Stop mij

Hoofdstuk 41

Lieve jij, 

Zoveel te vertellen. Zo'n vol hoofd. 

Laat ik bij nu beginnen. Of eigenlijk net. A. is vertrokken, iemand uit de groep in de kliniek. Ze was mijn kleine zusje, mijn knuffel- en vlechtmaatje. Ik kan zoveel over haar zeggen, maar vooral, ik mis haar nu al. Het is raar, zonder A. Ik kijk bij iedereen die de woonkamer in komt lopen of het haar is. 

Het is zo lastig om te vertellen wat er allemaal in mij omgaat. Soms merk ik dat ik meer durf. Soms merk ik dat ik ergens kleine stapjes maak. Vandaag deed iemand heel afstandelijk in de groep, hij wilde nergens over praten, niks zeggen. Dat heeft een negatieve invloed, op mij tenminste. Een sterke negatieve invloed. Ik heb hier, tegen de begeleiding, durven zeggen hoeveel negatieve invloed het op mij had. 
Een kleine stapje vooruit, voor mij. 

Gisteren heb ik gezwommen. Voor het eerst in lange tijden. Mijn armen staan vol littekens, mijn heupen ook een beetje. Doodeng, vond ik het. Mijn beste vriendin van hier ging mee, dat had ze beloofd. A. ging ook mee, haar laatste keer zwemmen. Ik weet niet of ik aangestaard werd, ik merk dat nooit. Ik heb altijd, maar dan ook altijd, het gevoel dat mensen naar mij kijken, me in de gaten houden. Dus ik weet niet, of ze mij aankeken. 
Laatst liep ik ook door de stad, in korte mouwen. Het scheelde dat er iemand met blauw haar naast me liep, ik denk dat mensen haar aankeken. Ik zet langzaam stapjes, tenminste bij het laten zien van mezelf. 

Ik wilde eerst ook een pluk van mijn haar blauw verven. Nu niet meer, het voelt niet als ik. Daar had ik een gesprek over met iemand van de begeleiding. Ze vond mij niet hoe ik me kleed, in veel zwarte kleren. Ik weet niet of ik het ben, momenteel voel ik me er wel oké in. Het is voor mij meer zo dat wanneer ik in een winkel ben, ik de zwarte kleding het leukste vind. Zwarte broek, zwart jasje maar wel altijd gekleurde shirts. Ben ik dit? Ik weet het niet, ik weet alleen van mijn muziek zeker dat ik luister wat ik leuk vind. En dat is vaak behoorlijk alternatief, vaak rock. Maar een pluk blauw haar, van dat idee ben ik afgestapt. Valt veel te veel op, mijn eigen blonde haar ben ik meer. 

Er is nog iets veranderd, ik vertel meer en meer aan mijn ouders. Eerst had ik altijd het idee dat ik gewoon zou wachten tot ik het huis uit ben, dan af ben van mijn ouders. Maar langzaam begon ik dingen door te krijgen, als eerste ontdekte ik dat mijn ouders het beste voor mij willen. Nog steeds wilde ik niet met ze praten, hen niks vertellen. Ze zouden me toch niet begrijpen. Langzaam begint er iets te veranderen, ik vertel mijn ouders als ik gesprekken hier stom vind. Ik heb ze ook over het zwemmen verteld, maar dat was meer zodat ik bezoek kon afzeggen, maar ik wilde niet liegen over de reden dat ik even mijn ouders en zus niet op bezoek wilde. 

Kleine stapjes, 
Hele kleine stapjes. 

Het fijne aan hier zijn, is dat je over sommige lastige dingen even open kan praten. Ik heb het vooral met automutileren, er zijn hier meer mensen die dat doen. Er zitten twee kanten aan, ik vind het enorm stom dat er meer mensen dit doen en het 'nodig hebben,' om het zo maar te zeggen. Maar je kunt ook even, zonder vooroordelen, erover hebben. Eventjes iemand die die kleine lastige dingen begrijpt, die je niet kunt uitleggen aan iemand die het niet doet. 

Ik vertel de laatste tijd niet meer alles aan je, M. Niet expres natuurlijk. Het komt er gewoon niet van. Ik kan heel vaak niet uitleggen wat er aan de hand is. Mijn hoofd is vaak zo'n warboel, er is geen structuur in te ontdekken. En ik wil er iets aan doen, iets aan veranderen. De makkelijkste manier is en blijft automutileren. En daarna is praten vaak voor mij het makkelijkst. Alleen als het zo'n warboel is, dan valt er lastig te praten. Helaas. Nu kom ik eindelijk eens een beetje weer uit mijn woorden, maar typen, op een computer, blijft altijd het makkelijkst voor mij. Gaat ongeveer even snel als mijn gedachten, wat wel praktisch is. Meestal lopen mijn gedachten enorm voor op wat ik zeg, schrijf of vertel. Nu slechts een beetje. 

Ik loop hier ook soms in een t-shirt, korte mouwen. Mijn armen open en bloot. Maar ik moet er aan wennen. Ik kan niet voor eeuwig met lange mouwen rondlopen. En hier is de plaats om die stapjes te zetten, omdat hier het iedereen begrijpt. Ik ben alleen soms bang dat ik mensen ermee trigger. Dus vraag ik vaak, of het oké is als ik mijn vestje uitdoe. 

Het lijkt hier bijna wel of ze altijd wat te zeuren willen hebben. Dan is de groep te close, dan voelen mensen zich niet veilig in de groep, buitengesloten. Soms is dat heel vermoeiend. Alsof het nooit goed is. 

School komt eraan. Eigenlijk komende maandag. Naar school gaan kan ik niet, ik zit hier. Misschien dat ik vanuit hier iets mag doen, maar alleen als de begeleiding vindt dat ik het aan kan. Heel lastig voor mij, omdat ik geen achterstand wil op school. School is altijd het enige geweest waarover ik me geen zorgen hoefde te maken, maar nu is dat ook veranderd. 

Sommige dingen hier zijn verrassend. Muziek was altijd al belangrijk voor mij, maar hier leer ik dat het me echt kan steunen op sommige momenten. Andere momenten is het meer verrassend van hoe weinig ze - zelfs hier - je kunnen helpen. Een moment dat ik helemaal in paniek was, alles wat de nachtdienst mij kon zeggen was ga even muziek luisteren en dan morgen ga je met iemand in gesprek. Dat voelt op zo'n moment ontzettend **. 

Ik ben hier wel heel veel moe. Soms moe als in te weinig geslapen moe, maar vaak moe van mijn hoofd. Van alle gedachten, van dat ik dat ik telkens moet uitleggen. Maar ook vaak moe door wat er allemaal om me heen speelt, ik trek het me veel aan dat andere mensen het hier ook niet gemakkelijk hebben. Ik wil iedereen helpen, wat soms heel lastig is. Sommige mensen vinden het een mooie eigenschap van mij, maar hier krijg ik er ook weleens een soort kritiek op. "Je bent hier voor jezelf," wordt er dan gezegd. Dat is juist, maar ja, deze eigenschap houdt me ook in leven. Voor mezelf zorgen is lastig. Nu sluit ik me even van alles af, koptelefoon op, muziek op, en even alles van me afschrijven. Dat vind ik ook al voor mezelf zorgen. 

Aangezien A. is weggegaan is er ook een nieuw iemand gekomen. Ze komt net in tranen de woonkamer binnen, vragend waar ze de begeleiding kan vinden. Ik vind het zo lastig om haar dan niet even een knuffel te geven, even zeggen dat het goed komt of iets in die richting. Gewoon even steunen. Want dat wil ik graag, bij iedereen. Eén tip vanuit hier heeft me daarover wel geholpen, iemand zei een keer dat ik de tips die ik geef ook voor mezelf moet gebruiken. Dat is niet altijd zo makkelijk, maar ik probeer het wel. Zo heb ik tenminste soms enige idee wat ik kan doen, wat helpend is voor mezelf. 

Er komt nu opeens een enorme stroom woorden uit me. Allemaal gedachten, in mijn hoofd opgepropt. Nu ontploft mijn hoofd en alles eindigt hier in woorden. Misschien post ik later vanavond nog een keer, gewoon even eindelijk alles kwijt zijn. Ik kreeg hoofdpijn van mijn volle hoofd. 

Het eten bestellen gaat hier de laatste dagen een paar keer mis. Dan krijgen we de standaard maaltijd, maar aangezien ik hier vegetarisch eet, heb ik ook een keer niks gekregen. En ik lust ook niet altijd alles wat ik krijg. Maar ja. Ik doe het er maar mee. Genoeg eten op mijn kamer, een flinke voorraad chocolade. Al is dat natuurlijk geen fatsoenlijk avondmaal. 

We hebben hier corvee taken, ik moet nu de tafel gaan dekken. De kans is dus groot dat ik later vanavond nog een keer post, om er eens alles uit te hebben. Misschien laat ik dit hier ook aan de begeleiding lezen, ik weet het nog niet. 

Xx, 

Me