Stop mij

Hoofdstuk 37

Lieve jij,

Ik weet nog altijd niet of ik je beledigd heb. 
Ik weet nog altijd niet of het wel oké is. Het voelt niet oké. 
Heb ik je pijn gedaan met mijn woorden? 

Ik weet dat je het nooit zult doen. Je zult me nooit zo hard mogelijk willen raken. En toch zei ik het. Ik voel me dom, stom. Opnieuw iets verpest, naar mijn idee dan. 

Het ergste is, ik zou moeten weten dat het je hard kan raken. Ik zou er aan moeten denken. Maar ik was egoïstisch, opnieuw. Ik had het niet moeten zeggen. Maar je kunt nou eenmaal je daden niet ongedaan maken. Helaas. Maar dan moet ik er mee om leren gaan. 

Ik weet dat dit soort woorden nog jaren in je hoofd kunnen spoken. 
Ik weet het. 
Ik weet het, en toch doe ik  het. 

Het voelt slecht, zo slecht. 

Misschien kwam het op jou helemaal niet zo erg over. Ik weet het niet, maar ik vermoed dat het wel degelijk erg overkwam. 

Vertrouwen bij mij is zo ingewikkeld. In vergelijk, vertrouw ik je wel goed. Je wilt me helpen, je helpt me en je bent geweldig, vind ik. 
Maar mijn vertrouwen is nimmer volledig. Niemand vertrouw ik volledig, ook niet mijn beste vriendinnen. Er zit altijd ergens angst. En soms spreek ik die angst uit. Maar ik koos de verkeerde woorden. Ik ben niet goed in uitleggen, wat er in mij omgaat. Ik sprak die angst uit en het ging verkeerd. Ik heb er van geleerd, hoop ik. 

Vertrouwen, heb ik ook niet in de mensen van de GGZ. Ik vertrouw ze niet. Toch vertel ik ze dingen, omdat het moet. Maar jou hoef ik dingen niet te vertellen, toch doe ik het. Dat is het grootst vertrouwen wat mensen van mij kunnen krijgen. Besef dat. Want je bent wel degelijk belangrijk voor mij. 

En weet je. Ik heb al sinds heel lang het idee dat mensen mij stiekem niet mogen. Niemand. Dat alles een groot toneelstuk is. Om mij maar zo ver mogelijk kapot te krijgen. Om mij tot waanzin te drijven. Ik weet niet hoe ik dat uitleg. En ik weet niet of het waar kan zijn. Maar ik heb nog niets gevonden wat volledig bewijst dat het niet waar is. En dat is lastig, want ik zou graag mensen hun woorden kunnen geloven. Maar ik twijfel altijd. Angst, is wat mij voortdurend bezighoudt. 

En ergens ben ik ook bang dat dit hele stuk overdreven is. Maar er is een reden dat ik dit schrijf. Het voelt gewoon niet oké. 

Ik weet dat je bent gepest, en het voelde alsof ik een opmerking van pesters maakte. En dat is zo, zo fout. 

Ik hoop dat ik je hiermee niet onder druk zet, of zoiets. Ik weet niet of het goed is dat ik dit publiceer. Misschien verwijder ik het weer. Voel je niet verplicht te reageren, oké? 

Weet dat het me spijt.

Xx,

Me.