Eksik Parça [TAMAMLANDI]

27 - Uyanış

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

-

Caner'in gözünden

İki yıl önce sevgilim arabamı kullanmak istemişti. Reddedemedim onu. Arabaya bindiğinde fren ve gazın yerini karıştırmış sertçe kaygan yolda savrulmuştuk. Ben hafif sıyrıklarla atlatsam da kendisi son nefesini kollarımda verdi.

Annemden sonra değer verdiğim tek kadın gitmişti, kollarımın arasında. Akşam üstüydü ve yoldan geçen araçlar olmasa beni orada kimse toparlayamazdı.

Pelin...

O gün hastanede Pelin'in abisi, çocukluk arkadaşım olan Berke bana demedigini bırakmamıştı. Yargilamadım onu. Araba kullanmasını bilmeyen birine araba vermenin bedeli büyük olmuştu. O günden beri asla araba kullanamadım. Motor sürüp her şeyi unutarak hız yapmak daha katılabilirdi.

"GÖZLERİMİN ÖNÜNDE BİRİNİ DAHA KAYBEDEMEM!" Dediğim son kelime buydu sanırım...

Pelin yanına geliyorum sanırım.

"GELME! LÜTFEN CANER DAHA ZAMANIN VAR." duyduğum acıyla hatırladığım sesi tekrar duymuştum...

"Ailen seni bekliyor. Kardeşlerin, abilerin, annen, baban... Lütfen Caner."

"Yaşa abi. Lütfen. Sana yalvarıyorum yaşa."

Azra'nın sesi...

Yaşamamı istiyor!

"Özür dilerim Pelin. Azra'ya bu kadar sene sonra tanıştıktan sonra tekrar bırakamam."

Son gördüğüm şey ise gülümseyerek bana bakan Pelin'di...

"UYANIYOR!" gözüm aralanırken ilk gördüğüm şey annemin yüzü olmuştu.

"Oğlum..." Elini yanağımda hissederken gözlerim sulandı.

"Anne?" Odanın kapısı hızla açılırken içeriye Yakup, Mert, Azra ve Murat girdi.

"Çüş kim öldü böyle giriyorsunuz?" dediğimde gülmeye başladılar. Dolu gözlerle bana bakan Azra'yı gördüğümde doğrulmaya çalıştım ama sırtımda hissettiğim derin acı ile geri yatmaya döndüm. Yakup abim gelerek yatağımı hafif kaldırdı.

"Oğlum ani hareket etme sakın." Diyerek Yakup beni azarlarken ben Azra'dan gözümü ayırmıyordum. Yakup bana sarıldığında bir an şoka girdim.

"Aptal. Neden böyle bir şey yaptın?" dedi çatalaşan sesi ile. İçimde hissettiğim sıcaklıkla tebessüm ederken kollarımı ona sardım. "Aptal sulu göz." desem bile bir süre sarıldık. Doğrularak hızla göz yaşlarını sildi.

"Abinle doğru konuş eşek. Dua et yaralısın." Kuru tehditinden sonra annem boynuma atlamıştı. Annemin sıcaklığını hissetmek içimdeki küçük çocuğu harekete geçirmişti.

Hiçbir şey yapmasa bile babamın şefkatli bakışlarını hissetmiştim. Onu zaten affettim zamanı gelince söyleyecektim. Aramızdaki bu mesafeler kapansın istiyorum. Annemden hemen sonra sıkıca Utku sarıldı.

"Yiğidim, çok mu meraklandın?" Utku'nun titreyen bedenini fark ettiğimde bir süre kollarımı ayırmadım ondan. Saçlarını okşayarak baüzerinden öptüm.

"Ona bugün haber verdik." dedi Metehan abim. Başından beri koltukta babamla oturuyordu.

"Ne kadardır yatıyorum?"

"10 gün oğlum." dedi babam. Babamın bu sözüyle ona baktım. Gerçekten o mu bana demişti oğlum?

Hafif tebessümle başımı sallarken gözümü yara bere olan kollarıma çevirdim.