Eksik Parça [TAMAMLANDI]

8 - Geçmemiş Yaralar

Oy ve yorumları unutmayalım <3


-

"O gün hastanede söylediklerin..." dedi Metehan. "Hangi gün?" dediğimde aklıma ilk gün hastanede yaptığım konuşma geldi.

"Ben özür dilerim o gün gergindim..." diyerek ona baktım. Tek yaptığı beni sakinleştirmekken onunla ağır konuşmuş hatta ona bağırmıştım.

"Biliyorum. Ne kadar gergin olduğunu görmemek için kör ve sağır olmak gerekir." Kafamı eğerek tırnaklarımla oynadım. Orada herkesin içinde hayat hikayemi anlatırken ne düşünüyordum?

"Yaşadığın şeyler asla kolay şeyler değil. Tek başına kardeşin için bu kadar çabalamaya başlamanda. Ama artık yalnız değilsin Azra. Bize içini dökebilirsin hiç kimse seni yargılamaz. Abilerin olarak arkanda durmak istiyoruz." Başımı kaldırıp odayı süzdüm. Herkes bana tebessümle bakıyordu. Beni bu kadar destekleyen insanlar görmek içimde ki ateşi söndürüyordu...

Gözlerim dolarken gözlerimi Metehan'a çevirdim.

"6 yıl önce başladı her şey. O zaman 12 yaşındaydım. Gece yarısı duman kokusuyla uyanmıştım. Dışarıdan bağırma sesleri gelirken ben korkudan ne yapacağımı şaşırmıştım. Koşarak odalara baktım. Ne annemin, babamın, abimin hiç kimse odasında yoktu. Abimin odasından çıktığımda etrafımı alevler sarmıştı. Eğer yaşamak istiyorsam acı çekmeye dayanmalıydım. Kendimi alevlerin içine atarak merdivenlerden aşağı koştum. O kadar şeyin arasında küçük kardeşimin odasına bakmak aklıma gelmemişti. Ateşlerin arasından koştuğum sırada çıplak ayaklarım, ellerim, göğüsüm ve tişörtüm yanmaya başlamıştı. Alevler her yeri sarmıştı. Canım yanıyordu ama dayanmaya çalışıyordum. Üzerimdeki tişört yanmaya başladığından o anda tişörtü çıkartıp koşmaya devam ettim.

Alt kata indiğimde bir itfaiyeci beni gördüğü gibi dışarı atmıştı. Benim çıkmamla evde bir patlama oldu. Muhtemelen tüp patlamıştı. Evden çıkarken itfaiyeci üzerimi termal battaniyeyle sarmıştı. Ben ise itfaiyeciye ağlayarak ailemi çıkarmasını istemiştim. Herkesi çıkardıklarını duyduğumda biraz olsun sevinsem de açık ambulans kapılarında kalp masajı yapan ambulans görevlerini görene kadardı sevincim. Ben gördüğüm anda kapıları kapatmışlardı zaten. " Gözümden yaş akmaya başladığında sesim titremeye başladı. Ceketimin cebinden sigara paketini çıkararak içinden bir dal çıkardım.

Benden önce Metehan, Murat ve Ekin çoktan sigaraları almış içmeye başlamıştı. Ağzıma götürdüğüm sönük sigarayı çakmak ile yaktığımda çakmak ve paketi geri cebime atmıştım. Sigaradan bir duman çekerek tekrar parmaklarımın arasına aldığım gibi dumanı geri verdim ve konuşmaya devam ettim.

"Her şeyimi kaybetmiştim. Ne bir ailem, ne de başımı katabileceğim bir ev vardı.  Tam o anda arkamdan bir ses duydum. Ağlayan bebek sesiydi. Küçük kardeşimi itfaiyecinin kollarında görmüştüm. O an ayaklarımın yere zımparalandığını hissetmiştim. İtfaiyeci, kardeşimi yanıma getirdiğinde yanmış kollarımla kardeşimi kucağıma aldım. Yanmış olmaları umurumda değildi. Tek istediğim tek ailem olan umudumu korumaktı. O zamandan sonra onu bırakamadım. Ambulansa aynanda binmiştik. Hastanede genel kontrolden geçip bizi teyzeme vermiştiler. " Boğazımın kuruduğunu hissederken elimdeki sigaradan bir duman daha çektim.

"Teyzem iğrenç bir insandı. Her gün ayrı bir erkeğin altında kendini pazarlamaktan geri kalmazdı. Müşterileri bizden rahatsız olmasın diye bizi odalara kilitler işini öyle görürdü. Onun inleme seslerinden uyuyamadığım zamanlar olurdu." Düşündüğüm şeyle yüzümü ekşitirken sigaradan son durmanı da çekerken izmariti küllüğe bastırmış dumanı geri vermiştim. "Geçen yılın ocak ayıydı. Müşterilerinden biri beni yanlışlıkla gördü. Doğrudan odama girip kapıyı kilitlemiştim. Ertesi gün teyzem kardeşimi anaokuluna yazdırma bahanesiyle yanına almış evi de bana bırakmıştı. " Metehan ve Caner ne olduğunu bildiğinden başlarını eğmişlerdi. Diğerleri ise ne diyeceğimi aşağı yukarı tahmin etmeye başlamışlardı.