Eksik Parça [TAMAMLANDI]

25 -

Hatam varsa affola, oy ve yorumları unutmayalım 😊😊😊😊😊😊😔😊😊😊🖕🙂🙂

-

Azra'nın Gözünden

İki gün geçmişti o kara günden. Annem, babam, amcamlar, yengemler ve dedem ile babaannem hastaneye geldiklerinde bağırışma seslerini duydukça bir krize daha girmiştim. Kaçıncı sakinleştirici vurulduğunu hatırlamıyorum. Hastane yatağında uyandığımda yanımda Serhat vardı.

Murat abim, Furkan abi ve Kaan hâlâ yoğun bakımdayken Caner abimi dün gece ameliyattan çıkarmış yoğun bakıma alınmıştı. Yaşaması mucizeydi. Ölüm ve yaşam arasında kalmıştı abim.

Ona oldukça bağlanmıştım. Diğer abilerimle değeri şüphesiz aynıydı ama onunla arkadaş gibiydik. Onun yokluğuna dayanamazdım...

Gözümden yaş süzülürken odanın kapısı açıldı. İçeriye Metehan ve Atakan girmişti. Yanıma gelerek göz yaşımı sildi. "O iyi olacak." Başımı aşağı yukarı salladım.

"Tabi iyi olacak! Daha beni motoruyla gezdirecek!" dediğimde ağzından bir kıkırdama sesi çıktı. Atakan ruh gibi sessizce geçmiş hastane odasındaki koltuklardan birine oturdu. Sinir hastası ikizim benim gibi sakinleştiricilerle susturuluyordu ancak.

Metehan onun yanına oturarak elini omzuna attığında Arakan'ın gözünden bir yaş daha süzüldü. Onun bu hâlini gördüğümde kafamı diğer tarafa çevirdim. "Metehan abi, bu kadar zaman sonra geldiniz tekrar mı bırakacak bizi Caner abim?" Atakan'ın sesi o kadar zor çıkıyordu ki canımdan bir can kopuyordu adeta.

"Hayır aslanım. Söz veriyorum iyileşecek." Verdiği sözleri o kadar tereddütle söylüyordu ki içimdeki umut parçaları paramparça oluyordu.

"Yıllar sonra bütün aile üyeleri toplandı. İkizimi buldum, abimler geri geldi, yeni bir kardeşim oldu derken kardeşim, abim gibi gördüğüm kuzenlerim ve Caner abim benden gitmek üzere. " Atakan ağlamaya başlarken gözlerimi yumup yastığa koydum kafamı.

"Ben artık mutlu olmak istiyorum abi. Ailemizin artık mutlu olmasını istiyorum." dedi Atakan. Metehan ayağa kalkarak odadan çıkarken ikiz kardeşler olarak odada yalnız kaldık.

Atakan koltuktan kalkarak yanıma, yatağa oturdu. Kolunu omzuma attığında göğüsüne yasladım başımı.

"Uyu biraz." dedi Atakan.

"Sende." dedim.

Atakan ayakkabılarını çıkarttığında yatağa uzandık ve ilk defa ona sarılarak uyudum.

Uyandığımda saatte baktığımda gece 01 oldugunu görmemle yatakta doğruldum. Yanımdaki koltukta annem kıvranarak uyumuştu. Atakan muhtemelen uyanmış diğerlerinin yanına gitmişti.

Birkaç adım uzağımda olan tekerlekli sandalyeme uzanarak kendi tarafıma çektim ve ellerimden destek alarak sandalyeye oturarak hastanenin terliklerini ayağıma giyerek sandalyenin kumandasından ilk tuvalete girerek işlerimi hallettim. Ardından akmış olan makyajımı tamamen temizleyerek saçıma ellerimle düzleştirip odanın banyosundan çıkarak hastane odasından çıktım.

Yoğun bakım ünitesine gitmek için asansöre bindim. Üzerimde hastane kıyafetleri vardı. Asansörden üst kata çıkarak yoğun bakıma doğru sürdüm. Özel hastane olduğundan her hastaya özel odalar bulunuyordu ve tabii odaya kimse alınmıyordu. Oraya doğru sürdüğümde beni ilk gören Uraz olmuştu. Herkes odaların önünde öylece durmuştu.

Çocuklara bakması için Gamze yenge ve anneannem eve gönderilmişken diğerleri yoğun bakımın önünde öylece duruyorlardı.

Yavuz amcam görevde olduğundan yarın gelecekti. Feride yengem ise eşi burada olmadığından çocukları toplaması gerektiği için sık duruşunu asla bozmuyordu. Oğlu Kaan ölüm döşeğinde olsa bile sessizcene köşede kıvrılmış oturuyordu.