Eksik Parça [TAMAMLANDI]

22 - Vazgeç Gönül

"Azra." Hissettiğim dürtülme ile gözümü açarken bana bakan Yaren'e baktım. Yüzünde gülücükler açarken yüzümü ekşiterek yatakta diğer tarafa döndüm ve yorganı kafama örttüğümde hızlıca yorganı üzerimden atmıştı.

"Sabahın köründe ne bu mutluluk ?" diye ona çıkışırken gülme sesi geldi. "Hayır yani bütün gece mesai yaptın ayakta nasıl duruyorsun onu merak ediyorum." dediğimde kafamın altındaki yastığı alarak kafama fırlattı. "Sus kız yengemle doğru konuş!" Gözümü açarak ona baktım.

"Senin o kırmızı saçlarını yolarım kızım" Dediğimde kahkaha attı. "Hadi görümcem benim kalk kalk!" Yatakta oturma pozisyonuna geldiğimde sertçe ona bakarken güldü. 

"Hadi Azra." diyerek beni sandalyeye iyi oturttu ve odadaki banyoya girdik.  Rutin işlerimi halledip sıcak bir duşa girdikten sonra geri çıkıp elbise giydim.

Normalde bu kadar elbise giyen biri değildim ancak buraya gelmeden önce annem özel olarak rica etmiş "güzel kızımın en güzel haliyle akrabalarına göstermek istiyorum." diyerek benden rica etmişti.

Bugün giydiğim elbise, yumuşak dokulu ve hafif kumaşıyla oldukça rahat. Hafif pastel tonlarında bir renge sahip, uzun kollu ve ayak bileklerimin biraz üzerinde biten bir elbise seçtim. Hem şık hem de gündelik tarzda olan bu elbiseyle hem rahatım hem de kendimi tatlı hissediyorum. Mavinin sakinliğiyle bütünleşen bu elbise, günün getirdiği rahatlığı ve zarafeti bir araya getiriyordu.

Yaren saçlarımı güzelce taradıktan sonra beni dışarı çıkarmıştı. Merdivenlere kadar geldiğimizde birbirimize baktık. "Ben birini çağırayım." Başımı salladığımda tam Yaren gidecekken kulağıma ayak sesi gelmesiyle Yaren duraksadı. Gelen kişiye baktığımda Uraz olduğunu görmüştüm.

Kararsız duran Yaren bana bakarken konuştum, "Abimleri çağır." Tam gidecekken elleri cebinde Uraz yanımıza geldi. "Taşıyabilirim." Kafamı iki yana salladım.

"Abimleri istiyorum." Uraz bana doğrudan baktı. "Senin için bir yabancıyım biliyorum ama amcamlarla çok yakınızdır. Ev yandıktan sonra da birkaç hafta burada kalacaksınız belli. O zamana kadar birbirimize alışmamız lazım." dediklerinde haklıydı. Kollarına ardindan ona baktım. "Ağırımdır." Sırıttığında gamzesi kendini göstermişti. "Sorun değil."

Yanıma geler kucağına aldığında kollarımı boynuna sardım. Aşağı indiğimizde arkamızda tekerlekli sandalyeyi katlı şekilde getirirken Uraz beklemeden yemek salonuna doğru yürüdü. Salona geldiğimizde herkes oturmuş bizi bekliyordu. Uraz'ın babası Hakan amcam ve babam birbirine bakarak gülümserken Yaren hızla yanımıza geldi ve sandyeyi açmaya çalışsa da açılmamıştı. "Sorun ne?" diyerek Yakup abim masadan kalkıp sandalyeyi açmaya çalıştı. "Demiri kırılmış." dedi Yaren. Uraz yemek masasının sandalyesine yaklaşarak beni yavaşça oturturken sandalyeme bakıyordum. "Kullanılmaz mı uşagum?" dedi dedem Yakup'a bakarken.

"Maalesef dede. Bunu hastaneden almıştım zaten her gün kullanılmaya uygun değiller. Yurt dışından akülü tekerlekli sandalye siparişi vermiştim o gelene kadar bu sandalye dayanağını düşünüyordum." diye konuşurken Yakup abime baktım.

"O ne zaman gelecek?" dedim bitkin sesimle. Şu an tek başıma olsam oturur ağlardım o derece sinirim bozulmuştu. Sandalye ile yeterince yük olmuyormuş gibi şimdi sandalyesiz bebek gibi her yere taşınarak mı gideceğim?

"Haftaya kadar gelecek güzelim o zamana kadar..." Bir şeyler konuşurken kendimden tiksinmeye başlamıştım. Başımı eğerek ellerimi yumruk yaptım. Gözlerimin dolduğunu hissetmiştim.

İğrenç bir insansın! İnsanlara yük olmaktan başka bir işe yaramıyorsun.

Anlımda hissettiğim yumuşak dokuyla kafamı kaldırdım. Yakup abim anlıma buse kondurarak doğruldu. "Sen bize hiçbir zaman yük olmadın. En yakın zamanda tekrar yürüyüp koşmaya başlayacaksın. O zamana kadar hiçbir şekilde kendini yük olarak görme. Babam, annem, abilerim, kardeşlerim, amcalarım, kuzenlerim, yengemler, dedem, ninem hiçbiri seni yük olarak görmüyor. Lütfen sadece bize güven." Kafamı kaldırarak etrafa baktım. Herkes kararlı şekilde bana bakıyordu. Buruk tebessüm ile başımı salladığımda Yakup sandalyeyi kaldırıp masaya doğru çevirdi.