Eksik Parça [TAMAMLANDI]

37 - Sürpriz Teklif

Lütfen doya doya yorumları yapın. Sizinle sohbet etmeyi seviyorum. Oyları da unutmayalım.

Keyifli okumalar!

-

Saçlarımın okşandığını hissederken gözlerimi araladım. Karanlık olduğundan kafa ucumda kim olduğunu seçemiyordum.

"Kimsin?" dediğimde konuşan kişiyle derin bir nefes aldım.

"Benim abicim bir şey yok." Yakup abimdi.

"Ne istiyorsun?" Uyku sersemi mırıldanırken, "bugün için özür dilerim. Hastanede yıllardır baktığım bir hastanın ölüm haberini aldım ve biraz moralim bozuktu. Yemin ederim sinirim sana değildi güzelim." Hıçkırık sesi duyduğumda yatakta doğruldum.

''Ağlıyor musun sen?'' Sessiz kalırken yanıma oturup sarıldı. ''Özür dilerim. Ben senin acı çektiğini düşündükçe deliriyorum Azra.'' Titreyen sesiyle konuşurken bir süre sarıldık öylece. Omzumda hıçkırarak ağlıyordu. Ağlayan insanlardan daha kötü bir şey varsa o da erkeklerin ağlamasıydı. Toplumun onlara yaptığı baskıyla ağlamasını bastıran erkekler...

Benim güçlü abim...

Doğrulup göz yaşlarını sildim. ''Ben iyiyim abi. Gerçekten.'' Yakup'un ortası yoktu. Bir gülüp bir sinirleniyordu ama bu sıralar gerçekten çok dertliydi. O bir doktordu. Bu evde ne kadar acı çektiğimi bilenlerden biri ta kendisiydi. Benim her durumumu gördüğünde gözlerindeki acıya bizzat şahit oluyordum. 

''Bencilim. Senin duygularını unuttuğum için...'' Titreyen sesiyle konuşurken saçlarını okşamaya devam ettim.

"Yanında yatabilir miyim?" Kibarca konuşurken hiçbir şey demedim. Hafif yana kayarak ona yer açtığımda yanıma uzandı ve kollarını bana doladı.

Başımın üzerinden öperken o şekilde uyuyakalmıştık.

-

"Sizi çakallar! " Kafama yediğim yastıkla acı ile inlerken gözlerimi araladım.

"Rahat bırak oğlum bizi." Yakup abim sinir ve uykulu sesiyle konuşurken Serhat abim "sus lan sen! Dün bağırıyordun gece ne oldu da girdin kardeşimin yasağına."

"Kesin büyü yapmıştır!" Diye konuştu Mert abim. Gözlerimi ovuşturarak ellerimden destek alarak oturma pozisyonuna geçtim.

Yakup abim de benim gibi oturuyordu. Kolunun altına alarak beni kendine çekti. Sıcak sarılmasına tebessüm ederken gözlerimi odadakilere çevirdim.

Bütün abi tayfası, Atakan ve Utku vardı. "Bacağın iyi mi güzelim?" Yakup abim soru sorup saçlarımı okşarken başımı salladım.

"Dünden daha iyi." dedim.

Gözüm Caner abime kaydı. Yüzündeki yaralar iyileşmeye başlamıştı yavaştan. Kapının çalınmasıyla Metehan abim benden önce 'gel' demişti.

İçeriye Umut geldiğinde tebessüm ettim. "Gel ablam." Hızla yanıma gelip bana sarıldı. "Ne oldu Umut?" Bu sessiz halleri pek onluk değildi. Dün ona fark etmeden bağırmıştım. Kafasından öperek kollarımı ona dolarken o da belimdeki ellerini sıklaştırmıştı.

"Bir şey yok." Dedi ama tabi inanmadım. Bacaklarımın üzerine oturttuğumda kafasını göğsüme yasladı.

"Söyle ne oldu." Diye ısrar ettim. Gözleri dolduğunda herkes sessizleşmişti. "Rüyamda teyzemi gördüm." Başta bu teyzemi sansam da yıllarca bana işkenceyi yaşatan o teyzem olduğunu anlamıştım.

"O kadın çok uzakta Umut. " Diye saçlarını okşadım.

Umut bir süre kollarımda uyuyakalırken Mert sessizce, "aileye topluca psikolojik destek şart." Dediğinde herkes hak vermişti.