Lieve iedereen,
Voor iedereen, een stukje terug plaatste Papilionem een stukje hier op mijn profiel. Ik zal even het stukje tekst kopiëren.
"Lieve iedereen, Ik ben vrijwillig opgenomen in een kliniek. T is goed hier. Moet alleen nog erg wennen. Ik weet niet wanneer ik weer internet heb. Ik denk aan jullie. Liefs, Somnium."
Ik heb dus wel internet, we hebben hier een computer waar ik op zit te typen, die we met z'n allen moeten delen. Ik heb nu 3G op mijn mobiel, maar daar doe ik standaard zuinig aan mee. Updates zullen er dus in elk geval minder komen. Ik weet nog niet hoe het zal lopen allemaal hier. Vragen, stel ze maar. Dan beantwoord ik ze, als ik tenminste het antwoord weet.
Op sommige momenten is het fijn om hier te zitten. Nu al. Mensen die je begrijpen. Thuis heb ik altijd het idee gehad dat ik degene was die me sterk zou moeten houden. Hier hoeft dat niet. Gisteravond, toen er in de groep werd gevraagd naar mijn dag, was even een niet oké moment. Ik kreeg gelijk een knuffel van iemand. Mensen begrijpen me hier, dat is heel fijn. Maar het voelt ook heel overdreven. De hele dag door begeleiding hier. Niet zomaar naar buiten komen. Ik ben al heel lang niet meer buiten geweest. Vanochtend was er een jongen weggelopen. Hij is er weer, maar het is hier vaak erg wennen. Het ene moment kunnen we met z'n allen lachen, maar de stemming kan heel snel omslaan. Verder heb ik geen idee wat ik moet zeggen. Alles is chaos. In mijn hoofd. De afgelopen dertig uur, of zoiets. Chaos. En ik mis de kleinste dingen van thuis het ergst. Zoals gisteravond. Normaal vlecht een van mijn ouders mijn haar even. Zodat er 's nachts niet te veel klitten in komen. Ik was naar bed aan het gaan, toen ik me bedacht dat ik zelf mijn haar moest gaan vechten.
Ik kan ook me heel raar om andere dingen voelen. Gisterochtend stond ik gewoon op. Ik maakt de keuze van een armbandje omdoen. Dat is nu alles wat ik hier momenteel heb aan sieraden. Wat als ik vanochtend geen sieraden om had gedaan? Ik kan me erg kaal voelen zonder sieraden, zonder een armbandje. Aan een armbandje kan ik in spannende situaties zitten draaien en frummelen.
Xx,
Me
JE LEEST
Stop mij
No FicciónZe schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde...
