Eksik Parça [TAMAMLANDI]

2 - Test

"Kesin olmayan bir şey için nasıl kardeşimi korkutabilirsiniz?" diye tehditkâr sesim ile Kadın Polise baktım.

"Sizin iş ahlakınız bu şekilde mi işliyor? Önce suçlu gibi kardeşimin kreşine gelip beş yaşındaki çocuğa beni sordunuz. Şimdi de kanıtlanmamış bir şey için kardeşimi mi anlatıyorsunuz?" Polis memuruna baktığımda gergin bir şekilde bana bakıyordu.

"Kusura bakmayın Azra Hanım. Emrimdekilere yeterli disiplini vermemek benim hatam." dediğinde iç çekerek arkamdaki benim için gelen insanlara baktım. Gözüm orta yaşlı adama kaydı.

"DNA testi ne zaman yapılacak?" bilerek ona sormuştum. Ortamdaki en sözü geçen kişi o görünüyordu. "Eğer müsaitseniz şimdi hastaneye gidip yapabiliriz." Başımı sallayıp aşağı indiğimizde Umut biraz olsun sakinleşmişti ama hâlâ ağlıyordu. Arabaya bindirip gitmeden biraz karakol bahçesinde onu sakinleştirmek istediğimde bekleyeceklerini söylediler. "Ablam ben seni bırakmayacağım. " diyerek bankta oturttuğum mavi gözleriyle ağlayan Umut'a baktım.

Minik ellerini yumruk yaparak gözlerini siliyordu. "Ne olursa olsun bırakmayacağım seni. Söz veriyorum." bir süre sakinleştiğinde karakoldan beri bizimle olan kişilerden Orta yaşlı kadın, cebinden çıkardığı çikolatayı Umut'a uzattı ve başını okşadı. "Senin ne güzel gözlerin var öyle. Benimde bir oğlum var biliyor musun?" dediğinde Umut bana baktı. Başımı salladığımda elinden çikolatayı aldı.

"Senin de mi oğlun vay?" dediğinde başını salladı kadın. "Oğlunun annesi misin?" dediğinde tekrar başını salladığında yutkundum.

"Benimde annem vay!" dedi sevinçle Umut. "Öyle mi? Seviyor musun anneni?" dedi kadın. Gözlerim kadının arkasında olan iki adama kaydı. Genç olan biraz uzakta sigara içerken diğeri kadının hemen arkasındaydı. "Annemi seviyoyum!" Umut'un bu söylediğiyle gözlerim dolmuştu.

"Onu bir keye göydüm çok güzeldi." dediğinde kadın ve arkasındaki adam şaşırmış ve sessizleşmişlerdi.

Ayağa kalkarak iç çektim. "Artık gidelim hastaneye." Dediğimde kadın başını salladı. Bindiğimiz Mercedeste; ben, Umut ve kadın arkada otururken iki adam ön koltuğa oturmuştu. Umut kucağımda uyuyakalmıştı.

"Kardeşin sana çok bağlı görünüyor. Benim oğullarım sürekli didişirler ömrümü tükettikler." diye isyankar şekilde konuştu yanımdaki kadın. Gülümseyerek kucağımdaki umudumun safını okşamaya devam ettim. "Erkek çocukları öyledir. Abim de sevgisini belli etmezdi. Sürekli kızar, bağırırdı. Günün sonunda alırdı çikolatayı gönlümü alırdı." dedim dolu gözlerimle.

"Artık yapmıyor mu?" dedi kadın. Başımı salladım. "Öldü. " dedim soğuk sesimle. "Başın sağolsun kızım."

Bana sıkıca sarılan Umut'a baktım. Onun benden başka kimsesi yoktu. Onu asla bırakmazdım. "Eğer test olumlu çıkarsa ne yapmayı düşünüyorsunuz?" dedim kadına bakmadan.

"İznin olursa bizim eve gelmeni istiyoruz." dedi öndeki orta yaşlı adam. Gözümü kadın ve adam arasında gezdirdim. "Test sonuçlandığında konuşalım kızım." dedi kadın. Bir şey demek yerine pencereden dışarı bakmaya başladım.

"Geldik." dedi kadın kapıyı açarak. Kucağımdaki umudumu bırakmadan arabadan indiğimizde kadın Umut'a baktı. "Kızım kardeşin arabada kalabilir. Oğlum Ekin burada bekler." Şoför koltuğundan inen adamı göstererek.

Demek oğluydu

Gözümü, adamda kısa süre tutup geri kadına çevirdim. "Yok gerek yok Esma Hanım. Benim yokluğumu fark ederse hastaneyi inletir." Arabada öğrendiğim, yanımda olan kadının ismi Esma, orta yaşlı adamın ismi ise Aykut'tu dediğimde başını salladı. Hastanenin ismine baktım.