Eksik Parça [TAMAMLANDI]

16 - Yangın

Azra'nın gözünden

Duman kokusunu hissettiğimde hızlı yataktan fırlayarak etrafıma baktım. Odamın her tarafı dumanla kapalıyken aklıma o gün gelmişti.

Yine olmaz yine bütün ailemi kaybedemem. Hızla yataktan kalkmaya çalışsam da bacaklarım tutmadığından öylece kalmıştım.

"ABİ" diye bağırdı çatalaşan sesim.

Olamaz, olamaz, olamaz. Yine mi kaybedecektim bütün ailemi? Yine mi ellerimin arasından gidecekti.

Gözümden yaşlar akarken sürünerek tekerlekli sandalyemin yanına gitsem de sandalyeye oturmamıştım. O an odamın kapısı açıldığında gelen kişiye baktım.

Ekin telaşla yatağıma baktı. "Abi." dediğimde hızla gözünü bana çevirdi. Koşarak yanıma geldiğinde bir kolunu bacaklarımın altına geçirirken diğer koluyla sırtıma destek verdi ve kaldırdı. 

"Umut..." Cümleme başlamadan lafımı kesti.

"Herkes dışarıda bebeğim, güvende Umut." dediğinde gözümden düşen yaşa engel olamadım.

Odadan hızla çıktığında merdivenlere koştu. Her yer alevler içerisindeydi. O gün gibi...

Kollarımı Ekin'in boynuna doladım. Hızlıcana aşağı indirirken önümüze merdivenlerin tahtalarından biri düştüğünde ağzımdan bir çığlık kopmuştu.

"Sorun yok." dedi Ekin'in kalın sesi. Yanan tahtanın etrafından dolanırken ciğerlerime dolan dumanı hissedebiliyordum. Alevler, özellikle her katın ortak banyolarından çıkıyordu. Bilerek olduğunu bağırıyor gibi...

En alt kata indiğimizde koşarak dışarı çıktığımızda dışarıdaki itfaiyeler ve iki ambulans arabası vardı. Pijamalarıyla göz yaşlarıyla bekleyen ev halkı bizi gördüğü gibi rahatlamışlardı. Evin bahçesinden koşarak çıkmasının ardından evdeki patlama sesiyle ağzımdan küçük bir çığlık kopmuştu.

Ekin hızla beni açık ambulanslardan birine katarken gözüm diğer ambulanstaydı. "Kim var orada? Yakup abim nerede?" dedim telaşla onlara bakarak. Metehan abim başımı okşayarak anlımdan öptü. "Yakup iyi. Yaren banyonun yanında olduğundan dumandan etkilendi onun yanında. Şimdilik dinlen abicim." Gözümden yaş akarken gözlerim ailedeki diğer kişilere kaydı.

Hepsi olayın şokundaydı. Annem ağlayarak bana sarıldı. Ondan farklı değildim. O anılar zihnimde tekrarlanırken ağlayarak Ekin'in kolundan tuttuğumda yanıma yaklaşarak anlımdan öptü.

Bütün vücudum titriyordu. "Bırakma abi." dediğimde Metehan'la birbirlerine baktılar. Metehan başını salladığında benimle ambulansa Ekin bindi.
Ambulansta genel kontrol yapmışlardı ve koluma serum takmışlardı.

Hastaneye varana kadar kendi sağlık durumum o kadar kötü olmadığını gören Ekin'in kolunu asla bırakmamıştım. Onunda bir eli beni korurken yandığından paramedik onun elini avuç içinden bileğine kadar sarmıştı. Hastaneye vardığımızda ailecek genel kontrolden geçmiştik.

Dumandan en çok ben ve Yaren etkilenmişti. Ben o kadar kötü olmasam da Yaren solunum cihazına bağlanmış birkaç güç hastanede kalacaktı.

Fiziksel sağlığım sorun olmasa da psikolojim yerlerdeydi. Ekin'in kolunu asla bırakmıyordum. Tekerlekli sandalyem yangında kül olduğundan Ekin kucağında taşıyordu. Yakup, Yaren ile kalacağını söylerken biz arabalara binmiştik.

Annem kendi aracında Utku ve Umut'laydı. Metehan abim, Atakanı almıştı. İkizlerin arabası ortak
Olsa da Mert halsiz olduğundan Murat arabayı kullanıyordu. Serhat kendi aracında tek başınaydı. Ben, Ekin abimin arabasındaydım. Babam tek başında kendi aracinda sürüyordu. Son olarak Caner motoruyla geliyordu. Hep beraber babamın yedek evine gidiyorduk.