. Yaşlı kurt verayı kucaklayıp odasına taşıdı. Kat kat yorganla üstünü örttükten sonra odadan çıktı. Aşağı indiğinde gördüğü kişiyi beklemiyordu. "Kaç kere diyeceğim seni görmek istemiyor diye evlat!" "O nasıl" veradan daha da bitik durumda olan birini gördükçe veraya daha da acımasız oluyordu yaşlı kurt. "Uyuyor yukarda kendine gelmeden git gör yoksa karışmam" "Naptın ona yine!" "Daha hiçbir şey yapmadım evlat" Yaşlı kurtun karşısında enkazdan başka hiçbir şey yoktu. Araf karaca vera sarhanla birlikte yok olmuştu sanki. Sanki uzakta da olsa hissediyor gün geçtikçe eriyordu. Karaca hızlı adımlarla veranın odasına çıktı. Veranın yüzünü görünce omuzları yıkıldı adeta, gözleri dolu dolu yaklaştı. Tüy kadar hafifçe dokundu dudaklarına buz gibiydi. Ölü gibiydi. Bembeyazdı. "Benim kar tanem.." diye fısıldadı acı dolu bir sesle. "Özür dilerim" Saçlarını okşadı biraz ısıtmaya çalıştı onu fakat başaramadı. Vera arada kısık kısık inliyordu. Her inlediğinde kalbine bir ok saplanıyordu arafın. Yavaş yavaş gözlerini açınca araf hızlıca geri çekildi. "Senin ne işin var burda" diye mırıldandı. "Git.. istemiyorum seni git" Ve tekrar sessizlik.. Kar tanesinin sözünü dinledi o gün araf. Her zaman olduğu gibi her geldiğinde olduğu gibi kalbini bırakıp gitti. Saatler günler geçti gün geçtikçe veranın kalbi daha da taşlaşıyordu. Acı çeke çeke büyüyordu.
